Taxilance

Gelukkig is er in Nederland goede ambulancezorg. Als je 112 belt en er een ambulance nodig blijkt, ga je die ook krijgen. Helaas zijn er steeds meer gevallen waarbij mensen 112 bellen terwijl dat niet nodig is. Het lijkt wel of mensen helemaal niets meer zelf kunnen in sommige gevallen. Begrijp me niet verkeerd: is een ambulance nodig, dan is deze nodig. Maar vaak genoeg komen we bij mensen die 112 bellen terwijl er andere opties zijn, maar waar de patiënt zich misschien wel iets meer zelf moet inspannen. En daar lijkt het mis te gaan. Zelf inspannen? Ben je gek, ik bel 112. Nog even en we komen je schuurtje verven als je dat wil.

-goeden dag 112-alarmcentrale. Wat is de plek van het noodgeval?

-Wilhelminastraat.

-Wat zijn de klachten?

-De verf bladdert van de schuur en daar krijg ik hoofdpijn van.

-Is die hoofdpijn ineens ontstaan?

-Ja, toen ik me realiseerde dat ik moet gaan schilderen kreeg ik spontaan hoofdpijn.

- Heeft u ook pijn op de borst?

-Ja, nu ik besef dat ik er echt niet onderuit kom, begint het me te benauwen. –

-Dus u heeft pijn op de borst?

-Ja.

-Blijf rustig, ambulance is onderweg. We gaan u helpen.

-Ooh, dat zou fijn zijn. Ik zet de verf vast klaar.

-Wilt u de deur open doen en huisdieren opsluiten. Ambulance is bijna ter plaatse.

Ambulance komt ter plaatse.

-Goeden dag, wat kan ik voor u betekenen.

-Nou kijk, vanmiddag liep ik in de tuin en zag dat de schuur nodig geverfd moet worden. Dit geeft mij zoveel stress dat ik nu ineens hoofdpijn heb en pijn op de borst. Dus als u even heb…. De verf en spullen staan buiten en ik zet wel even koffie.

-Dus u denkt werkelijk dat wij uw schuurtje komen verven? U heeft daar 112 voor gebeld?

-Nou kijk, ik belde 112 omdat ik hoofdpijn had, maar de persoon vertelde mij dat jullie mij zouden helpen dus heb ik snel alles klaargezet.

Natuurlijk is dit heel erg aangedikt. Maar ik, en iedere collega van mij op de ambulance kan meerdere situaties bedenken waardoor gemakzucht de reden is voor het sturen van een ambulance.

Ik heb dagdienst en we zijn vandaag met 3 personen op de ambulance. Een collega rijdt vandaag een dag mee. We krijgen een melding van een dame met buikpijn. In de melding staat zelfs al dat er sprake is van een blaasontsteking. (zo denken we, snel gediagnostiseerd…). Maar goed, we gaan ter plaatse. Mijn collega gaat deze melding doen en zodoende houd ik me iets op de achtergrond. Ik sta op een afstandje te kijken. Wel leuk om te zien hoe iemand anders een situatie aanpakt. 

We bellen aan op het aangegeven adres en de meldster doet de deur open. Het betreft een dame van een jaar of 30. Ze woont bij haar ouders. De dame zegt dat ze blaasontsteking heeft en dat ze enorme buikpijn heeft. Ze rent naar de slaapkamer van haar ouders en gaat daar op de grond liggen en zegt dat ze niet meer kan staan. Merkwaardig, maar goed, eerst maar eens even kijken. Mijn collega begint de patiënt uit te vragen en te onderzoeken. Het lijkt op basis van verhaal en onderzoek inderdaad om een blaasontsteking te gaan. Maar dan de vraag: heb je daar een ambulance voor nodig? Ik denk dat de huisarts beter in het behandelen van een blaasontsteking is dan een bemanning van een ambulance. Mijn collega stelt voor om naar de huisarts te gaan. Hier reageert mevr niet heel duidelijk op. Dan stelt mijn collega voor om te bellen met de huisarts. Nadat ze een telefoonnummer heeft gekregen belt ze betreffende dokter. Dan krijgt ze te horen dat mevrouw de huisarts heeft gebeld en een afspraak heeft staan. Ze is bekend met blaasontstekingen en de huisarts wil haar urine onderzoeken. Maar mevrouw geeft aan dat ze in verband met de pijn niet naar de huisarts kan. De huisarts geeft aan dat hij alleen urine nodig heeft en dit kan eventueel ook door een ander persoon gebracht worden. Maar mevrouw, die merkt dat ze haar zin niet gaat krijgen, gaat ineens harder kermen en kreunen en zegt dat ze niet kan.

Ik sta alles van een afstandje te bekijken en in mijn ooghoek zie ik de deur van een ander vertrek open gaan. Op het moment dat ik daarheen kijk, gaat de deur weer dicht. Ik vraag aan de ouders wie daar is. Deze zijn echter de Nederlandse taal niet machtig dus krijg ik geen antwoord. Dan vraag ik het aan mevrouw. Ze zegt dat er niemand thuis is. Ik zeg dat ik zie dat er iemand in die kamer is, want de deur ging open en dicht. Ooh, dan zal m’n broertje wel net thuisgekomen zijn. Ik antwoord: die is niet net thuis gekomen, want ik sta al de hele tijd in de gang op deze plek. Hoe oud is je broer? 21 geeft ze aan. Dan kan die toch even naar de huisarts. Ja, maar de huisarts is helemaal aan de andere kant van de stad. Tja, het is niet mijn probleem dat je voor een huisarts kiest die een half uur reizen bij je huis vandaan woont. Dan besluit ik het aan broer zelf te vragen. Ik klop op de deur, maar op dat moment komt er (in een niet te verstane taal) een scheldkanonnade uit de kamer, waar ik uit op maak dat we niet op de thee uitgenodigd worden…

Mijn collega schrijft een overdracht en zegt dat mevrouw met de taxi naar de huisarts kan. Mevrouw, die niet kon lopen, springt ineens op en vlucht haar eigen kamer in. Ik ga er achter aan en zeg dat ik het onbeleefd vind dat ze ineens wegrent terwijl mijn collega met een behandeling bezig is. Dan sprint ze ineens de kamer uit, de deur uit het trappenhuis in naar beneden. Ik laat het maar zo. Ik pak de spullen en breng deze naar de ambulance terwijl mijn collega nog een overdracht aan het schrijven is. Halverwege het trappenhuis kom ik mevrouw weer tegen. Ik spreek haar aan, en zeg dat ik het onvolwassen vind dat ze ineens weg loopt. Bovendien is het merkwaardig dat ze niet kan lopen en nu ineens wel 3 etages met de trap naar beneden is gegaan. Dan begint ze een tirade dat wij geen mensen helpen en alleen maar interessant met zwaailichten door de stad scheuren. Ik reageer door te zeggen dat het lijkt of mijn zoontje van 6 zijn zin niet krijgt. Die gaat dan ook koppig doen en overal tegenaan schoppen. Maar dit blijkt niet het juiste antwoord. Vanaf dat moment krijg ik te horen dat wij (ambulancehulpverleners) discrimineren. Ooh ja, je krijgt je zin niet en het valt onder discriminatie. Nou laat ik je even dit zeggen, het maakt mij echt werkelijk niet uit wie ik moet behandelen qua leeftijd, etniciteit, geloofsovertuiging, geslacht of welk onderscheid er ook maar gemaakt kan worden. Ik loop weg. Deze discussie is zinloos. Maar een ambulance was hier absoluut niet nodig.

Ander voorbeeld van gemakzucht.

Het is laat op de avond als ik een melding krijg dat er een oude dame is die waarschijnlijk haar heup uit de kom heeft. Dit kan zeer pijnlijk zijn en reden tot vervoer. Dus logisch dat we er naar toe moeten. Ter plaatse zitten 3 generaties vrouwen klaar om ons op te wachten. De middelste neemt het woord. Mijn moeder heeft al 2 dagen enorm pijn en haar heup is er uit. Ooh, ok denk ik. 2 dagen pijn en nu ineens onhoudbaar om 24 uur op zondagavond? Maar goed, laten we een onderzoek doen. Mevr heeft in het verleden al aan beide kanten een heupprothese gekregen. Ik vraag waar de pijn zin. Onder in de rug geeft ze aan. Niet op de heup dan? Nee op de heup niet, ook niet als ik daar druk op geef. Ze kan zelfs staan en zelfs lopen.  Nou dan is haar heup niet uit de kom. De pijn zit onder in de rug en trek door naar haar been. Alle metingen zijn goed en aan het eind lijkt de diagnose het meest op een hernia. Mevrouw is hier al mee bekend. Ik stel voor dat ze wat pijnstilling neemt en dan morgen haar eigen huisarts belt. De mensen hebben geen brufen of iets in huis. (merkwaardig, 3 vrouwen en geen van allen brufen…). Bij de buren brand nog licht. Even informeren of die iets hebben. Maar beide buren hebben geen brufen in huis. Dan stel ik voor dat ik overleg met de huisartsenpost om wat pijnstilling voor te schrijven zodat ze deze kunnen ophalen.

Als ik de huisarts aan de telefoon heb val ik van de ene verbazing in de andere. Deze mensen hebben 2 uur geleden al gebeld met de HAP. De dienstdoende huisarts heeft pijnstilling voorgeschreven die inmiddels al lang klaarliggen bij de dienstdoende apotheek. Nadat ik opgehangen heb, confronteer ik de familie hier mee. Dan krijg ik als antwoord: Ja maar de apotheek is bij het ziekenhuis en dat is wel 10 kilometer rijden. En dat is best ver en het gaat echt niet meer met moeder. Dus daarom belde we 112 omdat we dachten dat de ambulance wel pijnstilling kon geven. Want naar het ziekenhuis is echt te ver. Ik kijk mijn collega aan en voelen dat we hier snel weg moeten. Dus ik word als ambulanceverpleegkundige gewoon gebruikt om een doosje pijnstilling te gaan halen omdat mevrouw (die alles voor haar moeder over zegt te hebben) te beroerd is om even naar de apotheek te rijden….

Mijn busje is wel geel, maar ik heb de letters DHL nog nooit kunnen ontdekken. Kom op mensen, laat de ambulance waar deze voor bedoeld is en probeer zelf eens iets te ondernemen. Het geeft echt helemaal niets om een beetje initiatief te tonen.

Gelukkig zijn er ook heel veel zinvolle ritten, al lijken deze situaties steeds vaker voor te komen. Mensen lijken precies te weten wat ze de meldkamer moeten vertellen om een ambulance ter plaatse te laten komen.