Kracht naar kruis

A1, steekpartij in de stad. Politie is ter plaatse en jullie kunnen doorkomen. Bij een melding als deze wacht de ambulance altijd totdat de politie heeft aangegeven dat de omgeving veilig is. Het kan maar zo gebeuren dat de dader naar zijn idee nog niet helemaal klaar is en zijn werk wil voltooien. Dan is het best fijn om collega`s van de politie om je heen te hebben. Nu werk ik sowieso graag samen met de politie, maar dat terzijde.

Onderweg worden we bijgepraat over het slachtoffer. Hij is in zijn been gestoken en het mes zit nog in zijn been. Als we aankomen zien we een man op de grond liggen en daaromheen een hoeveelheid toeschouwers waar een cabaretier jaloers op zou zijn. De man is aanspreekbaar. In zijn bovenbeen zit een gaatje welke veroorzaakt is door het mes wat nu recht in zijn onderbeen staat. Aan het mes te beoordelen bevind het lemmet zich zo`n 15 tot 20 cm in zijn been. Goed, resumé, wat heb ik? Een man die goed aanspreekbaar is. Goede parameters heeft, erg wit ziet, (maar dit kan ook van de schrik komen), en een mes in zijn been heeft. We helpen hem op de brancard en rijden naar het ziekenhuis. Het mes word gefixeerd en deze laat ik zitten. Die mogen de deskundigen in het ziekenhuis verwijderen. (mochten er bloedvaten geraakt zijn, kunnen deze harder gaan bloeden. Daarom word het mes in het ziekenhuis verwijderd). Wij leveren deze man af op een SEH en zijn dan klaar met de rit. Ik denk dat de collega`s van de politie wel iets langer bezig zijn met soortgelijke meldingen.

Een andere keer krijg ik een rit waarbij ik iemand vanaf het politiebureau naar een psychiatrische instelling moet brengen. Het betreft een jongeman die een poging gedaan heeft zichzelf om het leven te brengen. Door de politie is hij meegenomen en tijdelijk op het bureau vastgehouden. Nu word hij, na beoordeling door een psychiater, overgebracht naar een psychiatrische instelling. We worden vooraf bijgepraat over deze man. Via de camera waarmee de cellen in de gaten gehouden worden, zie ik een man op de grond liggen. Hij lijkt rustig. Maar de politie bied aan om met ons mee te gaan omdat er in het verleden bij deze man al diverse keren sprake is geweest van agressie. Nou als de politie het zelf al aanbied, dan ga ik daar maar van uit en geef ik ze graag een plaats in de ambulance.

We gaan de man ophalen uit zijn kamer. Daar ligt hij, naakt op de grond. Een jaar of 25. Als ik hem aanspreek, reageert hij niet. Nu ben ik niet zo van de proclamaties, maar hij is er erg goed in. Een en dezelfde zin wordt snel en continu herhalend opgedreund. Het vervelende is dat ik het niet eens kan verstaan. Ik kom er niet tussendoor. Dan tillen mijn collega en ik hem van de grond en leggen hem op de brancard. Ik heb niet de indruk dat hij op enerlei wijze tot actie aan te sporen is. De rit duurt een half uur. Ik verzeker u, een half uur lang met iemand in een ambulance die de gehele rit hetzelfde zinnetje opzegt, duurt enorm lang. Je negeert het, sluit je er voor af, maar op een of andere manier irriteert het ook wel. Ik ben blij als de ambulance stil staat en ik de patiënt mag overdragen. Hij heeft zich gelukkig rustig gehouden, want ook dat kan wel eens anders.

Een tijd geleden kreeg ik een melding van een dame die flauw gevallen was op straat. Ergens in de stad. Ik kom daar aan met mijn collega en treffen een vrouw aan die niet reageert op ons aanspreken. Ze geeft echter diverse signalen af dat ze niet bewusteloos is. Na indringende woorden word ze toch ineens `wakker`. We geleiden haar naar de ambulance waar ik een rustig gesprek met haar begin. Mevrouw word zelf veel rustiger en zegt dat ze in een familie kwestie is verzeild. Het geeft enorm veel spanning en het word allemaal iets teveel. Na een tijd nemen haar lichamelijke klachten af en is ze rustig geworden. Ik vraag wat ik kan doen voor haar. Maar ze wil niets en hoeft niets. Ze wil heel graag naar huis. Het is echter winter en erg koud en een jas heeft ze niet aan. Ik bied haar aan om haar thuis te brengen. Dat vind ze prima. Ze zit op de stoel en ik sta tegenover haar met mijn rug tegen de monitor. Mijn collega gaat vast voorin zitten om haar naar huis te rijden. Opeens, zonder enige aankondiging, geeft ze een gil, laat zich voorover vallen. Als ik daar niet had gestaan had ze haar hoofd tegen de kastjes gestoten. Alleen, ik stond er wel, en ze valt precies met haar hoofd in het meest gevoelige plekje die een man bezit. Kat in de zak…. Gelijk voel ik me klote(n)…. Vanuit een reflex pak ik ze bij de schouder en duw ze best stevig terug in de stoel. Daar blijft ze gillen en met haar armen zwaaien. Ik moet haar stevig beethouden anders vliegt ze door de auto vrees ik. Mijn collega, die deze liveshow via de spiegel en de camera heeft gezien, loopt blauw aan van het lachen. Gelukkig komt hij wel naar achteren om me een handje te helpen. De vrouw reageert echter nergens meer op en blijft enorm wild. Dan besluit ik om medicatie te geven, want dit gaat nergens heen. Na een injectie van een of ander goedje besluit ze toch te gaan slapen waarna ik ze op een SEH presenteer. Helaas, ik had haar met alle wil van de wereld even thuis willen brengen, maar dat gaat nu even duren vrees ik.

Collega`s helpen. Als je een melding krijg waarbij collega`s betrokken zijn, krijg je altijd net iets meer adrenaline. Rij je net iets harder. Ik heb het de achterliggende jaren al een keer of 10 meegemaakt en ik kun je verzekeren: het is verre van relaxed! Ik heb nachtdienst en ben bijna klaar om naar huis te gaan. Nog geen tien minuten te gaan. Ik sta wat te praten met iemand die mijn dienst gaat overnemen, alleen is zijn collega er nog niet. Dan ineens begint mijn portofoon herrie te maken en roept iemand van de meldkamer dat we naar een melding moeten van een gebouwbrand. Op zich geen vreemde melding, maar wel als er aan toegevoegd word dat er zich een collega in het pand bevind. Tja, dan gaan we zeker hard rijden. We komen ter plaatse en zien rook uit een flatwoning komen. Beneden staat een ambulance met een collega er in. De andere loopt op de galerij. Gelukkig denk ik, ik zie er 2. Ik ren naar boven om van mijn collega een beeld van de situatie te krijgen en of er niemand in het pand is. (voor hetzelfde geld waren ze met z`n drieën). Maar dan geeft hij aan dat de woning dicht is en er niemand meer in is. Maar wat is er dan wel gebeurd?

Hij was daar binnen geweest bij een patiënt die 112 gebeld had. Mijn collega’s zijn daar ter plaatse geweest en vonden nu geen aanleiding om mijnheer naar een ziekenhuis te brengen. Ze laten de patiënt achter, maar als ze naar de auto lopen hoort mijn collega een brandalarm afgaan en kijkt hij om. Dan ziet hij de woning waar ze net vandaan komen vol met rook staan. (zijn vroegere brandweerskills komen boven). Hij trapt de deur in en trekt de patiënt naar buiten. Deze was er niet van gediend dat de ambulance weer weg ging en besloot toen de woning maar in brand te steken. Ik moet zeggen, collega, chapeau voor je optreden! Je bent de brandende woning binnengegaan en heb de patiënt mee naar buiten genomen! En samen met je collega heb je verdere zorg verleend. Petje af voor jullie! Voor ons viel het gelukkig mee en hoefde ik geen medische zorg aan een collega te verlenen. Het verhaal is en blijft bizar.