Oudjaars terugblik

December 2017. De laatste blog van dit jaar. Tijd om ook terug te kijken. Veel ervaringen liggen achter ons. Samen met mijn collega`s hebben we veel mooie dingen gezien. Maar misschien nog veel meer verdrietige dingen. Dingen die je soms persoonlijk erg kunnen raken. Die ene melding die je nooit zal vergeten. Iedere hulpverlener heeft wel 1 of meerdere van deze meldingen. Ondertussen stroomt het emmertje met ervaringsleed steeds voller. Lukt het om af en toe een beetje over te laten hevelen zodat hij niet gaat overstromen? Of gaat dat emmertje overlopen binnen mijn carrièretijd? En dan? Gelukkig zien we ook mooie dingen in dit vak! Ook ga je dingen vergeten. Soms schrijf ik wel eens een aantekening van een gebeurtenis. Als ik deze later lees, kan ik soms de details niet eens goed voor me halen. Maar goed ook denk ik. Ik wil geen sentimenteel verhaal ophangen, maar met alles wat je ziet, schieten soms wel eens dingen door je hoofd. Dan rijden we door de stad en is hier die plek waar dit gebeurd is en daar heb ik dat gedaan. Hoe zou het zijn met die mijnheer? En die andere dame die ik heb weggebracht naar het ziekenhuis? Hoe gaat het met die kinderen in dat gezin waar ik een `veilig thuis` melding van gemaakt heb? En die dame die thuis woonde maar eigenlijk in een verzorgingshuis thuis hoort? Als ambulancedienst ben je een kleine schakel in een groot systeem. Je ziet mensen maar even. Soms val je midden in het privéleven van een wildvreemd iemand. De meeste van deze mensen ben je een uur later al weer kwijt. Een enkeling kom je later nog wel eens tegen.

Ik begin mijn dienst op een morgen en word naar een adres gestuurd waar een dame is gevallen en niet meer overeind kan. Het is vroeg in de morgen. Om 6.30 ben ik begonnen met mijn dienst. Voor mij betekent dit midden in de nacht. Ik ben niet zo van de dagdiensten en al helemaal niet om die tijd. Maar goed, we gaan onderweg en komen in een huis waar een dame is gevallen. Ze is wakker geworden en wilde naar het toilet. Ongelukkigerwijs greep ze mis bij de deur en kwam ze ten val. Ze heeft enorm veel pijn in haar bovenbeen en kan deze niet meer bewegen. Van ons krijgt ze pijnstilling en gaat ze mee naar het ziekenhuis. De foto laat een lelijke breuk zien waar ze lang zoet mee zal zijn.

Een andere melding betreft op de begraafplaats. Een merkwaardige melding, omdat het eigenlijk nog te vroeg is voor een uitvaartdienst. Onderweg worden we bijgepraat. Er is iemand gevallen en kan niet meer lopen. We gaan ter plaatse en treffen een man aan zittend op een grafsteen. Hij wilde even langs het graf van zijn recent overleden vader. Het is koud en glad buiten. Op de plaats waar hij zijn overleden ouders bezoekt is hij gevallen en heeft pijn in zijn heup. Hij heeft zich van het pad weten te slepen en een buurman gebeld. Ook deze man krijgt pijnstilling en nemen we mee naar het ziekenhuis op verdenking van een breuk. Heb ik een leven gered? Nee zeker niet! Maar wel iemand kunnen helpen waarbij zelfzorg op dat moment te kort schiet. Voor mij maakt mijn werk leuk dat ik op alle plaatsen kom. Daarbij soms geholpen door andere disciplines.

Soms is comfort bieden genoeg. Als ik een dame moet overplaatsen van de huisarts naar het ziekenhuis zie ik bij binnenkomst een dame kronkelen op de onderzoekstafel. Pijnscore 10. De huisarts krijg ik niet te spreken, maar van de assistente krijg ik een briefje met overdracht en de mededeling dat pijnstilling al even geleden is gegeven. Daar is echter weinig van te merken. Aangezien het 20 minuten rijden is naar het ziekenhuis, besluit ik wat meer pijnstilling te geven. Ik zeg tegen de dame dat ze op de brancard moet gaan liggen en dat ik een infuus ga prikken waarbij ze meer pijnstilling krijg. Dit hoort de huisarts (die blijkbaar toch aanwezig was). Deze komst met grote stappen aanlopen en zegt tegen mij: ik hoor dat je fentanyl gaat geven? Dat is niet de bedoeling want ze moeten de buik beoordelen in het ziekenhuis en als ze geen pijn heeft kan dat niet. Een rare redenatie vind ik. Ik geef aan dat we een stuk moeten rijden en de vrouw verre van comfortabel is. De huisarts blijft bij zijn punt. Ik zeg tegen de dame die inmiddels op de brancard ligt dat we eerste naar de ambulance gaan en ik daar meer pijnstilling ga geven. Ik ga niet met iemand met zoveel pijn 20 minuten in de auto zitten. Dat is anno 2017 niet nodig. Als ze dan de buik niet kunnen onderzoeken, wachten ze in het ziekenhuis maar tot het is uitgewerkt. De overweging van de huisarts begrijp ik niet en wil ik ook niet begrijpen. Iemand die ligt te rollen van de pijn heeft absoluut recht op pijnstilling. Daar kan geen beoordeling tegen op. De dame in kwestie heeft de rit redelijk comfortabel kunnen maken. Ze is wel wat suf geworden van het spul, maar dat vind zij (en ik) minder erg dan zoveel pijn. En bij de overdracht in het ziekenhuis heb ik maar gezegd dat ze even geduld moeten hebben.

Gevallen mensen komen veel voor in het werk. Ook hier krijgen we weer een melding dat er een dame is gevallen en niet naar de deur kan. Ga maar even kijken wat er aan de hand is. Het is net na twaalven in de nacht van zondag op maandag. Ik denk het meest rustige moment van Rotterdam. Het is stil buiten. We moeten boven in een grote flat zijn. We bellen een paar keer aan op het betreffende nummer, maar de deur word niet geopend. Dan maar bij een buur bellen om de portiekdeur te openen. Al spoedig staan we op de galerij boven in de flat voor een donker huis. De deur zit dicht en lijkt goed op slot te zitten. Met een lamp schijn ik naar binnen tussen de lamellen door. Ik zie 2 benen en heel veel bloed. De benen bewegen gelukkig. Ik wil echter wel naar binnen, en liefst een beetje snel ook, maar zij kan zelf de deur niet openen. Ik vraag assistentie van de politie die een speciale sleutel heeft waarmee elke deur open kan. Het duurt even want deze deur geeft niet bepaald mee. Met veel gedreun en kabaal word de deur een stukje bij beetje open gemaakt. In de 2 tegenoverliggende flats gaan steeds meer lichten aan. Ook komen er steeds meer buren kijken wat er aan de hand is met die herrie. Als ik binnen kom lijkt het een slagveld. Mevrouw is aanspreekbaar en geeft aan een drankje gedaan te hebben. Ik vraag hoe laat dat was. Ooh zegt ze, ik ben vanmiddag om 2 uur naar een restaurant gegaan en daar was het gezellig. Daarna ben ik met de tram naar huis gegaan en nu lig ik hier. Het is nu 1 uur in de nacht. Een grote wond aan haar hoofd heeft er voor gezorgd dat de vloer in huis rood gekleurd is. We nemen haar mee naar het ziekenhuis. Daar blijkt ze diverse letsels te hebben. Onderweg verontschuldigd ze zich steeds dat wij voor haar moesten komen. Als ze kon lopen had ze zelf wel naar het ziekenhuis gegaan. Ik geef aan dat ik geen sorry wil horen en dat het maar goed is dat wij haar vervoeren. Ik raad haar af om in de spiegel te kijken op dit moment. De kapotte deur wordt gerepareerd en waarschijnlijk zit er al een nieuwe in voordat zij uit het ziekenhuis is ontslagen. Wat een contrast bedenk ik me. Hoeveel mensen bellen een ambulance voor het gemak. En deze dame, die zeker recht op een ambulance heeft, zit zich steeds te verontschuldigen.

De zorg verandert. De druk op de ambulancediensten wordt steeds groter. Het aantal ambulanceritten in Rotterdam gaat dit jaar over de 120.000 heen. Aan de andere kant zijn er veel te weinig ambulances beschikbaar door personeelsgebrek. Veel oorzaken worden gegeven. Heel creatieve oplossingen worden bedacht. Ik zie het echter als noodsprong. Een aantal dingen wil ik er wel uitlichten. Ten eerste bellen mensen veel laagdrempeliger een ambulance. Het is niet overdreven als wij een patiënt moeten ophalen die met zijn jas en tas klaar staat te wachten. En dan ook nog zonder rood te worden durft te zeggen dat hij de bus of de taxi te duur vind. Een ambulance zit toch in het verzekeringspakket? En een taxi moet ik zelf betalen.  Iemand die gevallen is en een wondje aan zijn kin heeft. Daar bel je toch een ambulance voor? Dat de patiënt gewoon aanspreekbaar is en geen klachten heeft behalve een hechtwond aan zijn kin doet niet ter zake. Als je dan vertelt dat hij zelf naar de HAP kan is de vraag hoe hij er moet komen. Nou, heb je geen ouders. (jongeman was 18 jaar). Ja wel, maar die slapen. Nou dan moet je die maar even wakker bellen denk ik. Ik zal de HAP bellen dat je er aan komt. Ja, maar mijn moeder gaat dat niet fijn vinden. Tja, dat is een ander verhaal. Koop morgen maar een bloemetje voor haar.

Zorgverleners dekken zich ook steeds meer in. Hoe vaak word een ambulance besteld door een huisarts waarbij de ambulance indicatie volledig gemist word. Algehele malaise is vervelend. Maar als het een week aan de gang is, alle parameters goed zijn, de patiënt mobiel is, begrijp ik niet waarom iemand met een ambulance naar het ziekenhuis moet. Soms vraag ik er naar bij de patiënt. Tja ik wilde wel zelf, maar de dokter bood het zelf aan om een ambulance te sturen… Natuurlijk waarom ook niet. Mensen, neem je verantwoordelijkheid, een ambulancedienst is een acute dienst een geen taxibedrijf. Als je pijn in je buik heb, midden in de nacht, kun je gerust naar de huisarts. Ja maar die is op vakantie. Ten eerste werken we in Nederland al een jaar of 20 met een huisartsen post. Daarnaast heeft iedere huisarts een vervanger voor de tijden dat die er niet is. Ooh u neemt me niet mee naar het ziekenhuis? Nee, op dit moment zie ik daar geen rede voor.

Een grote toename van het aantal ritten is mijns inziens de fusie van diverse ziekenhuizen in de regio. Daarbij worden sommige SEH`s (deels) gesloten. Waar eerst 2 SEH`s waren in 2 ziekenhuizen. Zijn er nu 2 ziekenhuizen met 1 SEH. Het gevolg is dat er een groot aantal van de patiënten die beoordeeld zijn op  een SEH overgeplaatst moeten worden naar de andere locatie van het ziekenhuis. Kostenbesparing van het ziekenhuis, maar dat logistieke probleem leggen we gewoon bij de ambulancedienst. Als patiënten dan lang (lees: uren) moeten wachten omdat er geen ambulance beschikbaar zijn, is het omdat de ambulances te weinig capaciteit hebben. Ik denk dat het een afschuiving van een probleem is door ziekenhuizen naar ambulancediensten.

2017: veel gebeurd in de regio. Ook meldingen waar de betrokkenheid groot was of heel dichtbij kwam. Maar alles bij elkaar denk ik toch dat ik de mooiste job ter wereld heb. Ik ga met veel plezier naar mijn werk en heb een fijne groep collega`s. Samen maken we er ondanks alle onrust en drukte een mooie baan van. Een beetje onrust hoort ook bij dit werk. Iedereen die moet werken met de feestdagen, succes. Zelf ben ik aan zet in de nacht tijdens de jaarwisseling.

Ik wens iedereen goede feestdagen, een goede jaarwisseling en een gezond en veilig 2018 toe!

Henk