Tussen de oren

We krijgen een melding waarbij gezegd word dat mevr mogelijk een CVA zou hebben omdat  ze blijft hangen in haar woorden. Onderweg er naar toe krijgen we via de meldkamer te horen dat ze het ook niet goed weten. Er is 4x gebeld waarbij 3 van de 4 melders niet op de locatie zelf aanwezig waren. Door de verwarring kregen we verschillende huisnummers door op verschillende etages van de flat. Maar goed, we gaan kijken en zien wel wat we aantreffen. Eerst bij het verkeerde nummer aangebeld komt er een jongeman die ons duidelijk maakt dat we bij zijn moeder moeten zijn. Aangekomen zie ik een stevige dame van rond de 60 jaar. Ze verteld dat ze af en toe een vreemde toestand meemaakt. Dan blijft ze in een woord hangen alsof ze 30x stotterd. Haar hoofd draait ze daarbij alleen naar links. Dan neemt een slokje van een of ander goedje (huidlotion met 16% alcohol) en gaat het weer over. Mijn collega en ik kijken elkaar aan en denken volgens mij hetzelfde. Typisch geval van 'TUSSEN DE OREN'. Mensen kunnen onder invloed van psyche nogal vreemde toeren uithalen. Dan komt dochter binnen. Ik schat een jaar of 20. Formaatje uitsmijter en aan het temperament te merken liggen haar roots ter hoogte van de evenaar. (Mensen aanduiden aan de hand van huidskleur mag niet meer tegenwoordig). Of we op willen schieten want het gaat niet goed. Ze laat nog een aantal keren merken dat het wat haar betreft wel sneller mag. Terwijl we bezig zijn krijgt mevr nog een keer een aanval. Ze wil de fles huidlotion al pakken en aan de mond zetten. Maar dat gaat me te ver. Ik zeg dat ik niet in de werking van dat spul geloof en gezien de alcohol die erin zit, het misschien wel de oorzaak is van het merkwaardige gedrag. Voor mezelf staat het al lang vast. Het zit tussen de oren en ik ben in mijn hoofd al papieren aan het invullen om mevr thuis te laten. Ik besluit de huisarts te informeren zodat die ook weet wat er gaande is. De familie staat nog steeds ongeduldig te kijken. Van de huisarts krijg ik te horen dat deze familie nooit klaagt (dat hoor ik wel vaker denk ik dan). De huisarts raadt me aan om mevr mee te nemen om te laten beoordelen door een neuroloog. Want mevr is helemaal geen aansteller (...). Tuurlijk denk ik, de hele familie staat hier hysterisch te doen en de huisarts vind dit een rustige familie. Maar goed, ik neem mevr mee voor de neuroloog. Ik laat ze naar de auto lopen. Bij de auto begint ze weer te stotteren en loopt zo tegen de auto aan. Ik laat het gaan en na een minuutje is het voorbij en stapt ze in. Ze vraagt wel of ze nog een slokje van dat spul mag want dan heeft ze er geen last meer van. Dit weiger ik echter. In het ziekenhuis vertel ik mijn verhaal en op dat moment komt er weer zo'n 'aanval'. Ik zeg: ik heb geen idee maar als je het aan mij vraagt is de kans groot dat het tussen de oren zit. Het gedrag is op zijn minst merkwaardig.
De volgende dag ben ik in hetzelfde ziekenhuis. Ik vraag hoe het gegaan is met deze dame. Als antwoord krijg ik. Ze is onderzocht door de neuroloog. We vonden het allemaal merkwaardig. Maar de neuroloog heeft na een tijdje maar besloten een CT scan te maken van haar hoofd. Op de scan is te zien dat er een flinke tumor in het hoofd van deze dame gegroeid is. Dit kan heel goed het vreemde gedrag verklaren. Ik denk even na over de hele situatie. Heb ik dingen gemist? Of was het onduidelijk? Of heb ik me teveel laten beïnvloeden door omgevingsfactoren? Ik ben in ieder geval blij dat ik ze toch heb meegenomen.
Typisch een geval van 'TUSSEN DE OREN'. Maar dan anders.....