Waarom is het werk op de ambulance zo mooi? Is het een roeping? Vragen die ik wel eens krijg van patiënten in de auto. Of het een roeping is weet ik niet. Ik voel het niet zo. Het is een baan die je kiest en waar je ook je geld mee verdient. Iedere baan zal mooie en minder mooie kanten hebben. Je kiest bewust voor een vak waarbij het verschil tussen leven en dood flinterdun kan zijn, waar hectiek en rust elkaar afwisselen. Wat is er dan zo mooi aan? Als ik voor mezelf kijk denk ik dat het onverwachte en het afwisselende dit werk mooi maakt. Waar kom ik terecht en wat tref ik aan? Voor iedereen, blank of zwart, rijk of arm, ben je primair hulpverlener. Zo sta je in een woonkamer in een flat op de 10e verdieping. Volgende melding is bij mensen in een huis waar ons koningshuis jaloers op zou zijn. Ook in de meldingen zit veel afwisseling. Ik heb al eens eerder gezegd dat een reanimatie met een goede afloop een kick geeft. Maar er is uiteraard veel meer dan reanimeren. Zo plaats je iemand over die een aantal dagen eerder, met succes, is gereanimeerd door collega's. Een zoon van een jaar of 25 vraagt of hij mee mag rijden. Uiteraard mag dan. We maken ook een praatje met deze mensen. Ik krijg de indruk dat de zoon het er nogal moeilijk mee heeft. Tijdens het gesprek blijkt dat hij zijn vader heeft gereanimeerd. Zijn vader zou even naar bed gaan. De zoon trof zijn vader met een snurkende ademhaling aan toen hij deze wilde wekken. Hij is toen adequaat een reanimatie gestart. Dit heeft hem (begrijpelijk) enorm aangegrepen. Hij vertelt dat hij ook per direct is gestopt met roken. Waarschijnlijk heeft zijn vader ook een infarct gehad als gevolg van het vele roken. Dit is nogal hard aangekomen. Voorzichtig zeg ik dat dit misschien niet helemaal het juiste moment is om te stoppen met roken. Beter is het om eerst de meeste stress en emotie achter je te laten om het stoppen meer succes te geven. Zo heeft een 'simpele' overplaatsing toch ineens veel meer invulling dan puur vervoer van A naar B. Nee, het is niet alleen hectiek, rennen en vliegen.
Over het stoppen met roken heb ik wel eens meer advies gegeven om eerst nog even door te gaan. Zelf ben ik hartstikke blij er nu 6 jaar vanaf te zijn. Als ik die mensen happend naar adem zie, met een zuurstofbrilletje onder de neus, en het opgerolde afschrift, gevuld met tabak, als bewijs van 10-tallen jaren sponsoring van een grote tabaksfabrikant.... Maar waarom iemand stimuleren om verder te gaan met roken? De pieper gaat als we een melding krijgen van pijn op de borst. (Pob). Een jongeman van begin 30 klaagt over transpireren, pob en nog een scala aan klachten. Tijdens uitvragen en onderzoek is hij uiterst beleefd. Het valt mij op dat hij enorm gespannen is. Medisch zie ik geen afwijkingen en het lijkt er op dat hij enorm aan het hyperventileren is. Zijn verhaal komt er op neer dat zijn eigen bedrijf over de kop is, zijn relatie stuk is, hij bij zijn moeder woont omdat hij uit zijn huis is gezet. Maar om nog wel wat positiefs te hebben is hij 4 dagen geleden gestopt met roken. Intussen is een vriend van hem binnen gekomen die een shaggie staat te draaien. Ik geef de man wat aanwijzingen die hem mogelijk kunnen helpen zijn problemen aan te pakken. Dat hij wil stoppen met roken is heel positief en ik sta er volledig achter. Alleen betwijfel ik of dit het juiste moment is om dat te doen. Dit zeg ik ook tegen hem. Inmiddels zijn de klachten verdwenen en vul ik wat formaliteiten in die ik bij de patiënt achter kan laten. Voor ik wegga zeg ik tegen de man dat hij maar even een sigaret moet gaan roken met die vriend van hem. En dat hij het stoppen beter even kan uitstellen tot hij wat meer rust heeft privé. Dan heeft het iets meer kans van slagen.
Diversiteit ten top op de ambulance. Er is ook continue sprake van ontwikkelingen. Hier zitten hele goede maar ook ontwikkelingen tussen waar ik zo mijn bedenkingen over heb. "Rotterdamse dierenambulance moet uitgerust worden met een AED" was afgelopen tijd in de media. Nu lijkt het soms meer op een stal dan op een woonkamer als we ergens binnenkomen. Ook is er een categorie patiënten die zich bijna dierlijk gedragen. Maar om een dierenambulance bij een reanimatie mee te sturen lijkt mij op zijn minst opmerkelijk en een verkeerde gedachtegang. Het argument erachter: mensen vragen aan ons vaak hulp omdat ze denken dat wij van de ambulance zijn. Hier hebben we volgens mij te maken met een denkfout en voer je de verwarring door deze auto's dus daadwerkelijk als semi-ambulance te laten werken. Naar mijn idee moet je er dan voor zorgen dat je minder op een ambulance lijkt. Bovendien, was ook een argument, rijden wij de gehele dag door de stad dus zijn we snel ter plaatse. Los van het feit dat er bij een reanimatie al eerder te veel dan te weinig hulpverleners zijn vind ik dit argument pure onzin. (Bij een reanimatie komen 2 ambulances, 1 brandweereenheid, 1 of 2 politie eenheden en tegenwoordig nog burgerhulpverleners waar ik al eerder iets van gevonden heb. Al met al sta je zo met 15 man bij de melding en voegt nog een discipline absoluut niets toe!). Dan kun je iedere vuilniswagen, taxi, koerier etc. ook wel uitrusten met een AED. Zij rijden immers ook de gehele dag in de stap. En oh ja, het koffertje van een pizzabrommer is precies groot genoeg om een AED met beademingsmasker op te plaatsen. Nee, ik zie absoluut geen toegevoegde waarde in een dierenambulance met een AED! Maar gelukkig ben ik niet de enige met deze mening. Op de publieke schandpaal van social media zijn de meningen al overduidelijk verwoord.
Soms geeft een rit je een extra lading. We gaan naar het zh om een patiënt op te halen van 46 jaar. Hij is uitbehandeld en gaat naar huis. Een zoontje van 10 jaar wil graag met de ambulance meerijden. Natuurlijk is dit geen probleem. Onderweg naar de ambulancesluis zegt de patiënt ineens, wijzend naar zijn zoontje: jaja, nu is hij het hoofd van het gezin. Over een paar dagen ben ik er niet meer en dan is hij de enige man. Deze woorden spreek ik in mezelf nog een keer uit. Wat een lading ligt hierin. Mijnheer is palliatief en gaat naar huis om te overlijden. Bij mijnheer thuis is net het hoog-laag bed gebracht voor in de woonkamer. We installeren mijnheer in zijn nieuwe bed en schuiven op verzoek nog wat meubels. We krijgen een glas drinken en gaan daarna weer verder. Een moment zitten we stil in de auto en denken we terug aan deze mensen. Wat een lading in een simpele B-rit... Maar ook deze dingen maken het werk op de ambulance waardevol. De ene keer krijg je een brok in je keel terwijl je de andere keer bijna niet kunt lopen van het lachen. Een lolletje moet kunnen, zolang de situatie het toelaat. Een vlotte oude dame van 81 zegt tegen mij: zou je niet zeggen hé dat ik 81 ben. Ik zeg: nee inderdaad. Ik zat aan 95 te denken. Het was even stil voor ze antwoordde en daarna toch in de lach schoot.
Jongedame heeft buikpijn. Geen idee hoe het komt. Het is begin van de middag. We komen in een antikraakpand waar diverse ruimtes door mensen in gebruik zijn. De bewuste dame zit met enkel een handdoek om haar heen op een bank die zijn mooiste tijd gehad heeft. Terwijl we binnenkomen zien we een jongeman die nog net een short aanschiet en net een eitje aan het bakken is. Ik onderzoek de dame in kwestie en heb niet echt een aanwijsbare oorzaak voor deze pijn. Terwijl ik verder probeer te achterhalen waar het dan wel vandaan komt, blijkt uiteindelijk dat ze al (...) 2 uur wakker zijn en al die tijd op een nogal zeer heftige manier in het liefdesspel bedreven zijn geweest en dat toen de buikpijn is begonnen. Het duurt eventjes en ik zal details besparen maar ik had direct een verklaring van de pijn in haar onderbuik. Deze dame is zelf naar haar huisarts gegaan voor verder onderzoek. Dagelijks maak ik dingen mee die het werk mooi maken. Een elektrocutie wat een onwelwording blijkt te zijn. Maar omdat de patiënt een heg aan het snoeien was met een elektrische snoeischaar, werd er op elektrocutie ingezet. Een kinderreanimatie wat 'gelukkig' een acute blindedarmontsteking blijkt te zijn.
Maar ook een oude dame die de hele nacht op de grond heeft gezeten en door op de grond te tikken de onderbuurvrouw heeft weten te waarschuwen. Die belt 112 en zodoende komen wij ter plaatse. Met behulp van de politie zijn we een half uurtje later binnen en zien we een opgeluchte dame die zelf niet meer kon opstaan maar verder gelukkig niets mankeert.
Een melding via de trombosedienst van een mijnheer die al een hele dag en nacht op de grond ligt. De politie komt ook naar de melding en zorgt dat we naar binnen kunnen. Binnen is de temperatuur opgestookt tot ongeveer kookpunt. De lucht is niet te beschrijven. In de slaapkamer van het enorm bevuilde huis ligt een mijnheer op zijn buik op de grond. Ik vraag waarom hij daar zo ligt en hoe dat komt. Alles heeft hij laten lopen en dat maakt het met die temperaturen voor mijn reukorgaan enorm onbehaaglijk. Maar ja, paar keer slikken want deze man heeft tenslotte hulp nodig. Hij verteld dat hij sinds de dag ervoor door een medium op de grond word gedrukt die hem nu ook nog steeds neerdrukt. Ik pak hem bij de arm om hem overeind te helpen, maar het medium is volgens de man sterker en hij kan met mijn hulp in eerste instantie nog niet overeind. Uiteindelijk na een tijdje op hem inpraten en wat fysieke hulp staat hij toch op zijn benen. Hij ziet er niet uit en ik dirigeer hem linea recta naar de douche waar hij zich wast. Ik zoek wat spullen als washandjes en zeep, maar het enige wat ik kan vinden is een vaatdoek en een flesje dreft. Maar kom, als de vaat er schoon van word zal deze man er ook wel schoon van worden. Ik heb dreft nog niet thuis in de badkamer staan, maar bij deze man werkte het bij gebrek aan beter. Uiteindelijk heb ik deze man kunnen overdragen aan medewerkers van een psychiatrische instelling. Na deze melding ben ik eerst gaan omkleden op de post. Want om nog de hele dag in dezelfde kleding te lopen vond ik niet echt fris...
Waarom is het werk op de ambulance zo mooi? Hier begon ik dit stuk mee. Ik denk dat een antwoord niet meer nodig is. Er is genoeg om het mooi te maken. En als dingen niet mooi zijn, is er altijd wel een mooie kant. Er bestaat geen schaduw zonder licht....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten