Geduld

Soms is een hulpverlener volledig overbodig. Althans, dat gevoel krijg ik soms. Dan vraag ik mezelf direct af waarom dan toch onze hulp word gevraagd. Zolang je dan bevestigt wat mensen zelf denken, vind iedereen het prima. Maar als je met een andere diagnose komt dan wat mensen zelf bedacht hebben zie je soms de twijfel op de gezichten komen. Vooral als ze al op internet gekeken hebben wat hun probleem is. Vaak komen er door mensen zelf ook nog argumenten en opmerkingen bij om aan mij te laten zien dat de situatie toch wel heel erg is. Uiteraard zijn daar voorbeelden van te noemen. Als iemand zegt pijn te hebben, zeggen bepaalde factoren altijd in welke mate pijn wel of niet vervelend is. Al ben ik voorzichtig met opmerkingen over pijn omdat ik het niet voel, krijg je soms toch het idee dat de werkelijkheid anders is dan word voorgesteld. Vrij regelmatig hoor je al snel de opmerking: hij heeft echt een hoge pijngrens hoor... Wanneer deze (veelgehoorde) opmerking geplaatst word denk ik altijd: we zullen zien. Als iemand zeg heel veel pijn te hebben en vervolgens bijna tegen het plafond springt als hij een infuusnaald krijgt heb ik wel een beeld van de pijngrens. Of iemand die enorm pijn heeft en niet kan lopen maar wel nog even zijn telefoon kan pakken voor dat hij mee gaat in de ambulance... Voor bloeddruk geldt soms hetzelfde. Je meet een bloeddruk van een patient. Deze is voor iedereen zichtbaar. Als deze iets afwijkt van de waarden die als normaal word aangeleerd, krijg je al snel te horen: dit is hoog voor hem want normaal heeft hij een lage bloeddruk. Of andersom. Een andere interessant ontwikkeling is de dalende prijs van bloeddrukmeters en saturatiemeters. Niet zelden hebben mensen deze gebruikt en word een ambulance gebeld als waarden ineens iets afwijkend zijn. Terwijl er legio oorzaken zijn waardoor waarden zouden afwijken. Mij is ooit geleerd dat we patienten behandelen en geen cijfers. Maar dit staat volgens mij niet in de gebruiksaanwijzing van genoemde apparaten. Soms vraag ik me serieus welke verwachting mensen hebben van ambulancepersoneel. Kom je bij een melding, is het eerste wat gezegd word: ik ga niet mee hoor... maar waarom bel je dan vraag ik me af. Als je geen hulp wil moet je ook niet bellen. Of men verwacht ineens alles van een hulpverlener. Kom je bij een familie waarvan de vrouw des huises niet lekker is. Deze melding krijg je in de nacht van zondag op maandag rond half 6. Als je de patient probeer te beoordelen, vraag je ook hoe lang de klachten bestaan. Dan krijg je als antwoord dat het al sinds donderdag is. Ik vraag dan serieus wat je van me verwacht. Je gaat niet vrijdag naar je eigen huisarts. Je belt niet zaterdag de huisartsenpost. Nee, je wacht tot maandagmorgen half 6 en belt dan 112. Ik vraag me dan serieus af wat je denkt dat ik kan doen. Kun je dan ook niet wachten tot de eigen huisarts zijn praktijk opent om 8 uur? Mensen die zelf een diagnose stellen zijn ook bijzonder. Zo kom ik bij een man van middelbare leeftijd. We komen binnen en het eerste wat dhr tegen mij zegt: ik heb een hartinfarct. Nu is dat altijd mogelijk maar wil toch eerst wat zekerheid. Maar als ik wat onderzoek wil doen en vragen stel word gevraagd of ik hem niet geloof. Ik zeg dat ik geloof dat hij niet lekker is, maar voor een diagnose "infarct" heb ik wat meer nodig. Alle vragen die ik stel zijn stom en belachelijk. Maar hoe meer vragen ik stel, hoe minder ik geloof dat mijnheer een infarct heeft. Pijn op de borst kan inderdaad wijzen op een hartinfarct. Maar kan ook heel goed iets anders zijn. Als ik een ECG (hartfilmpje) heb gemaakt zie ik daar geen verontrustende dingen op. Als ik dat tegen mijnheer zeg, krijg ik van zijn vrouw als antwoord dat de cardioloog pas gezegd had dat ambulancemedewerkers geen verstand van hartfilmpjes hebben. Even tot 10 tellen Henk....  Dan zeg ik dat ik inderdaad geen cardioloog ben, maar ik wel zeker ben van mezelf dat ik een infarct herken op het ECG. Daarbij denk ik dat mijnheer helemaal geen infarct heeft omdat alle klachten a-specifiek zijn. En aangezien het ECG ook geen infarct laat zien ben ik er redelijk zeker van dat deze klachten niet van het hart zijn. De mensen zijn hier duidelijk niet mee eens. De vorige keer dit en de vorige keer dat. En je ben maar van de ambulance. Ik geef toe, in de nacht is mijn geduld een beetje minder. Maar als je zo graag midden in de nacht naar het ziekenhuis wil neem ik je mee en ga je daar maar wakker liggen. Dan prikken ze bloed en weet je het zeker. Ik geef hem een infuus en leg hem op de brancard. Onderweg leg ik nog een keer uit waarom ik denk dat het niet cardiaal is. Ik krijg als antwoord dat die cardioloog gelijk heeft. Ik vraag wat hij bedoelt. Ja, die cardioloog zei toch dat ambulancemedewerkers geen verstand van hartfilmpjes hadden. Nou, ik geloof helemaal dat die gelijk heeft. In het ziekenhuis draag ik over. Daar blijkt dhr al vaker met deze klachten ingestuurd te zijn dan wordt er bloed afgenomen en kan hij weer gaan. Als ik mijnheer nog een hand geef kan ik niet laten om te zeggen dat het maar goed is dat hij in het ziekenhuis is. Daar zijn tenminste mensen die wel verstand van hartfilmpjes hebben...
Een andere keer krijg je een reanimatiemelding bij de huisarts. Binnen een aantal minuten staan er politie, brandweer en ambulancemedewerkers in de kleine praktijk. Op het onderzoeksbed ligt een man met een ernstig bleke huidskleur. Zijn borstkas gaat op en neer. Gelukkig denk ik bij binnenkomst: hij doet het. Ernaast een jonge huisarts met rode konen. Ze is enorm opgelucht dat we er zijn laat ze weten. Mijnheer heeft al 2 dagen van pijn op de borst en was nu naar de huisarts gegaan. Daar aangekomen ging hij op de onderzoekstafel liggen. Vervolgens reageerde hij niet meer en stopte hij met ademen. De huisarts is begonnen met reanimeren. Nadat de AED was aangesloten heeft deze een keer een stroomstoot gegeven en kreeg mijnheer weer eigen ritme en bloedflow. Dat is het moment dat wij binnenkomen. Als de huisarts het verhaal doet en ik daarbij naar mijnheer kijkt denk ik: dit zou wel eens een infarct kunnen zijn. Het ECG wat we maken bevestigt mijn vermoeden. Met behulp van de brandweer weten we mijnheer buiten te krijgen. (Praktijk was op de 1e etage). Snel naar het ziekenhuis waar hij een hartcatetheristatie heeft ondergaan. De huisarts is erg opgelucht. Voor haar was het de eerste keer dat ze een reanimatie had buiten het ziekenhuis. Tja dan staat de adrenaline tot boven je oren.
Soms word er gewoon een beroep gedaan op je geduld. En merkwaardig genoeg blijk ik dat af en toe nog te hebben ook. Of we een dame op kunnen halen die een gedwongen psychiatrische opname krijgt. Dit heeft ze vaker gehad en meestal gaat het niet zonder slag of stoot. Daarom zijn collega's van de politie meegestuurd. Het is zomer en erg warm. Mevrouw zit op de zolder waar het nog warmer is. Maar dit lijkt haar eigen wereldje te zijn waar ze helemaal woont. Er zijn diverse aanwijzingen dat ze zelfs voor een toiletbezoek niet naar beneden komt. Als we tegen mevrouw zeggen wat we komen doen en wat het plan is, wil ze eerst het papier zien waarop staat dat ze moet worden opgenomen. Als ze het in handen heeft begint ze deze heel langzaam hardop te lezen. Ik sta voor een open raam waardoor het redelijk is uit te houden. Zon, open raam en een briesje. De agenten staan ergens anders in de kamer waardoor zijn mikpunt zijn van andere geurtjes. De ene agent laat toch wel weten dat dit wel erg lang duurt. Maar mevr zegt dat ze dit eerst zal lezen. Als er inderdaad staat dat ze opgenomen moet worden zal ze meegaan. Maar ook absoluut niet voordat ze het epistel heeft gelezen. Helemaal! Werkelijk iedere punt word gelezen. Geen komma overgeslagen. Tja denk ik. Weet ik ook eens wat er in zo'n artikel staat. Uiteindelijk is ze klaar en gaat ze mee. Maar eerst moeten er nog een aantal tassen mee. Niet 1, niet 2 maar 5 tassen. Met heel erg veel medicijnen en sigaretten. Ik laat het maar. Het heeft lang genoeg geduurd. Dat probleem mogen ze bij de psychiatrie oplossen. Geduld is een schone zaak, maar rekbaar en eindig!

Bloedserieus

Dat je op de ambulance regelmatig te maken heb met bloed, mag duidelijk zijn. Iedereen heeft het in zijn lichaam, dus bij het minste gaatje, sneetje of welke verwonding ook, komt er wel wat van dat vocht vrij. Natuurlijk schrik je daar niet van als we dat tegen komen. Wij hebben immers een sterke maag en kunnen het aanzien van bloed met de daarbij behorende geur gewoon verdragen. Soms roept het vragen op. Een oude dame belt 112 en zegt dat ze veel bloed verliest. Zo bij de tijd als ze nog is zegt ze er bij dat de buren ook een sleutel van haar huis hebben. Natuurlijk wordt er een ambulance naar deze dame gestuurd. Laat ik nu net de gelukkige zijn om bij deze dame te kijken. Als we aankomen op het aangegeven adres en aanbellen wordt er niet open gedaan. Echter, omdat mevrouw al expliciet had aangegeven dat de buren ook een sleutel hebben gaan we al snel naar de buren om deze op te halen. We komen binnen en treffen mevrouw op de slaapkamer. Ze is niet aanspreekbaar. Op de slaapkamer is het een grote bende. overal kledingstukken, de kast staat open en het nachtkastje licht ondersteboven. Maar wat me nog het meest zorgen baard: Werkelijk de hele slaapkamer zit onder het bloed. dat wil zeggen: de vloer, de muren, het bed, kleding en mevrouw zelf. Ik zeg tegen mijn collega dat we hier wel politie bij nodig hebben. Want het eerste wat bij mij opkomt is dat er iemand binnen is geweest en het op het geld of de sieraden van deze dame had gemunt. Terwijl hij via de meldkamer de politie oproept doe ik vast wat onderzoek bij deze dame. Een nauwelijks voelbare pols bij een ijzig witte dame. Snel geef ik een infuus om in ieder geval de bloeddruk wat omhoog te krijgen. Ik heb werkelijk geen idee waar al dat bloed vandaan komt. Ik zie niets stromen. Ik zie geen wonden. heel opmerkelijk. Het infuus loopt in waarop de bloeddruk stijgt en mevrouw bij komt. De politie is inmiddels ook binnen gekomen. Het lijkt er op dat mevrouw weer redelijk helder is. Omdat de waardes (bloeddruk etc) nu goed blijven, wil ik mevrouw een heel klein beetje schoonmaken voordat we haar meenemen. We poetsen haar een beetje op. Als ik een doekje over haar benen haal, spuit ineens het bloed eruit. Ik schrik, maar druk dit wondje gelijk af. Ondertussen is mevrouw zo wakker dat ze kan vertellen wat er gebeurd is.  De door de politie gealarmeerde dochter is inmiddels ook ter plaatse. Mevrouw vertelt dat ze spataderen heeft. Toen ze naar bed wilde, stootte ze haar been tegen een stoel en vervolgens is er een spatader open gesprongen. Deze begon heel erg hard te spuiten. ze wilde eerst naar de badkamer om daar een doek te pakken. toen dat niet lukte wilde ze iemand bellen en is ze dus met een spuitende spatader naar haar bed gelopen om de telefoon van het nachtkastje te halen. In haar haast is ze gestruikeld en toen ze zichzelf wilde optrekken is het nachtkastje omgevallen. Al met al verklaart het wel dat de hele kamer onder het bloed zit en het nachtkastje omgevallen is. Zo blijkt dat er achteraf toch wat anders aan de hand is dan we in eerste instantie vermoedden. Ik bedank de collega`s van de politie en achteraf kunnen we er nog best om glimlachen.eigenlijk zijn we gewoon opgelucht dat het niet is wat we eerder vermoed hebben. En gelukkig is dit goed afgelopen. Soms moet je niet denken: wat, als....

Nu het toch over bloed gaat: melding steekpartij. Tijd voor actie. wat gaan we aantreffen en wat is er gebeurd. Is het ernstig of valt het mee. Rare meldingen eigenlijk. Blijkbaar vinden sommige mensen het nog steeds nodig om een gaatje in een medemens te prikken. Al is niet iedereen daar heel bedreven in. Dit als meevaller voor het slachtoffer. Maar goed, we gaan naar de melding waar een aantal mensen ruzie hebben gehad. Als we aankomen is er al veel politie ter plaatse. Buiten staan 2 agenten met een man die wat bloed aan zijn handen heeft. Deze man is onder invloed van alcohol en nog wat geest verhelderend spul. Als ik naar zijn hand kijk, denk ik dat het nogal meevalt. 2 wondjes waar wel wat bloed uit stroomt, maar niet heel spectaculair. Volgens de politie is dit het enige slachtoffer. Ik neem hem mee in de ambulance waar ik hem nakijk. Ik krijg weinig zinnige antwoorden van deze man als ik vraag wat er is gebeurd en waar hij is verwond. `alleen in mijn poot`: krijg ik als antwoord. Ik doe er een verbandje om. Aan zijn onderbeen zit nog wat bloed, dus ik stroop zijn broek omhoog om te kijken of daar nog een wondje zit. blijkbaar komt het bloed van zijn hand. Ik zeg tegen de politie dat ik hem meeneem om het wondje op zijn hand te laten hechten. Dan komt er een andere agent aan en die zegt dat er heel veel bloed in huis ligt dus of ik zeker weet dat het de enige verwondingen zijn. Bovendien is in het trappenhuis een mes gevonden wat mogelijk het wapen is. Ik zeg dat ik verder geen verwondingen en/of bloed heb gezien. De agent zegt nogmaals dat er echt veel bloed ligt. Tegen mijn collega zeg ik: Natuurlijk een agent ziet een beetje bloed en die is gelijk van het padje. Niks gewend die gast. Maar om toch die man tevreden te stellen (en eigenlijk ben ik gewoon hartstikke nieuwsgierig)  loop ik met hem mee. Beneden denk ik: zie je wel een paar spatjes, niks veel bloed. Maar 2 etages hoger ligt er inderdaad een serieuze hoeveelheid op de grond en tegen de muur. Maar zegt collega agent. Dit valt nog wel mee, binnen is het nog erger. Ik ga binnen even kijken en het ziet er uit alsof er een rituele slachting heeft plaatsgevonden. Wat een bloedbad. Ik vraag aan de agent of er niet nog iemand binnen is. Mijn patiënt had enkel 2 wondjes aan zijn hand. Daar kan al dit bloed niet van zijn. De agent zegt dat het hele huis is doorzocht en er verder niemand is aangetroffen. Van de andere mensen die buiten stonden is ook niemand gewond. Ik vraag me af of  ik niets over het hoofd heb gezien, Snel ga ik terug naar de ambulance. Ik onderwerp mijn patiënt nog een keer aan een onderzoek. Al zijn kleding gaat uit want ik begin toch wel een beetje te twijfelen. Maar als ik hem nog een keer heb nagekeken komt ik nog steeds niet verder dan die 2 wondjes op zijn hand. Merkwaardig kun je het noemen. Of er is nog een slachtoffer geweest die al weg was voordat de politie arriveerde. Maar dan had ik toch meer bloed moeten zien op de straat denk ik dan. Zou er in de hand een slagader zijn geraakt? Geen idee: het bloeden was gestopt toen ik kwam. Allerminst vreemd zou ik het allemaal willen noemen. Soms zijn dingen duidelijk, andere dingen blijven vaag en onverklaard. Bij dat laatste hoort ook deze situatie. Word je daar dan niet bloednerveus van hoor ik dan mensen vragen? Nee hoor, dit zijn juist situaties die het ambulancebloed sneller laten stromen....Niet bepaald bloedstollend dus....

Ondersteboven

Er ligt een auto op z'n kop op de afrit van de snelweg. Willen jullie gaan kijken? Mogelijk 2 slachtoffers maar dat is niet helemaal duidelijk. Een andere ambulance is ook onderweg. We gaan ter plaatse en zien inderdaad een auto ondersteboven liggen. Het is rond de klok van 4 uur 's morgens. Een busje met de naam van een aannemersbedrijf staat er voor. De bestuurder van die auto zegt tegen ons dat hij de auto zo zag liggen en er 2 mensen uit gekropen zijn. Ik kom bij een man die op de grond zit en de bestuurder blijkt te zijn. Op de vraag of hij pijn heeft en waar geeft hij aan dat de pijn overal zit. Dat is nog eens een duidelijke plaatsbepaling. Ik probeer dat nog wat verder te specificeren maar zonder resultaat. Gezien de auto moet het best hard gegaan zijn en ik meen een aroma van alcohol te ruiken. Alle reden om hem te immobiliseren en hem dus op het vacuummatras te leggen. Mijnheer is er eerst niet helemaal mee eens en wil eigenlijk ook niet naar het ziekenhuis. Hii heeft alleen 2 biertjes op om 21 uur. (7 uur geleden) en wil naar huis. Zijn huis is echter een stad vlakbij onze oosterburen. Uiteindelijk stemt hij wel in met het voorstel om op het vacuummatras te liggen. Als ik vraag hoeveel hij gedronken heeft reageert hij geagiteerd en waarom ik dat wil weten en wat dat nou uitmaakt. Ik vertel hem dat ik het wel een beetje merkwaardig vind dat iemand midden in de nacht zijn auto ondersteboven op een afrit parkeert en dat hij mogelijk letsel heeft. En aangezien alcohol een negatief effect heeft op bloedingen past het in mijn risicoanalyse om een idee te hebben hoeveel alcohol er in zijn bloed zit. Hij blijft echter bij zijn 2 biertjes van enkele uren terug. Prima dan, mee moet je toch. Alleen al op basis van ongevalsmechanisme. Op de vraag hoe snel het gegaan is zegt hij 100 km/h. Ik vraag of dat niet een beetje snel is op een afrit, 150 meter voor de verkeerslichten. Nee dat is niet snel en ik had helemaal deze afrit niet moeten hebben. Ik reed op de snelweg richting huis en kwam in de berm en vervolgens op de vangrail terecht tot de lantaarnpaal. (De betreffende snelweg heeft 3 rijstroken en is dus best smal, zeker met al dat nachtverkeer). Als ik even terug kijk zie ik dat hij toch zeker 100 meter op de vangrail heeft geschoven en toen de lantaarnpaal heeft geraakt. Vervolgens is gaan draaien en ondersteboven op de weg is terecht gekomen. Hij heeft geluk dat het zo is afgelopen. Onderweg naar het ziekenhuis komen de tranen en maakt hij zich zorgen hoe hij thuis moet komen. Ik zeg dat ik 1 ding zeker weet: dat hij niet met zijn eigen auto naar huis zal gaan. Maar gelukkig heeft de NS een rechtstreekse verbinding van Rotterdam naar zijn woonplaats. Deze opmerkingen maken hem niet bepaald vrolijker... maar zeg ik, niet getreurd, we zijn bijna bij het ziekenhuis. Daar gaan ze je nog onderzoeken en aangezien er een busje met blauwe zwaailampen achter ons rijdt, heb ik de indruk dat oom agent je ook nog wat wil vragen. Je hoeft je dus niet te vervelen. Uiteindelijk heeft deze man geen letsel en is het allemaal nog goed afgelopen. Hoe hij thuis is gekomen weet ik niet. Het maakt me ook niet uit. Mogelijk heeft hij eerst zijn maat gebeld die naar een ander ziekenhuis is gebracht. Het is maar goed dat het midden in de nacht was met zo weinig verkeer...
In een andere nachtdienst krijg ik een b-rit (besteld vervoer) iets na midden nacht. Deze ritten komen helaas regelmatig voor in de nachtdienst. Ten eerste vraag ik me af of deze mensen perse in de nacht vervoerd moeten worden. Daarbij komt het regelmatig voor dat de rit in de avond is aangevraagd en deze mensen al uren zitten te wachten door de drukte. Dit laatste vind ik uiterst vervelend voor de patienten. Het gaat niet zelden om oude mensen die al die tijd hebben gewacht op een ambulance. Vervolgens de halve nacht op een SEH liggen en dan weer weg mogen. Naar mijn idee heeft dit bij oudere mensen ook nog een negatief effect op het dag en nachtritme. Maar de rit die we opkrijgen is anders. Het gaat om een dame met een sonde die bij het hoesten naar buiten is
 gekomen. Er moet een nieuwe in en dat moet in een ziekenhuis. Mijn hoofd zit direct vol met vragen, maar ik besluit eerst maar even te gaan kijken voordat ik naar alle kanten toe bezwaren uit. Maar het moet wel heel belangrijk zijn als mevr niet even tot de volgende dag kan wachten voor een nieuwe sonde. Maar de huisarts heeft beslist dus gaan we kijken. Aangekomen zeg ik tegen mijn collega dat we eerst maar even gaan kijken. We komen binnen en zien in de woonkamer een bed met daarom een vrouw die tekenen draagt van een chemo behandeling. Een slangetje gaat via haar neus naar binnen en komt via de mond weer naar buiten. Je zou bijna zeggen: het ziet er komisch uit. Haar ogen zeggen dat ze het heel vervelend vind en dat ze bang is. Ik verwijder eerst de gehel slang(sonde) en ga dan in gesprek. Als de sonde er uit is weet ze niet te zeggen hoe opgelucht ze is. Ze verteld dat ze moest hoesten en dat toen die sonde naar boven kwam en via haar mond naar buiten. Ze durfde zich vervolgens niet te verroeren. Haar echtgenoot heeft de HAP gebeld en de dienstdoende huisarts heeft via een telefonische beoordeling besloten dat mevr naar het ziekenhuis moet. Hij is niet ter plaatse geweest en heeft ze zo maar ingestuurd. Ik ga met deze mensen in gesprek en hoor dat mevr kanker heeft. Ze zit in een palliatief traject en geniet van elke dag die ze nog heeft. Ze heeft haar prognose al overleefd. De sonde heeft ze een maand geleden gekregen  nadat er een complicatie was opgetreden bij een ingreep en ze 1 week niet mocht eten en drinken. Inmiddels eet ze al een week alles wat ze lust en krijgt overdag alleen nog wat extra voeding om haar extra kracht te geven. Ik vraag wat ze wil, want met dit verhaal lijkt het mij volledig overbodig om midden in de nacht naar het ziekenhuis te moeten. (Een sonde was daar thuis ook niet voorradig). Daarbij heeft de hele transfer en nachtbehandeling ook grote impact op haar toch al zwakke gestel. En het kan heus geen kwaad om een nachtje zonder sonde te moeten. Bovendien zou er over een paar dagen een foto gemaakt worden om te kijken of de sonde verwijderd kon gaan worden. Ik stel voor dat ze thuis blijft en morgen haar eigen huisarts belt en daarmee een nieuw plan maakt. En dat het ziekenhuis bezoek nu niet doorgaat. Ze is daarmee enorm opgelucht en blij. Ik overleg nog wel met de dienstdoende huisarts. Die gaat akkoord met mijn voorstel nadat ik heb verteld het onzin te vinden om deze vrouw in deze omstandigheden naar een ziekenhuis te brengen midden in de nacht. Er zijn weinig mensen zo blij als deze dame. Met een goed gevoel verlaten mijn collega en ik het huis en gaan op weg. Het is een van de weinige b-ritten waarbij we tegen de meldkamer zeggen dat het een EHTP (eerste hulp ter plaatse) is geworden.
Als iemand naar het ziekenhuis moet, wil ik die er zeker brengen. Maar ik vind wel dat naar alle omstandigheden gekeken moet worden. Het transport in de nacht en de belasting moet wel opwegen tegen de behandeling en de noodzaak en het effect.

Gevalletje frites

Je bent een dame van 86 jaar. Je woont in een bejaardenhuis en loopt wat moeizaam. Je bent gevallen. Daarna kun je bijna niet meer staan vanwege de pijn in je heup. In het ziekenhuis word je beoordeeld en word er een foto gemaakt. Daarop blijkt dat de heup alleen gekneusd is en niet gebroken. Dus mag je naar huis met de ambulance. Maar dat kan wel even duren. Het gebeurd regelmatig dat mensen lang moeten wachten op de ambulance. Dit zijn zogenaamde b-ritten. Deze ritten hebben geen hoge urgentie en hebben minder prioriteit dan spoedritten. Hierdoor kan het voorkomen dat je lang (lees:uren) moet wachten totdat je aan de beurt ben voor een rit naar huis. Zo ook de dame wie wij op moeten halen uit een ziekenhuis om naar huis te brengen. Ze ligt al enkele uren te wachten op een ambulance. Dat haar dit niet echt zint blijkt al snel als we binnen komen. Ik probeer uit te leggen dat het druk is met spoedritten. En dat het vervelend is en ik er toch echt niets aan kan doen. We zitten een tijdje te praten en het word een gezellig ritje. Opeens zegt de dame tegen mij: weet je waar ik nu enorm veel zin in heb? Ik zeg geen idee te hebben. Want ja, waar heeft een 86-jarige zin in?? Dan zegt ze: ik heb zo enorm veel trek in een patatje mayonaise. Dat heb ik al 7 jaar niet op. Het is half 10 in de avond. Ik vraag nog eens: dus u heeft zin in een patatje met? Ze begint te glimmen. Dan zeg ik tegen haar. U krijgt van mij een patatje met. Dan zegt ze: nee hoor dat kan niet. Dat kunt u niet maken. Laat maar zitten. Ik roep naar mijn collega dat hij naar de snackbar moet rijden. Hij denkt dat ik hem in de maling neem en zegt na een tijdje dat we er zijn. En inderdaad, we zijn er. Maar niet bij de snackbar maar bij mevrouw thuis. Ik zeg dat ik serieus was met die snackbar en dat we er nog maar even naar toe moeten. Hij kijkt me nog even raar aan maar gaat dan toch rijden. Bij de snackbar bestel ik een patatje. Van de geur ga ik watertanden zo aan het einde van mijn avonddienst. Maar goed,  ik met patatje op schoot terug in de ambulance. We bewaren deze maar even voor thuis, want op een wiebelende brancard in een rijdende ambulance is patat eten niet heel handig. We brengen mevrouw in haar woning. Ze vraagt of we ze in bed kunnen helpen. Uiteraard leggen we mevrouw in bed en geven haar daarna haar patat. Er komt later nog iemand van de thuiszorg die haar nog wel helpt met tanden poetsen. Mevrouw ligt in bed, handdoek met bakje patat op schoot. Geloof me: de blik die ik van haar kreeg is onbetaalbaar. Het lijkt een beetje op het gezicht van mijn kinderen als we naar Mc Donalds gaan. Ik wens ze eetsmakelijk en we gaan er vandoor. Natuurlijk vinden wij hectiek geweldig. Maar met zulke ritten heb ik ook een geweldige dienst!
Deze dame is met een ambulance vervoerd. Volkomen terecht. Alleen krijg ik wel steeds vaker de indruk dat mensen geen idee hebben waar een ambulance voor bedoeld is. Dit vraagt om uitleg. Patient A belt een ambulance omdat hij niet lekker is. Hij voelt zich alsof hij elk moment kan flauw vallen. En dan heb je een ambulance nodig. Welja, we gaan er naar toe. Bij het adres aangekomen staat er een mijnheer voor het huis met een hoeveelheid bagage waar je wel 2 maanden mee op vakantie kan. Ik vraag of de patient nog binnen is. Dan antwoord hij dat hij de patient is. Ooh ja... en waarom bent u dan niet met de eigen auto naar het ziekenhuis gegaan? Nou, jullie zijn daar toch voor....? Ja ik ben er voor om mensen naar een ziekenhuis te brengen. Maar ik ben geen taxi!
Patient B is net 30 en heeft een hernia. Uiterst vervelend natuurlijk. Maar ze verteld dat ze dit al 2 jaar heeft. Alleen speelt de pijn op de laatste 4 dagen. Ze was bij familie maar is naar huis gegaan. Via de trap naar de 4e etage gelopen. Toen de huisarts gebeld. Deze is heel empatisch. Als mevrouw zegt dat ze niet kan lopen belt de huisarts een ambulance. Ik neem de situatie in me op. Ik vraag wat de vrouw van mij verwacht. Ze geeft aan dat ze niet kan lopen. Maar hoe bent u dan aangekleed vanmorgen en hoe gaat u naar het toilet? Tja dat lukte wel maar moeizaam. Dus het lukte wel. We gaan zien hoe ver we komen. Het gaat nog veel beter dan verwacht. En we zijn best vlot beneden. Daarna zit ze in de ambulance. Nadat ik ze in het ziekenhuis heb gebracht bel ik de huisarts. Want mij ontgaat de indicatie voor een ambulance volledig. Hoe vervelend een hernia ook is. Sterker nog: met een zere rug kun je denk ik beter in een auto zitten dan op een heen-en-weer-schuddende-en-bonkende ambulance. Ik vraag aan de huisarts wat de indicatie volgens haar was. Die geeft aan dat mevrouw zei dat ze niet kon lopen. (Ze heeft het niet eens geprobeerd). En ja, jullie hebben toch een karretje waarmee je de trap af kan?? Geen idee wat ze bedoeld. Maar een ding weet ik zeker. Ik ga een patient in deze omstandigheden zeker niet dragen. Ik wil mensen helpen maar ze moeten het zelf doen als het zelf kan. De huisarts geeft aan dat ze dit niet wist en zegt dat ze volgende keer deze mensen zelf laat gaan.
Dame 3 is erg benauwd en word door de huisarts ingestuurd wegens ernstige benauwdheid. Ze zou niet stabiel zijn. Bij aankomst bij mevrouw doet een jonge buurvrouw de deur open. Ze loopt ons voor naar mevrouw. Deze is aan het stofzuigen (.....). Ik vraag of zij de patient is. Daarop antwoord ze bevestigend. Maar geeft ze gelijk aan. Ze is nog niet klaar en wij zijn te vroeg. We moeten even wachten. Ik geef aan dat ik met spoed naar een benauwde mevrouw gestuurd ben. Dat deze aan het stofzuigen is geeft aan dat het met de benauwdheid wel mee valt. En ik ben zeker niet van plan om te wachten tot ze daar mee klaar is. Spoed is spoed. Ook de huisarts die deze dame heeft ingestuurd krijgt terugkoppeling.
Andersom kan ook. Mijnheer is niet lekker. Beetje lage bloeddruk. Huisarts belt de ambulance die mijnheer maar even naar het ziekenhuis moet brengen. Mijnheer ziet ernstig bleek. Heeft bloed gebraakt. Een bloeddruk van ver onder het gemiddelde. Ik besluit er zelf een spoedrit van te maken omdat ik mijnheer toch niet zo heel stabiel vind. Ik geef mijnheer vocht en een middel tegen bloeden. In het ziekenhuis blijkt hij een bloeding in zijn maag te hebben....
Onder andere de diversiteit is wat het werk leuk maakt. Sommige ervaringen zijn inbetaalbaar. Andere zou ik wel weer kunnen missen. Maar het totaal van dit alles is dat ik een top baan heb. Ik zou met niemand willen ruilen qua werk.

Vader valt zwaar

Wat doe je als je vader ziek is? Juist, dan bel je de ambulance. Maar wanneer is deze dan eigenlijk ziek genoeg om de ambulance te bellen? Als hij niet aanspreekbaar is? Juist. Als hij klaagt over pijn op de borst? Juist. Als hij ineens een arm of been niet meer kan bewegen? Juist. Als hij het benauwd heeft? Juist. Als hij 5 dagen geleden is gevallen, een rib gekneusd heeft, van de huisarts al diverse pijnmedicatie heeft gekregen maar je deze niet gebruikt omdat je er maar half in gelooft. Je geen zin heb in de zorg voor je vader en dus gewoon vind dat het ziekenhuis het maar op moet lossen. Juist, eeh ik bedoel onjuist. Daarover verschil ik blijkbaar van mening met de dame waar ik nu thuis ben. Haar vader heeft al jaren last van pijnen in de rug. Is afgelopen week gevallen en heeft daarbij een rib gekneusd. Allemaal uiterst vervelend. Als wij binnen komen is het eerste wat ze te melden heeft: hij ligt alleen maar plat, kan niet bewegen van de pijn en moet naar een ziekenhuis. Dat laatste moeten jullie doen, en jullie moeten maar zien hoe je hem beneden krijg. (2e etage). De soep wordt nooit zo heet gegeten als dat ze opgediend word, dus ik zeg dat we eerste een en ander zullen nakijken. Ondertussen luister ik naar het verhaal wat stukje bij beetje verteld word. Mijnheer heeft al diverse medicatie ter bestrijding van de pijn gekregen van de huisarts. Maar ja, dat was zo`n vervanger, de eigen huisarts is op vakantie. (ik vraag me wel eens af of huisartsen ook wel eens niet op vakantie zijn). Een morfine spray ligt nog onaangebroken op de kast. Dat spul werkt toch niet. Maar zeg ik dan, hij heeft toch pijn, waarom zou je dat niet gebruiken dan. Geen duidelijk antwoord. Ja, en hij komt niet meer uit zijn bed, als je al naar hem wijst schreeuwt hij van de pijn. Dat  heb ik uiteraard geprobeerd, maar bij mij schreeuwt hij echt niet als ik naar hem wijs... Ik maak mijn plan en besluit mijnheer te mobiliseren. Mijn collega en ik krijgen sterk de indruk dat de familie geen zin heeft in de zorg voor vader. Als ik vertel dat ik hem uit bed ga halen, word er ook uiterst zuinig gekeken. Ik geef mijnheer de morfinespray en laat dat zijn werk doen. Daarna vertel ik hoe ik het ga doen en wonder boven wonder: mijnheer komt met onze hulp overeind, gaat staan en loopt een stukje. Dochterlief had in ons handelen toch niet zo heel veel vertrouwen, want toen bleek dat ik hem daadwerkelijk overeind zou helpen, riep ze haar man en vertelde ze dat die dat beter kon doen vanwege de pijn in zijn nek. Tijdens de transfer heb ik hem niet een keer `AU` horen roepen. Hij drinkt een glas drinken en zit prima geeft hij aan. Ik zeg tegen de familie dat een gekneusde rib uiterst vervelend is, maar dat ze deze mijnheer niet gaan opnemen in een ziekenhuis. Bovendien lijkt de pijnmedicatie wel degelijk te helpen, maar dat je dit wel actief moet toedienen middels een spray in de neus. (kom op zeg, het werkt niet op basis van kruisbestuiving ofzo). Ik leg uit dat ik mijnheer niet ga meenemen naar het ziekenhuis omdat er voor nu geen acute problemen zijn. Het is alleen uiterst vervelend, maar met juist gebruik van de juiste medicatie wel een stuk comfortabeler. De familie legt zich er bij neer, en zegt dat ze dan maar een paar keer extra naar de vader moeten gaan. Wel geven ze op duidelijke en Rotterdamse manier aan dat het hele zorgsysteem in Nederland niet klopt. Tja, er zitten haken en ogen aan, maar een ziekenhuis is ook geen hotel voor mensen waarbij de familie alle ongemakken wil vermijden en geen verantwoordelijkheidsgevoel wil kennen. Ik heb er zo mijn eigen gedachten over. En mijn collega ook. 

Soms heb je patiënten... Neem de dame die buiten bewustzijn is, opeens. Dochter belt de ambulance. Mijn moeder reageert niet meer. Bij binnenkomst ligt een forse dame op de grond. Ze reageert niet op aanspreken. Ze ademt wel een beetje vlot. Merkwaardig genoeg knippert ze wel met de ogen. Op een pijnprikkel reageert ze wel. Als ik haar arm boven haar gezicht houd en deze los laat, komt hij heel toevallig net naast haar hoofd terecht. Volledige controles gedaan, maar niets wijst erop dat er iets ernstigs aan de hand zou kunnen zijn. Als ik dan iets dwingender wordt en na heel veel geduld (ja dat heb ik soms echt wel) gaat ze reageren. Eerst langzaam maar daarna wat vlotter. Ik vertel dat ze aan het hyperventileren is. Ongeloof bij haar inmiddels in grote getale toegestroomde familie en buren. Ik tel zeker 10 vrouwen en mannen. Ik probeer een gesprek met mevr om een mogelijke oorzaak te achterhalen. Na een poosje fluistert de dochter (+/- 20)tegen mij dat haar moeder al 3 maanden geen menstruatie heeft gehad. Tja en bij een vrouw van 41 kan dat diverse oorzaken hebben. Ik vraag iedereen de zaal te verlaten. Dan ben ik alleen met moeder en dochter en mijn collega. Het word een moeizaam gesprek omdat ik ook nog via de dochter dingen moet vragen en vertellen ivm taalbarriere. Maar goed, uiteindelijk komt het er op neer dat mevr inderdaad al 3 maanden geen menstruatie heeft gehad. Ze eigenlijk enorm bang is om zwanger te zijn en daar de gehele dag mee bezig is. Klinkt als redelijke oorzaak voor een hyperventilatie. Bij deze dame kwam het zelfs tot een conversie. Uiteindelijk heb ik ze thuis gelaten met het advies om na het weekend (het was zaterdagavond) een test te doen en bij de huisarts langs te gaan. 

Hyperventilatie. Heel veel verschillende oorzaken. Soms aanwijsbaar en soms niet. Het komt veel voor. In alle lagen van de bevolking. De ene keer krijg je iemand er wel uit. De andere keer lukt dat niet. Ik blijf het iets aparts vinden. Waarom valt een jongen van 17 ineens flauw tijdens een potje voetbal. Zo zijn er nog veel meer voorbeelden. 

Met mensen werken blijft leuk. Iedereen handelt en reageert op eigen wijze. Leuk om daarop te anticiperen. Als het om mensen gaat die een klein beetje kennis van zaken hebben merk je dat soms al snel genoeg. Sommige zeggen  dat direct bij aankomst. We zijn onderweg naar een man die gevallen is. Zou even bewusteloos zijn geweest. Als we de auto stilzetten worden we opgewacht door een mevrouw. Ze stelt zich voor als mevr X en vertelt er direct bij dat ze arts is. Zo dan, schiet er door me heen. Dan zal het wel menens zijn. Maar goed we zien wel. In de hal ligt mijnheer op de grond. Wel aanspreekbaar. Hij heeft de bloeddrukband om zijn arm. Deze geeft wat krappe waarden aan. Ik kijk de man na en zie niets verontrustend. Als we een ECG (hartfilm) maken weet mevr niet hoe snel ze deze moet pakken. Ze leest het ECG terwijl ik er zelf ook blik op werp. Dan vraagt ze: wat ziet u? Ik zeg niets bijzonders, u wel dan? Nee zegt ze. Ik kan helemaal geen hartfilmpjes lezen. Ooh ok dan. Maar u wilt hem wel zien... Ja ik ben toch dokter. Deze logica mis ik een beetje. Er zijn genoeg artsen die een ECG niet kunnen lezen. Helemaal niet erg, maar doe dan ook niet alsof. Tijdens de opleiding misschien wel eens iets gedaan met ECG. Maar ja, in het verleden behaalde resultaten bieden geen..... juist ja. Uiteindelijk kom ik tot de diagnose dat dhr een vagale collaps heeft gehad op het toilet. Hij is daarbij tegen het wasbakje aangevallen en heeft zijn onderste rib bezeerd. De bloeddruk komt langzaam weer naar normaal waarden. Met mevr spreek ik af dat ik mijnheer thuis laat. Ik nu geen reden heb om hem mee te nemen. Uiteindelijk is mevrouw gerust. Ik vraag haar waar ze werkt. Ze zegt dat ze vanuit haar specialisme heel weinig patientencontact heeft en al helemaal niet bekend is met acute zorg. Maar toen haar eigen man flauw viel raakte ze toch een beetje in paniek. Ik begrijp het volkomen. Is er uberhaupt een hulpverlener die objectief kan blijven bij hulpverlening in eigen familiekring? Ze schaamde zich er wel voor dat ze als dokter zo weinig kon doen. Ik maak haar duidelijk dat ik dagelijks met acute zorg te maken heb en omdat ik voor hun onbekend ben het voor mij makkelijker is.. En ja, ieder zijn vak. 

Pijn en emotie; pijnstilling of empathie?

Dat sommige grenzen heel onduidelijk zijn, is inmiddels wel bekend. Wanneer ben je empatisch en wanneer niet. Ik denk dat dit moeilijk is te formuleren. Je hebt allemaal wel eens een klik met mensen terwijl je bij andere mensen die klik totaal niet heb. Toch heb je met beide mensen te maken. Als professional sta je gedeeltelijk boven emoties. Misschien wel, maar als ik naar mezelf kijk merk ik dat dit makkelijker gezegd dan gedaan is. Vaak hoor je, nou ik heb bewondering voor jullie hoor. Al die (verschrikkelijke) dingen die jullie zien en meemaken. Maar dan is de vraag, wanneer is iets erg en wanneer doet het wat met je. Ga ik het heel zwart/wit zeggen. Een reanimatie van een 75-jarige is voor mij een technische handeling tijdens de reanimatie zelf. Voor familie een emotionele achtbaan. Tijdens een 'normale' reanimatie zijn er zoveel technische handelingen die uitgevoerd moeten worden dat emotie even op de achtergrond staat. Wanneer de handelingen achter de rug zijn is het tijd voor de emotionele afhandeling. Vaak is dit een empatisch stukje hulpverlening. Je toont medeleven en probeert nog even dat laatste stukje zorg te geven aan de omstanders die ook nodig is. Kun je voor de patient niets meer doen, geef je de familie nog zorg. Bij een 'normale' inzet zullen de meeste collegas geen moeite hebben met het handelen met emoties. Wat maakt het dan dat je soms wel even wat meer gevoel heb bij een inzet. Vanuit mezelf gesproken zijn het omgevingsfactoren. Het grootste voordeel in het handlen van situaties is dat je de meeste mensen niet kent. Op de intensive care bouwde je veel meer een band op met patient en diens naasten. Voor je gevoel werd je soms tijdelijk een onderdeel van hun leven. In de acute zorg is dat minder. De eerste patient die ik uit een auto gehaald heb nadat hij door de brandweer was losgeknipt ivm beknelling, kan ik me bijna niet meer herinneren. Het enige wat ik van deze man weet is, dat het een donkere man was. Verder niks meer en minder. Je kende hem niet en ken hem nog steeds niet. Ik weet niet wie zijn partner en of kinderen zijn. Hierdoor kan ik het makkelijk loslaten. Ander voorbeeld. Verhanging van een man van 52. Deze man heb ik samen met mijn collega losgemaakt van het touw. We hebben een reanimatie opgestart en deze beeindigd nadat duidelijk was dat het allemaal geen resultaat had. Wat blijft me bij van deze inzet? Niet de reanimatie, niet de zelfdoding (al is verhanging niet een heel prettig gezicht). Maar toen we de reanimatie gestopt waren heb ik een rondje door de woonkamer gelopen. Daar zag ik een foto van een meisje van een jaar of 7. Een tekening met daarop de tekst: voor mijn lieve papa, van ..... dit geeft lading. Het geeft de patient een gezicht en een familie. Zulke dingen geven mij meer belasting dan de reanimatie zelf... Zijn wij als hulpverleners gevoelloos? Zijn wij naar ellende en verdriet hongerende mensen? Waarom zeggen wij na een groot ongeval dat we lekker gewerkt hebben. Waarom zeggen we in een rustige tijd: kom maar op met die reanimatie? Zijn we dan zulke sadisten? Nee hoor. We zijn zeker wel begaan met onze patienten en zetten ons daar volledig voor in. Maar je kiest dit beroep ook voor een beetje actie. En als iemand dan toch gereanimeerd moet worden of een ongeluk gaat krijgen, doe het dat maar tijdens mijn dienst...
Terug naar empathie. Hoe ver ga je met empatie. Mag ik een mening hebben en zo ja, waar is deze op gebaseerd. Vaak heb je zelf een referentiekader waar je op terug valt. In een nachtdienst is mijn empatie soms ook wat lager. (Ja ik ben ook een mens die af en toe gewoon moe is). Je anticipeert op een actie of beleving van iemand. Die actie plaats je ongemerkt in je eigen referentiekader. Giet er een stukje omgevingsfactoren overheen en hier rolt een reactie uit. Een vrouw van 43 die enorme buikpijn heeft belt een ambulance. In de melding word al weergegeven dat deze dame al de gehele avond op de SEH is geweest met deze klachten. Ze is naar huis gestuurd met pijnstillers, maar deze lijken na een half uur nog niet te werken. (...) Dus bel je gewoon weer 112. Aangekomen loopt er een vrouw door de kamer die op luide manier te kennen geeft dat ze pijn heeft. Ik wil toch graag wat dingen onderzoeken ondanks dat ze een uur geleden nog op een SEH zat. Ze gaat zitten en ik stel wat vragen. In het verleden heeft ze een gastric bypass (maagverkleining) gehad. Daarna wel ook een maagbloeding. Of die verkleining veel heeft geholpen? Ze zou heel goed reclame kunnen lopen voor een bekend autobandenmerk. Ik vraag of ze gegeten heeft. Een paar patatjes. (Op tafel compleet lege mac donalds verpakkingen en een grote fles mayonaise) als ik daar wat over zeg, zegt ze: ik moet toch ook eten. Natuurlijk, maar als je veel buikpijn heb weet ik niet of Mc Donalds een verstandige maaltijdkeuze is. Ik vraag of ze ontlasting heeft gehad en of dat er normaal uit zag. Wat een stomme vraag. Weet ik veel. Ik kijk toch niet achterom? Hoezo stomme vraag. Ik ben geen cassiere bij de Jumbo. Ik ben hulpverlener die jij zelf te hulp heb gevraagd en die er achter probeer te komen wat mijn patient mankeert. Gezien haar maagbloeding in het verleden is vragen naar ontlasting kleur helemaal niet vreemd. Denk ik. Ze geeft aan een pijnscore van 11 te hebben op een schaal van 0 tot 10. Ooh, ok. Das best veel. Ik geeft haar een infuus waarbij ze op heel duidelijke wijze aangeef dat deze prik wel heel verschrikkelijk veel pijn doet. Ik denk bij mezelf. Ooh is dit jouw pijngrens. (Henk, je kan niet oordelen voor een ander. Das waar, maar ik zie wat ik zie en denk er het mijne van. En op denken staat geen straf). Pijn beleeft iedereen op een eigen manier. Maar toch gaat er bij mij een scheutje referentie doorheen bij beoordeling. Ik vraag hoe lang ze thuis is uit het ziekenhuis. Dat kan ze niet zeggen want ze heeft het te druk om op de klok te letten. Heb je paracetamol op? Ja maar 1 stuk want ze kan door alle drukte niet meer verzinnen hie het ook al weer werkt. Ze kon niet in de auto van haar man stappen want die hobbelt zo. (Volvo v40 van 1 jaar oud). Ze gaat er blijkbaar vanuit dat een ambulance heel relaxed is. Nou mensen, geloof me. Als je bent vergeten waar alle hobbeltjes en putjes in de straat liggen, vraag of je een rondje achter in een ambulance mag meemaken. Je voelt werkelijk alles. En dit ligt zeker niet altijd aan de chauffeur. Mevr is overigens redelijk pijnvrij overgebracht naar het ziekenhuis.
Dezelfde dienst kom ik bij een fietser die op zijn racefiets frontaal met een scooter in botsing is gekomen. De fiets ligt in 2 stukken op de grond, finaal door de midden. Bij aankomst is al duidelijk dat zijn schouder gebroken is
Ik zie aan zijn gezicht dat hij pijn heeft. Maar als ik er naar vraag, zegt hij dat het wel gaat. Zijn gezicht zegt wat anders. Zet deze man af tegen die andere patient. Wat een verschil en contrast. Ze hebben beide pijnstilling gekregen. Beide tegen de pijn. Maar tegen mijn referentiekader een heel verschillende schaal...
Wat is erg en wat niet. Ook dat word denk ik vaak beoordeeld tegen het licht van je eigen normaalwaarden. Een man van 89 jaar met verwondingen op zijn armen omdat hij uit de stoel is gevallen. Zijn vrouw probeerde hem tegen te houden en greep zijn armen. Daardoor schraapte ze zijn huid van beide armen af. Normaal bind ze mijnheer vast met een panty aan zijn stoel (een bureaustoel) zodat hij niet kan vallen. Ze was er trots op dat ze hem om deze manier nog kan verzorgen. Maar wat komt in mij op: schrijnend. Een melding waard. Dit maakt wel emotie los.

Gebrand op Koningsdag

Zit je dan. Of beter gezegd: lig je dan. Nachtdienst... alsof de meldkamer er rekening mee houd dat je 2 enorm drukke nachtdiensten heb gehad. Ga maar posten in Dirksland. Zo meewerkend als we zijn gaan we daar een paar uurtjes doorbrengen. Tijd genoeg om weer eens wat relevante zaken te evalueren. Neem het weer de afgelopen week. Heel veel besproken de laatste week. Respect voor de kinderen op de kleedjes. Koningsdag wordt kouder dan de kerst. Nu is afgelopen kerst best wel warm geweest dus is het minder extreem dan het klinkt. Nu vind ik mooi weer hartstikke lekker, maar ergens heb ik wel eens gehoord: aprilletje zoet geeft nog wel eens witte hoed. En aangezien koningsdag in april valt, is het dus niet zo heel bijzonder. Eind april is ook april. En wees aan de andere kant eerlijk. Wat is een koningsdag zonder Vorst....? Achteraf is het weer best meegevallen. En het heeft mensen er niet van weerhouden om lekker (te) veel aan de alcohol te gaan. In de nacht na Koningsdag genoeg 'met alcohol gevulde patienten' gehad om een SEH mee te vullen. Raar eigenlijk dat mensen ineens denken alles te kunnen. Op koningsdag geeft het niets als je tijdens een kuurtje antibiotica gewoon je bloed lekker verdunt met alcohol en daar nog 2 XTC bij inneemt. En het raar vinden als de ambu verpleegkundige (ik) boos wordt als persoon in kwestie mijn hele werkplaats onder kotst. Boos worden als je wordt gezegd dat het niet zo heel verstandig is om alcohol en XTC en antibiotica tegelijk in te nemen. Laat dan op zijn minst de antibiotica staan. Een ander denkt gewoon 5 meter naar beneden te kunnen springen. Als je dan plat op je rug terecht komt op de beton, vind je het uiteraard schandalig dat de mensen van de ambulance je perse mee willen nemen naar een ziekenhuis. En dan nog op een rood/blauw matras vastgebonden ook. Dat je onderweg pijn in je rug hebt, komt omdat die klotechauffeur alleen maar hobbelwegen kiest. Raar trouwens dat er aan het einde van de nacht (half 6) in 1 straat 40 man politie nodig zijn om de rust op straat te bewaren omdat een aantal mensen het volkomen normaal vind om elkaar te slaan en uit te schelden. Maar ik werk graag met onze blauwe collega's. Iedereen zijn eigen ding natuurlijk, maar het maakt het werk leuk om gezamelijk op te treden. Het heeft allemaal ook wel z'n charme. Ik heb een leuke dienst gehad. Sta je bij een brand te posten, wordt er 'Henk...' geroepen door iemand op het dak. Tja ook weer een verhaal apart. Mensen op wat voor manier helpen is je werk. Maar wel raar als het ineens om bekenden gaat. Goed afgelopen gelukkig. Ondertussen zit ik nog steeds in Dirksland. Over het algemeen wat rustiger dan de 'grote stad'. Het verschil tussen ene plek en andere plek maakt het werk zo leuk en dynamisch. Elke dag en elke patiënt is anders. Soms zie je dingen die niet logisch lijken. Hoe kan een huis volledig onder het bloed zitten als mijn patiënt alleen maar een paar kleine wondjes op zijn hand heeft... nee er was niet nog een patiënt. Tja, alles is mogelijk. Heb ooit een gesprongen spatader gezien. Daar lag meer bloed dan in een gemiddeld slachthuis. Even ter zake: als er mensen zijn die dit ook mee willen maken. Er zijn verschillende vacatures als verpleegkundige of chauffeur op de ambulance. Gelukkig heb ik van de week geen tompouchen intoxicatie opgelopen. Het had zomaar gekund. Ze zijn best lekker. Maar een antidotum is nog niet op de markt volgens mij. Vanmorgen de oranjecalorieen maar op de sportschool achter gelaten. Nou, weer genoeg geluld en welterusten verder. Ik werk nog ff verder tot half 7.

Nachtdienst

Mijnheer, gaat ie dood? Ja zeker..... maar niet nu. Maar is het ernstig? Deze vraag kan positief en negatief beantwoord worden. Maar tegen de jongeman die het mij vraagt zeg ik nee. Ze komen ergens van het platteland om in de stad te gaan stappen. Ja, je moet weten: we zijn voor de eerste keer met een groepje naar Rotterdam gegaan om te stappen. Het was gezellig maar opeens was hij weg en nu ligt hij hier buiten. Hij reageert nergens meer op. Hij heeft overgegeven en lijkt wel dood. Rustig aan, we leggen hem in de ambulance en kijken daar verder. Het lijkt er op dat de alcohol toch teveel is geweest. Als ik zijn schouder stevig beetpak gaan toch zijn ogen open. Omstanders lijken niet minder alcohol op te hebben. Alcohol en paniek, leuke combinatie. Wat een bezorgdheid ineens. Vandaar de vraag: mijnheer gaat ie dood? Nu heb ik in principe geen reden om aan te nemen dat een 18 jarige opeens op straat zou overlijden zeg ik dan ook: ja zeker, maar niet nu. 
Aan de andere kant snap ik niet dat mensen zoveel alcohol gebruiken dat ze spontaan gaan slapen waar ze op dat moment lopen of zijn. Deze zijn ook lang niet allemaal 18+. Iedereen heeft wel eens wat te veel op, maar zoveel dat je midden op straat in slaap val.... of op een motorkap van een auto in de stromende regen, of gewoon in de struiken langs de weg. Ach, centrum Rotterdam, het hoort bij het werk en ergens kan ik er nog wel om lachen ook. Mensen kunnen ook heerlijk emotioneel worden als ze gedronken hebben. Dikke tranen en hele verhalen wat ze niet mee moeten maken. Maar..., dronken worden doe je gewoon helemaal zelf, dus verwacht niet teveel medelijden. Je zal je best beroerd voelen als de wereld om je heen draait en er een liter drank en een kapsalon tegen de richting in naar buiten komen. Om de volgende dag de resten uit je haar en kleding te vissen. We doen ook nog andere dingen snachts hoor. 'Normale' patienten zien we ook. Al dan niet door de huisarts ingestuurd. Nu heb ik respect voor ieders vak en kunnen, maar dat kunnen hapert het naar mijn idee nog wel eens aan. Moet je om 3 uur snachts iemand ophalen (31 jaar) die volgens de huisarts ernstig ziek is. Raar gevoel in de keel en kan niet slikken, al de gehele dag niet. In de verte nog wat sternale pijn. (ter hoogte van het borstbeen) Ooit is op een scan 'iets' in zijn keel gezien. ECG gemaakt, een mooiere bestaat niet. Alle controles goed. Dat gevoel in zijn keel moet nagekeken worden, alleen vraag ik mij af of dat perse om 3 uur in de nacht moet. Maar huisarts vind van wel en heeft de dienstdoende arts in het ziekenhuis al verwittigd. Onderweg verteld dhr dat hij de hele dag al last heeft en niet kan slikken. Vraag ik een kwartier later wat hij de hele dag gedaan heeft krijg ik als antwoord: vanmorgen niks en vanmiddag paar biertjes gedaan bij een vriend. Ik weet niet hoe, maar zonder slikken lijkt me lastig. Gevolg: voordat ik bij het ziekenhuis de brancard weer in de auto heb, is dhr al ontslagen. 
Vanavond een heel intelligente patiënt opgehaald met contactlenzen. Kon ik dat zien dan? Nee zeker niet. Maar als ik op de overdracht van huisarts een EMV score zie staan van E5M4V6 (zie onderaan bericht voor uitleg) trek ik de conclusie dat je contactlenzen heb, je netjes je armen buigt bij een pijnprikkel. En uiterst intelligente praat doet bij een verbale score van 6. Zo kom je af en toe de vreemdste dingen tegen en worden nieuwe inzichten gedeeld. 
Dan is het warm buiten. (Ja we hebben warme dagen gehad). Zit je een beetje te genieten van de zon. De pieper gaat. Je zegt tegen je collega's waar je mee zit te praten: succes vandaag. Onderweg zie je dat het een reanimatie is. De collega's waar je net mee zat te praten komen ook op deze melding af. Binnen zijn de politie en een burgerhulpverlener al begonnen met de reanimatie. We sluiten de patiënt aan de monitor, intuberen en geven medicijnen. En ja, na 15 minuten lijkt heeft de patiënt hartslag en helpen we nog met ademhaling. Zo snel mogelijk naar het ziekenhuis. 2 dagen later hoor ik dat de patiënt nog steeds op de IC ligt. Nu weet ik wel dat dit nog steeds niks over de outcome zegt. Maar een reanimatie met ritme en output geeft een goed gevoel. We gaan even naar de post om te verkleden en aan te vullen. We zeggen tegen elkaar dat we lekker gewerkt hebben. 
Er was een burgerhulpverlener bij. Mooi initiatief maar toch ben ik terughoudend. Bij een 'normale' reanimatie gaat het prima.
Maar wat als het toch bijzonder blijkt te zijn. Bijvoorbeeld een kind. Of zoals ik een melding kreeg van een reanimatie en bleek dat die man zich had opgehangen en nog steeds hing. Hoe gaat een doorsnee burgerhulpverlener met dit aanblik om? Hoe is de opvang als alle professionele hulpverleners weg zijn? Daar moet ook zorgvuldig naar gekeken worden. En zorgen we dat we elkaar niet in de weg lopen met een hulpverlening. Maar al met al voor de meeste situaties positief. Ik ga zo lekker slapen. Mijn nachtdienst zit er weer op voor nu.

Roeping of Beroep

Waarom is het werk op de ambulance zo mooi? Is het een roeping? Vragen die ik wel eens krijg van patiënten in de auto. Of het een roeping is weet ik niet. Ik voel het niet zo. Het is een baan die je kiest en waar je ook je geld mee verdient. Iedere baan zal mooie en minder mooie kanten hebben. Je kiest bewust voor een vak waarbij het verschil tussen leven en dood flinterdun kan zijn, waar hectiek en rust elkaar afwisselen. Wat is er dan zo mooi aan? Als ik voor mezelf kijk denk ik dat het onverwachte en het afwisselende dit werk mooi maakt. Waar kom ik terecht en wat tref ik aan? Voor iedereen, blank of zwart, rijk of arm, ben je primair hulpverlener. Zo sta je in een woonkamer in een flat op de 10e verdieping. Volgende melding is bij mensen in een huis waar ons koningshuis jaloers op zou zijn. Ook in de meldingen zit veel afwisseling. Ik heb al eens eerder gezegd dat een reanimatie met een goede afloop een kick geeft. Maar er is uiteraard veel meer dan reanimeren. Zo plaats je iemand over die een aantal dagen eerder, met succes, is gereanimeerd door collega's. Een zoon van een jaar of 25 vraagt of hij mee mag rijden. Uiteraard mag dan. We maken ook een praatje met deze mensen. Ik krijg de indruk dat de zoon het er nogal moeilijk mee heeft. Tijdens het gesprek blijkt dat hij zijn vader heeft gereanimeerd. Zijn vader zou even naar bed gaan. De zoon trof zijn vader met een snurkende ademhaling aan toen hij deze wilde wekken. Hij is toen adequaat een reanimatie gestart. Dit heeft hem (begrijpelijk) enorm aangegrepen. Hij vertelt dat hij ook per direct is gestopt met roken. Waarschijnlijk heeft zijn vader ook een infarct gehad als gevolg van het vele roken. Dit is nogal hard aangekomen. Voorzichtig zeg ik dat dit misschien niet helemaal het juiste moment is om te stoppen met roken. Beter is het om eerst de meeste stress en emotie achter je te laten om het stoppen meer succes te geven. Zo heeft een 'simpele' overplaatsing toch ineens veel meer invulling dan puur vervoer van A naar B. Nee, het is niet alleen hectiek, rennen en vliegen.
Over het stoppen met roken heb ik wel eens meer advies gegeven om eerst nog even door te gaan. Zelf ben ik hartstikke blij er nu 6 jaar vanaf te zijn. Als ik die mensen happend naar adem zie, met een zuurstofbrilletje onder de neus, en het opgerolde afschrift, gevuld met tabak, als bewijs van 10-tallen jaren sponsoring van een grote tabaksfabrikant.... Maar waarom iemand stimuleren om verder te gaan met roken? De pieper gaat als we een melding krijgen van pijn op de borst. (Pob). Een jongeman van begin 30 klaagt over transpireren, pob en nog een scala aan klachten. Tijdens uitvragen en onderzoek is hij uiterst beleefd. Het valt mij op dat hij enorm gespannen is. Medisch zie ik geen afwijkingen en het lijkt er op dat hij enorm aan het hyperventileren is. Zijn verhaal komt er op neer dat zijn eigen bedrijf over de kop is, zijn relatie stuk is, hij bij zijn moeder woont omdat hij uit zijn huis is gezet. Maar om nog wel wat positiefs te hebben is hij 4 dagen geleden gestopt met roken. Intussen is een vriend van hem binnen gekomen die een shaggie staat te draaien. Ik geef de man wat aanwijzingen die hem mogelijk kunnen helpen zijn problemen aan te pakken. Dat hij wil stoppen met roken is heel positief en ik sta er volledig achter. Alleen betwijfel ik of dit het juiste moment is om dat te doen. Dit zeg ik ook tegen hem. Inmiddels zijn de klachten verdwenen en vul ik wat formaliteiten in die ik bij de patiënt achter kan laten. Voor ik wegga zeg ik tegen de man dat hij maar even een sigaret moet gaan roken met die vriend van hem. En dat hij het stoppen beter even kan uitstellen tot hij wat meer rust heeft privé. Dan heeft het iets meer kans van slagen. 
Diversiteit ten top op de ambulance. Er is ook continue sprake van ontwikkelingen. Hier zitten hele goede maar ook ontwikkelingen tussen waar ik zo mijn bedenkingen over heb. "Rotterdamse dierenambulance moet uitgerust worden met een AED" was afgelopen tijd in de media. Nu lijkt het soms meer op een stal dan op een woonkamer als we ergens binnenkomen. Ook is er een categorie patiënten die zich bijna dierlijk gedragen. Maar om een dierenambulance bij een reanimatie mee te sturen lijkt mij op zijn minst opmerkelijk en een verkeerde gedachtegang. Het argument erachter: mensen vragen aan ons vaak hulp omdat ze denken dat wij van de ambulance zijn. Hier hebben we volgens mij te maken met een denkfout en voer je de verwarring door deze auto's dus daadwerkelijk als semi-ambulance te laten werken. Naar mijn idee moet je er dan voor zorgen dat je minder op een ambulance lijkt. Bovendien, was ook een argument, rijden wij de gehele dag door de stad dus zijn we snel ter plaatse. Los van het feit dat er bij een reanimatie al eerder te veel dan te weinig hulpverleners zijn vind ik dit argument pure onzin. (Bij een reanimatie komen 2 ambulances, 1 brandweereenheid, 1 of 2 politie eenheden en tegenwoordig nog burgerhulpverleners waar ik al eerder iets van gevonden heb. Al met al sta je zo met 15 man bij de melding en voegt nog een discipline absoluut niets toe!). Dan kun je iedere vuilniswagen, taxi, koerier etc. ook wel uitrusten met een AED. Zij rijden immers ook de gehele dag in de stap. En oh ja, het koffertje van een pizzabrommer is precies groot genoeg om een AED met beademingsmasker op te plaatsen. Nee, ik zie absoluut geen toegevoegde waarde in een dierenambulance met een AED! Maar gelukkig ben ik niet de enige met deze mening. Op de publieke schandpaal van social media zijn de meningen al overduidelijk verwoord. 
Soms geeft een rit je een extra lading. We gaan naar het zh om een patiënt op te halen van 46 jaar. Hij is uitbehandeld en gaat naar huis. Een zoontje van 10 jaar wil graag met de ambulance meerijden. Natuurlijk is dit geen probleem. Onderweg naar de ambulancesluis zegt de patiënt ineens, wijzend naar zijn zoontje: jaja, nu is hij het hoofd van het gezin. Over een paar dagen ben ik er niet meer en dan is hij de enige man. Deze woorden spreek ik in mezelf nog een keer uit. Wat een lading ligt hierin. Mijnheer is palliatief en gaat naar huis om te overlijden. Bij mijnheer thuis is net het hoog-laag bed gebracht voor in de woonkamer. We installeren mijnheer in zijn nieuwe bed en schuiven op verzoek nog wat meubels. We krijgen een glas drinken en gaan daarna weer verder. Een moment zitten we stil in de auto en denken we terug aan deze mensen. Wat een lading in een simpele B-rit... Maar ook deze dingen maken het werk op de ambulance waardevol. De ene keer krijg je een brok in je keel terwijl je de andere keer bijna niet kunt lopen van het lachen. Een lolletje moet kunnen, zolang de situatie het toelaat. Een vlotte oude dame van 81 zegt tegen mij: zou je niet zeggen hé dat ik 81 ben. Ik zeg: nee inderdaad. Ik zat aan 95 te denken. Het was even stil voor ze antwoordde en daarna toch in de lach schoot. 
Jongedame heeft buikpijn. Geen idee hoe het komt. Het is begin van de middag. We komen in een antikraakpand waar diverse ruimtes door mensen in gebruik zijn. De bewuste dame zit met enkel een handdoek om haar heen op een bank die zijn mooiste tijd gehad heeft. Terwijl we binnenkomen zien we een jongeman die nog net een short aanschiet en net een eitje aan het bakken is. Ik onderzoek de dame in kwestie en heb niet echt een aanwijsbare oorzaak voor deze pijn. Terwijl ik verder probeer te achterhalen waar het dan wel vandaan komt, blijkt uiteindelijk dat ze al (...) 2 uur wakker zijn en al die tijd op een nogal zeer heftige manier in het liefdesspel bedreven zijn geweest en dat toen de buikpijn is begonnen. Het duurt eventjes en ik zal details besparen maar ik had direct een verklaring van de pijn in haar onderbuik. Deze dame is zelf naar haar huisarts gegaan voor verder onderzoek. Dagelijks maak ik dingen mee die het werk mooi maken. Een elektrocutie wat een onwelwording blijkt te zijn. Maar omdat de patiënt een heg aan het snoeien was met een elektrische snoeischaar, werd er op elektrocutie ingezet. Een kinderreanimatie wat 'gelukkig' een acute blindedarmontsteking blijkt te zijn. 
Maar ook een oude dame die de hele nacht op de grond heeft gezeten en door op de grond te tikken de onderbuurvrouw heeft weten te waarschuwen. Die belt 112 en zodoende komen wij ter plaatse. Met behulp van de politie zijn we een half uurtje later binnen en zien we een opgeluchte dame die zelf niet meer kon opstaan maar verder gelukkig niets mankeert. 
Een melding via de trombosedienst van een mijnheer die al een hele dag en nacht op de grond ligt. De politie komt ook naar de melding en zorgt dat we naar binnen kunnen. Binnen is de temperatuur opgestookt tot ongeveer kookpunt. De lucht is niet te beschrijven. In de slaapkamer van het enorm bevuilde huis ligt een mijnheer op zijn buik op de grond. Ik vraag waarom hij daar zo ligt en hoe dat komt. Alles heeft hij laten lopen en dat maakt het met die temperaturen voor mijn reukorgaan enorm onbehaaglijk. Maar ja, paar keer slikken want deze man heeft tenslotte hulp nodig. Hij verteld dat hij sinds de dag ervoor door een medium op de grond word gedrukt die hem nu ook nog steeds neerdrukt. Ik pak hem bij de arm om hem overeind te helpen, maar het medium is volgens de man sterker en hij kan met mijn hulp in eerste instantie nog niet overeind. Uiteindelijk na een tijdje op hem inpraten en wat fysieke hulp staat hij toch op zijn benen. Hij ziet er niet uit en ik dirigeer hem linea recta naar de douche waar hij zich wast. Ik zoek wat spullen als washandjes en zeep, maar het enige wat ik kan vinden is een vaatdoek en een flesje dreft. Maar kom, als de vaat er schoon van word zal deze man er ook wel schoon van worden. Ik heb dreft nog niet thuis in de badkamer staan, maar bij deze man werkte het bij gebrek aan beter. Uiteindelijk heb ik deze man kunnen overdragen aan medewerkers van een psychiatrische instelling. Na deze melding ben ik eerst gaan omkleden op de post. Want om nog de hele dag in dezelfde kleding te lopen vond ik niet echt fris...
Waarom is het werk op de ambulance zo mooi? Hier begon ik dit stuk mee. Ik denk dat een antwoord niet meer nodig is. Er is genoeg om het mooi te maken. En als dingen niet mooi zijn, is er altijd wel een mooie kant. Er bestaat geen schaduw zonder licht....

Tussen de oren

We krijgen een melding waarbij gezegd word dat mevr mogelijk een CVA zou hebben omdat  ze blijft hangen in haar woorden. Onderweg er naar toe krijgen we via de meldkamer te horen dat ze het ook niet goed weten. Er is 4x gebeld waarbij 3 van de 4 melders niet op de locatie zelf aanwezig waren. Door de verwarring kregen we verschillende huisnummers door op verschillende etages van de flat. Maar goed, we gaan kijken en zien wel wat we aantreffen. Eerst bij het verkeerde nummer aangebeld komt er een jongeman die ons duidelijk maakt dat we bij zijn moeder moeten zijn. Aangekomen zie ik een stevige dame van rond de 60 jaar. Ze verteld dat ze af en toe een vreemde toestand meemaakt. Dan blijft ze in een woord hangen alsof ze 30x stotterd. Haar hoofd draait ze daarbij alleen naar links. Dan neemt een slokje van een of ander goedje (huidlotion met 16% alcohol) en gaat het weer over. Mijn collega en ik kijken elkaar aan en denken volgens mij hetzelfde. Typisch geval van 'TUSSEN DE OREN'. Mensen kunnen onder invloed van psyche nogal vreemde toeren uithalen. Dan komt dochter binnen. Ik schat een jaar of 20. Formaatje uitsmijter en aan het temperament te merken liggen haar roots ter hoogte van de evenaar. (Mensen aanduiden aan de hand van huidskleur mag niet meer tegenwoordig). Of we op willen schieten want het gaat niet goed. Ze laat nog een aantal keren merken dat het wat haar betreft wel sneller mag. Terwijl we bezig zijn krijgt mevr nog een keer een aanval. Ze wil de fles huidlotion al pakken en aan de mond zetten. Maar dat gaat me te ver. Ik zeg dat ik niet in de werking van dat spul geloof en gezien de alcohol die erin zit, het misschien wel de oorzaak is van het merkwaardige gedrag. Voor mezelf staat het al lang vast. Het zit tussen de oren en ik ben in mijn hoofd al papieren aan het invullen om mevr thuis te laten. Ik besluit de huisarts te informeren zodat die ook weet wat er gaande is. De familie staat nog steeds ongeduldig te kijken. Van de huisarts krijg ik te horen dat deze familie nooit klaagt (dat hoor ik wel vaker denk ik dan). De huisarts raadt me aan om mevr mee te nemen om te laten beoordelen door een neuroloog. Want mevr is helemaal geen aansteller (...). Tuurlijk denk ik, de hele familie staat hier hysterisch te doen en de huisarts vind dit een rustige familie. Maar goed, ik neem mevr mee voor de neuroloog. Ik laat ze naar de auto lopen. Bij de auto begint ze weer te stotteren en loopt zo tegen de auto aan. Ik laat het gaan en na een minuutje is het voorbij en stapt ze in. Ze vraagt wel of ze nog een slokje van dat spul mag want dan heeft ze er geen last meer van. Dit weiger ik echter. In het ziekenhuis vertel ik mijn verhaal en op dat moment komt er weer zo'n 'aanval'. Ik zeg: ik heb geen idee maar als je het aan mij vraagt is de kans groot dat het tussen de oren zit. Het gedrag is op zijn minst merkwaardig.
De volgende dag ben ik in hetzelfde ziekenhuis. Ik vraag hoe het gegaan is met deze dame. Als antwoord krijg ik. Ze is onderzocht door de neuroloog. We vonden het allemaal merkwaardig. Maar de neuroloog heeft na een tijdje maar besloten een CT scan te maken van haar hoofd. Op de scan is te zien dat er een flinke tumor in het hoofd van deze dame gegroeid is. Dit kan heel goed het vreemde gedrag verklaren. Ik denk even na over de hele situatie. Heb ik dingen gemist? Of was het onduidelijk? Of heb ik me teveel laten beïnvloeden door omgevingsfactoren? Ik ben in ieder geval blij dat ik ze toch heb meegenomen.
Typisch een geval van 'TUSSEN DE OREN'. Maar dan anders.....