Kruidencake

Ambulance 139, kunnen jullie naar dit en dat adres. Betreft een man van 87 die van de 2^e trede van de trap is gevallen. We spoeden ons ter plaatse en onderweg bedenken we al welk mogelijk letsel we aan kunnen treffen. De 2^e trede is niet zo erg hoog, maar gezien de leeftijd is en gebroken heup niet ondenkbaar. Aangezien de meeste oudere mensen een tere huid hebben is huid en hoofdletsel ook niet onwaarschijnlijk. Met deze vermoeden komen we op het adres aan. Daar staat de deur al open en de echtgenote van het slachtoffer staat zenuwachtig heen en weer te dralen. Of we snel mee willen komen naar boven. Als we daar aan komen zie ik een man onderaan de trap liggen met zijn benen tegen de trap omhoog. Een merkwaardige houding en hoogst onaangenaam lijkt me. Mijnheer geeft pijn in zijn rug aan. Ik hou zijn hoofd vast om zijn nek te fixeren. Mijn collega staat op een afstandje en zie ik al een blik werpen op allen prullaria die in het huis staan. We kunnen werkelijk geen kant op zoveel spullen staan er in de gang en de andere kamers. Zelfs de deur is smaller gemaakt om meer tegen de muur te kunnen zetten.

Ik vraag aan mijnheer wat er gebeurd is. `Tja, ik wilde naar boven en gleed uit op de 2<sup>e</sup> trede en viel toen helemaal naar beneden`. Wacht even, u viel van de 2^e trede HELEMAAL naar beneden. Bij de meeste trappen is dat hooguit een centimeter of 50. Nee ik was bijna boven en bij de 2^e ging het mis. U bedoelt de 2^e trede van boven? Ja dat zeg ik. Ooh, ik begin altijd onder te tellen als het over traptreden gaat. Maar dit verandert het verhaal volledig. Hij is gevallen en recht achterover naar beneden gevallen. De pijn in zijn rug en nek krijgt gelijk een iets andere betekenis. Ruim 2 meter recht naar beneden vallen terwijl je bijna 90 jaar oud ben, kan heel veel letsel geven. Ik overleg met mijn collega en geef aan dat deze mijnheer op de vacuümmatras geïmmobiliseerd moet worden om zijn wervels te beschermen. Echter, gezien alle spullen die er staan, is dit een uitdaging op zich. Voor het gemak maar even een halskraag om zodat ik mijn handen even vrij kan maken om samen met mijn collega ruimte te maken. Ondertussen de brandweer om assistentie gevraagd zodat de man via het raam naar buiten kan, want de onderste trap is geen optie door alle spullen en een traplift. We voelen ons halve verhuizers als we eindelijk de man in het vacuümmatras hebben liggen.

Vroeger mocht ik nooit op bedden springen thuis, maar hier in het huis heb ik samen met mijn collega en de brandweermannen een soort van dans op een 2-persoonsbed uitgevoerd om de man met brancard en al door het raam naar buiten te krijgen. Wat een klus zeggen we later tegen elkaar. Patiëntenzorg, improviseren en samenwerking. Het liep gesmeerd.

We komen vaak huizen tegen die zo vol met spullen staan dat je er normaal al niet eens kunt lopen, laat staan met een brancard en andere spullen. Nu hoeft iemand echt niet voortdurend met de angst te leven dat er wat kan gebeuren. Maar stel je zelf wel de vraag, als er iets gebeurd, kan ik dan geholpen worden in mijn eigen huis…..?

Ik heb nachtdienst in de stad. En Rotterdam is nu eenmaal een stad waar het leven gewoon doorgaat in de nacht. Een melding in het centrum. Bij aankomst blijkt het een redelijk luxe hotel te zijn. We worden opgevangen door de portier. Op kamer … is een mijnheer niet lekker geworden. Hij trilt enorm en is helemaal nat van het zweet. Tja alles is mogelijk dus nemen we de brancard en een voorraad attributen mee en lopen achter de portier mee naar de bewuste kamer. Na kloppen word de deur open gedaan door een jonge vrouw die slechts gekleed is in een paar kledingstukken van enkele centimeters en zeer weinig bedekken. Maar ja, het is een hotel en daar komen mensen onder andere om de nacht door te brengen in een bed, dus zo vreemd is het niet. Verderop in de kamer zit een man enorm te trillen en te zweten. Hij heeft ook overgegeven zo te zien. Mijn collega sluit de man aan de monitor en ik vraag wat er gebeurd is. Mevr geeft aan dat ze een paar dagen in Rotterdam zijn op stedentrip vanuit de andere kant van Europa. En ja, in Nederland moet je uiteraard de coffeeshop bezoeken. Dat hebben deze mensen ook braaf gedaan. Een heerlijke kruiden cake gekocht. De verpakking en het halve stukje krijg ik in mijn mijn handen gedrukt. Een van de regels die mij opvallen is: wees voorzichtig, want de effecten kunnen heftig zijn. Begin met een klein stukje. Maar ja, de helft van het stuk is missende en ik vermoed dat deze helft voor een gedeelte in mijn patiënt zit en het andere gedeelte in de vrouw. Die reageert ook niet helemaal nuchter. Dat verklaart heel veel. Mijnheer is heel erg gespannen en enorm aan het hyperventileren. De klachten zijn begonnen een uur nadat ze de cake gegeten hebben. Tja, spacecake, vervelend, maar in deze situatie niet ernstig. Alleen heel erg vervelend.

Gezien alle attributen in deze kamer had de avond anders moeten verlopen. Er staat speelgoed en aan aantal doosjes waarin gewoonlijk rubberen jasjes verpakt zitten. Deze worden doorgaans niet gebruikt bij het koffie met cake nuttigen. Nu gaan ze ongebruikt de tas weer in vermoed ik. Mijnheer is weer redelijk rustig maar voelt zich nog niet happy. Ingaan op de avances van de vrouw lijkt niet meer op zijn lijstje te staan. Ik wens ze nog een goede nacht en we vertrekken weer voor de volgende melding.

Een andere dienst ben ik net begonnen als we een melding krijgen van een traumatische reanimatie op straat. De plek van het ongeval betreft een grote kruising. Er kan daar van alles gebeurd zijn. Meer informatie hebben we nog niet. Bij aankomst staat er een brandweerwagen en diverse politiewagens op en naast een trottoir. Het is nog geen 300 meter van een brandweerkazerne en een politiebureau vandaan. Enkele brandweermannen houden een zeil omhoog om omstanders het zicht op het slachtoffer te ontnemen. Ik kom dichterbij en zie een paar agenten bezig met hartmassage. Het eerste wat door me heen gaat is: ligt hij nu op zijn buik of op zijn rug. De armen en benen liggen ook in een rare houding. Ik vraag wat er is gebeurd en pak mijnheer zijn hoofd vast. Dat voelt heel raar en dan zie op de tegels bloed en andere substantie liggen wat normaal binnen een schedel hoort. De agenten geven aan dat mijnheer van de flat is gesprongen waar we nu voor staan. Hoe hoog is hij gesprongen dan? Tja, hij woont op de 20^e verdieping en daar is ook de melding vandaan gekomen. Nog een snelle blik over de patiënt, en ik zeg tegen de agenten dat dit totaal geen kans heeft en we stoppen met reanimeren. We dekken de patiënt af. Het is een naar gezicht om iemand te zien liggen die van die hoogte op straat is gevallen. Er zijn 2 mensen die het hebben zien gebeuren. Hier ga ik nog een gesprek mee voeren want deze hebben absoluut hulp nodig. De emoties zitten bij hen begrijpelijk erg hoog. Dit gaan ze niet snel vergeten. Ik praat een tijdje met hen en ze krijgen slachtofferhulp aangeboden.

Tja, het gebeurd veel dat mensen zelf voor de dood kiezen. De laatste tijd zijn er heel veel meldingen van dien aard. Wat iemand er toe beweegt kan ik niet begrijpen. Maar dat is misschien maar goed ook. Als ik het zou begrijpen zou er met mij mogelijk ook iets niet in orde zijn. Het is alleen erg jammer dat andere mensen hierdoor mogelijk ook getraumatiseerd raken. Een omstander die iemand ziet vallen. Een treinmachinist die iemand op het spoor ziet en niets kan doen om een aanrijding te voorkomen. En zo zijn er meer mensen die ongewild getuige en slachtoffer worden door bepaalde situaties. Situaties met alleen verliezers. Triest…