woensdag 12 augustus 2020

Duik naar het oneindige

 

Roerloos ligt hij op het zand. Zijn donkere huid glimt in de laatste zonnestralen. Gaaf en passend bij een jong lichaam. Zijn lange haren druipen nog van het water. Om hem heen liggen allemaal spullen, tekenen van de heftige strijd die hier is gestreden. Helaas verloren. Overleden... Verdronken. Een jongvolwassen man. Samen met een vriend gaan zwemmen. Het is tenslotte enorm warm en wie zoekt er geen verkoeling. Iedereen probeert het voor zich op een of andere manier aangenamer te maken. En een voor de hand liggend  middel is tenslotte water. Ondoordacht zonder te kunnen zwemmen het water in. Maar het water word steeds dieper. Nu kunnen we op allerlei manieren oordelen hoe dom het is om zonder te kunnen zwemmen het water in te gaan. Maar nemen we allemaal niet eens een risico die achteraf goed afgelopen is. Beseffen we zelf dat ons leven tegen een boom of vrachtwagen kan eindigen als we het gaspedaal van de auto te ver in trappen. Of wanneer we toch nog even een stapje harder lopen als het verkeerslicht op rood springt? Natuurlijk vinden we dat allemaal dom, maar ik denk dat iedereen wel een situatie kan opnoemen waarbij we onnodig risico hebben gelopen. 

Voor deze jongeman is het helaas fataal. Verkoeling zoeken vanwege het weer en verdrinken. Hoe triest en zonde. Als ik nog een blik op hem werp denk ik: wat jammer van deze jongeman.

We zijn aan het werk en hebben er al wat ritjes op zitten. Waterongevallen zijn schering en inslag bij deze temperatuur. We zijn net klaar bij een ander melding van een persoon te water (die gelukkig wel goed afgelopen is) als we de volgende krijgen. De melding voorspelt al niet veel goeds. Man is aan het zwemmen met een vriend. De man komt in de problemen en de vriend probeert hem vast te houden. Dit lukt op een gegeven moment niet meer en hij  moet hem loslaten waarna hij onder water verdwijnt om niet meer boven te komen. Wij haasten ons met veel hulpverleners ter plaatse. We maken ons klaar om te handelen voor het geval dat hij word gevonden door duikers van de brandweer. Na een poosje komt er bericht dat hij is gevonden. We bereiden ons voor op een reanimatie. Deze word op gestart en er word lang gereanimeerd. Ondanks de hitte gaan we door. Het zweet loopt bij iedereen in straaltjes van het gelaat. Helaas moeten we het opgeven en stoppen we. 

Ik zie de vriend van deze man lopen. Wanhopig, radeloos en emotioneel. Wat zal die zich rot voelen. Even verkoeling zoeken en dan de avond zo desastreus eindigen. Hij word goed opgevangen door ons, door de politie en andere hulpverleners. Maar wat moet je zeggen tegen deze jongen…? 

Ik moet ook zeggen dat de samenwerking met de andere disciplines goed ging. Wat mooi om te zien dat dit zo gesmeerd kan lopen. Het mag gezegd worden dat ik de mensen van de reddingsbrigade, de politie, de brandweer  en anderen bedank voor de goede samenwerking. Wij als ambulancehulpverleners vonden de samenwerking fantastisch.

Wat ik echter ook gezegd wil hebben is dat het me opviel hoe disrespectvol omstanders zijn. Velen zijn van goede wil, maar nog meerdere niet. Natuurlijk trekt een hele leger aan hulpverleners de aandacht. Maar rijen dik staan (zonder de 1,5 meter inacht te nemen) om te kijken alsof er een toneelstuk opgevoerd word. Gewoon langszwemmen en varen terwijl er op de waterkant iemand word gereanimeerd. Wat wil je zien? Een overledene? Heb alstublieft wat respect voor het leed van een ander. En neem afstand. 

Mensen het is warm, maar alstublieft ga niet zonder te kunnen zwemmen het (diepe) water in. Dit was geen zee, hier was geen stroming. Maar toch fataal…

Het is druk in de regio. De meldingen vallen bij tientallen. Op de meldkamer word hard gepuzzeld om alle meldingen te kunnen behandelen. Mensen bellen niet voor niets 112, en iedereen heeft recht op zorg. Hoe moeilijk is het om een schifting te moeten maken omdat je krap in de ambulances zit. Wie geef je de eerste hulp? Ook al zitten de centralisten in de airco, ik denk dat het daar soms harder zweten is dan in de hitte van de auto. 

Ik krijg een melding die via de politie loopt. Een jongeman zou zich verwond hebben aan een ruit. Hij had onenigheid gehad en in zijn drift door een ruit getrapt hebben. Nu schrik ik niet zo snel van een melding als deze. Glasverwondingen komen wel vaker voor en zelfs een slagaderlijke bloeding is heel goed te behandelen. Ik haast me ter plaatse. Als ik aankom rijden word er hard gewenkt naar me. Ik zie een man op de grond liggen. Asgrauw en met grote zweetdruppels op het gezicht. Dat kan meerdere betekenissen hebben. Of hij gaat bijna flauw vallen van de pijn, of hij heeft heel veel bloed verloren. Als ik vlug de situatie in ogeschouw neem, denk ik het laatste. De hele straat ligt vol met bloed. En niet een beetje, nee echt enorm veel. Daarbij heeft het incident zich boven in een apertement afgespeeld, dus naar binnen toe loopt het spoor verder. 

Naast deze man zit een buurtbewoner die met kracht een handdoek om het onderbeen van het slachtoffer drukt. Hij zegt tegen me dat de wond echt heel groot is. Nu ben ik niet heel snel onder de indruk van een wond en bloed maakt dat een situatie er altijd erger uit ziet. Maar als ik de doek weghaal, sta ik toch heel even met een mond vol tanden. Halverwege zijn onderbeenis zijn gehele kuit doorgesneden tot op het bot. Een hele grote lap hangt naar beneden. Ik ben rapid responder en vraag met spoed assistentie van een ambulance. Want dat deze man geopereerd moet worden is wel duidelijk. Diverse problemen zijn van toepassing. Veel bloedverlies, een grote open wond. Door de lage bloeddruk en het afdrukken van de buurtbewoner is het bloeden gestopt. Gelukkig zijn colleg`s er snel bij en laden we de man op. Bij aankondiging in het ziekenhuis, vraagt met zich daar af of het wel nodig is dat deze man naar dat ziekenhuis moet, maar wanneer men daar de wond ziet is met heel snel overtuigd. De man word direct geopereerd. Maar of hij ooit nog goed kan lopen betwijfel ik. Helaas, een ruzie met blijvende schade…