Koffiedik kijken

Koffie word door veel mensen en op vele manieren genuttigd. Je kunt het ook gebruiken om een bepaalde smaak aan iets toe te voegen. Zelf ben ik groot verbruiker van dat zwarte goedje, puur omdat dit mijn opstarten van de dag versnelt. Een tijdje geleden ben ik er achter gekomen dat je dit zwarte goud ook voor andere doelen kan gebruiken. Een patiënt vertelde mij dat het als bloedstelpend middel gebruikt kan worden. Ik kun je vertellen, dat zag er alles behalve goed uit. Ook de steriliteit komt daarmee aardig in het geding. 

Wij zijn onderweg naar een man die gevallen zou zijn. Deze man heeft volgens de melding een grote hoofdwond. Aangekomen op het adres, worden we opgewacht door een man van Zuid-Amerikaanse afkomst. Hij neemt ons mee naar binnen, waar in de gang een andere man ligt met dezelfde roots. De man beweegt en reageert, wat in ieder geval al een positief teken is. Maar om de man heen ligt een zwarte substantie op de grond. Ik zeg tegen mijn collega, deze man die ligt er al even zo te zien. Het bloed is allemaal zwart en gestold. Een ander ding wat me opvalt is de enorme koffie geur. Naast de man staat een lege pot oploskoffie van een bekend koffie merk. Of Egbert echt heeft bedoeld dat het op een hoofdwond geDouwd moet worden betwijfel ik. De man op de grond heeft lang zwart haar. Ik zie echter geen bloed meer, maar een vieze bruin/zwarte substantie. Het eerste wat bij me opkomt is: die heeft met zijn hoofd door het riool geroerd. Maar zijn broeder vertelt dat hij gevallen is en een hoofdwond had. Van zijn Colombiaanse oma heeft hij geleerd dat koffie het bloeden stelpt. Dus het potje Douwe Egbert oploskoffie uit de kast gehaald en geheel leeg gekieperd over het hoofd van het slachtoffer. Die zat blijkbaar met zijn handen in het haar, want ook die zijn bedekt met een bruine substantie. Gelukkig is het bloeden inderdaad gestopt. Of dat echter door de koffie komt, betwijfel ik. Maar goed, doel is bereikt. Hij gaat mee naar het ziekenhuis waar ze hem na kunnen kijken en met een beetje goeie wil ook wel een lekkere spoeling kunnen geven. Ik ga op de SEH maar even op zoek naar een kop koffie. Maar dan zonder bloed.

Motorrijden is heerlijk. Het risico is echter wel groter dan bij het besturen van een auto. Ten eerste val je bij enige instabiliteit sneller om dan in een auto. En ten tweede ben je nog meer dan in een auto afhankelijk van de oplettendheid van medeweggebruikers. Maar ook onder de motorrijders zijn er die een heel (te) groot hart hebben. 

Het is nacht en ik krijg een melding van een ongeval. Het is vlakbij de post dus we zijn er heel snel. Echter op de plaats van het ongeval is niets te zien. We rijden nog een keer terug en dan zien we iemand aan de andere kant van de sloot met een lampje zwaaien. We stoppen en vragen of hij het slachtoffer is. Maar hij ontkent dat en wijst naar beneden in een laaggelegen sloot. Nu zie ik dat er in het donker iemand in de sloot staat. Ook zie ik het silhouet van verlichting van een voertuig onder water. De man in de sloot staat tot halverwege zijn borst in het water. De wal is steil en hoog en hij geeft aan dat hij niet op zijn ene been kan staan en dat zijn schouder `verrot` zeer doet. Maar ja, ik denk even na. Zo lang hij in de sloot staat kan ik niets beginnen. Hij is aanspreekbaar en dat is voor nu voldoende om te concluderen dat hij (voor nu) stabiel is. Ik heb echter geen zin om in de sloot te springen om hem te kunnen helpen. Dus samen met mijn collega trekken we deze man met een laken uit de sloot. Erg comfortabel schijnt hij hieronder niet te zijn. Maar ik beloof hem goede pijnstilling wanneer ik hem (droog) kan behandelen. Ik vraag wat er is gebeurd. Hij geeft aan dat hij wat mot had met een autobestuurder en daarbij hebben die twee elkaar geraakt. Hierdoor is hij in onbalans geraakt en via een boom in de sloot beland. Als ik vraag hoe hard hij reed en hij daar een antwoord op geeft kijk ik hem even aan. Ik zeg tegen hem: als jij werkelijk met die snelheid tegen een boom bent geklapt, dan mag je blij zijn dat je alleen maar een gebroken heup en schouder heb. Maar hij doet hier nogal nonchalant over. Ik geef hem de beloofde pijnstilling en hierdoor heeft hij half slapend de rit naar het ziekenhuis doorgebracht.

Covid-19 ofwel het nieuwe Coronavirus. Er is al heel veel over gesproken en geschreven. Ook binnen de ambulancedienst hebben we hier mee te maken. Bewezen besmette mensen, verdacht besmette patiënten. Is een onbekende sowieso nog wel veilig? We komen overal en bij iedereen. De 1.5 meter regel is niet toe te passen, want bij een lichamelijk onderzoek sta je dichtbij de patiënt en raak je deze aan. Het beleid rondom beschermingsmiddelen word bijna dagelijks aangepast zodat je soms door de bomen het bos niet meer ziet. 

Ik schrijf dit vanuit mezelf, op persoonlijke titel. Maar al die wisselende berichten maakt je onzeker. Wanneer ben ik aan de beurt? En van wie ga ik het krijgen? Want dat ik het ga krijgen stond voor mijn vanaf het begin al vast. Je werkt in zoveel verschillende omgevingen. Je krijgt zoveel verschillende mensen te zien. En daarbij zijn de symptomen voor iedereen toch net weer een beetje anders. Een bepaalde nuchterheid is wel op zijn plaats denk ik. Gelukkig herstellen de meeste mensen gewoon van dit virus. En daarbij doet de media geen goed aan berichtgeving. Er zijn jonge mensen die het niet redden. Dit betreur ik ten zeerste, maar gelukkig zijn dit uitzonderlijke gevallen. Daarbij worden er cijfers naar buiten gebracht die mij niets zeggen. Absolute getallen van het aantal doden. Hoge cijfers helaas. Maar ook het aantal besmettingen. Maar wat zegt mij dat laatste? Helemaal niets. Dit gaat over mensen die getest zijn. En zeker in het begin is men zeer terughouden geweest met het testen van patiënten. Dus deze verhoudingen kloppen mijns inziens niet. 

En ja, toen was daar het moment dat ik me niet lekker voelde en ziek werd. Hoe en wat, doet er hier niet toe. Het heeft uiteindelijk een aantal weken geduurd voordat ik me weer helemaal de oude voelde. Het hakt er in, dat wel. Ik heb ook gezegd dat het voor de meeste mensen een gewone griep is. Maar nu concludeer ik: of ik heb nog nooit griep gehad, of het is toch wel een aardig tikkie pittiger dan een griep. Maar heb ik nu de milde variant gehad of niet? Nee, ik ben niet getest. Dat werd niet nodig geacht op dat moment. Ik was te vroeg ziek. Dit vind ik zelf nogal jammer. Later is het beleid aangepast en kunnen collega`s op de ambulance gelukkig wel getest worden.  
Mijn gezinsleden zijn ook ziek geworden zodat het een grote ziekenboeg was. Maar uiteindelijk kan ik alleen maar zeggen dat ik blij ben dat dit het voor mij was. Of ik genoeg immuniteit heb opgebouwd om een 2e besmettingen te kunnen voorkomen weet ik niet. Maar iets van immuniteit zal er toch zijn en dat voelt fijn. Ik heb mezelf afgevraagd waar ik het heb opgelopen. Ik heb een aantal dagen eerder een patiënt gehad die (wat ik een dag later hoorde) positief getest is. Heb ik het van hem? Hij had geen corona klachten. En waarom is mijn collega dan niet ziek geworden? Die is toch ook bij die patiënt binnen geweest. Of heb ik het gewoon in de supermarkt opgelopen? Ik weet het niet. 

Er is een enorm grote belasting op ons zorgstelsel ontstaan. IC capaciteit welke onder grote druk staat. Ik heb mezelf aangemeld voor diensten op de IC. Vanuit de samenleving enorm veel steun en waardering. Je krijgt van alle kanten complimenten en opmerkingen. Je word overladen met natjes en droogjes. Maar eerlijk gezegd voel ik me er soms behoorlijk ongemakkelijk onder. Waarom? Ik ben geen zorgheld. Frontline? Ja, misschien ben ik soms de eerste persoon die een patiënt ziet. Maar uiteindelijk heb ik jaren lang opleidingen gevolgd om ambulanceverpleegkundige te worden. En nu doe ik dat werk. Ik doe werk wat ik leuk vind, waar ik voor geleerd heb en waar ik goed in ben. En dat er nu meer nadruk word gelegd op isolatie en andere dingen. Uiteindelijk is het mijn vak wat ik uitoefen. 

Ja, ik heb ook bloemen gekregen. Maar dan denk ik bij mezelf: een heel mooi gebaar en het word uiteraard gewaardeerd. Maar eigenlijk is het schrijnend. Waarom? Er zijn mensen waarvan het kweken van bloemen hun levenswerk is. Waar ze hun inkomen van krijgen. Die afhankelijk zijn van de opbrengst van bloemen en planten. Maar door alle maatregelen worden de planten weggegooid en omdat dit zonde is, worden ze uitgedeeld. Nogmaals, ik was blij met de bloemen. Maar ik heb meelij met de kweker. Kan hij zijn bedrijf nog blijven runnen?

Een bonus voor zorgpersoneel omdat de tijden zo druk zijn? Nogmaals, ik doe mijn werk waar ik voor heb geleerd en probeer dit zo goed mogelijk te doen. Het kabinet pleit voor een bonus. Mooi gebaar, maar mijn baan blijft wel bestaan. Ik heb over een jaar nog werk. Hoeveel mensen zijn er waar dit ineens heel onzeker voor geworden is? Hoeveel mensen gaan er komende tijd aankloppen bij het UWV. Bewaar die bonus en zorg dat al deze mensen kunnen blijven rondkomen! Als hulpverlener kom ik niets te kort. Heb een mooi vak en blijf dit ook doen. 

Schrijnender zijn de patiënten. Ik heb een reanimatie gehad van iemand van nog geen 50 jaar. Gelukkig heeft de reanimatie mogen lukken, maar hoe hard is het als je tegen de echtgenoot moet zeggen dat hij niet mee mag naar het ziekenhuis i.v.m. de Corona maatregelen. 

Mensen die stikbenauwd in je ambulance liggen en opgenomen worden in het ziekenhuis. Gezien de voorgeschiedenis of leeftijd vraag je je nu al af of ze daar nog ooit uit komen. Wat zeg je dan tegen een partner die achter moet blijven? Het kan wel de laatste keer zijn dat ze elkaar zien…

Het is heel makkelijk om tegen de maatregelen te ageren. Maar bedenk, het kabinet en de medici weten ook nog veel dingen niet en proberen maatregelen te nemen die op dat moment het beste lijken. Deze beslissingen zijn gebaseerd op onderzoeken. Laten we dan allemaal alsjeblieft deze maatregelen volgen!