Wedloop met de dood

We rijden op zuid en krijgen een melding van een reanimatie. Een melding waar we er veel van krijgen. Onderweg krijgen we van de meldkamer nog meer informatie. Je bent de eerste wagen, kijk maar wat je kunt doen. Kijk maar wat je kunt doen? De melding is duidelijk toch? Dan vertelt de centralist dat de patiënt iemand betreft van 102 jaar oud. Er is echter ter plaatse geen `niet-reanimatie` beleid aanwezig. Nu heb ik op zich helemaal geen moeite met reanimeren maar als je de leeftijd hoor vraag ik me toch af, waarom? Begrijp me goed, een familielid verliezen is altijd een verdrietig moment. Maar we moeten denk ik op een gegeven moment de dood wel respecteren en iemand moet kunnen overlijden. Ter plaatse worden we snel gevolgd door de politie en even later de brandweer. Een heel circus aan hulpverleners die terecht ingezet worden bij een reanimatie. Eenmaal op het adres (boven in een flatgebouw) worden we opgevangen door een medewerker van de thuiszorg. We starten een reanimatie op (en eerlijk gezegd toch met gemengde gevoelens, maar zolang er geen beleid bekend is, moeten we ten allen tijde starten). Ik vraag snel aan de thuiszorg medewerker wat er is gebeurd en of mijnheer echt geen beleid heeft. Maar dat laatste word ontkend.

Ze vertelt dat mijnheer de deur open heeft gedaan. Daarna naar de kamer teruggelopen is en onderweg in elkaar gezakt is. Mijnheer heeft een gezond leven gehad. Hij gebruikt nagenoeg geen medicatie en is altijd vitaal geweest. We zijn met een reanimatie bezig waarbij heel veel technische handelingen worden uitgevoerd. Ik vraag nogmaals aan de thuiszorg medewerker of er een map aanwezig is. Die is er maar daar zit alleen een formulier in van de apotheek met die paar pilletjes die de patiënt slikt. Verder totaal geen informatie.

De patiënt is inmiddels geïntubeerd (buisje in de luchtpijp) als ik opeens een telefoon voor mijn gezicht krijg. Het blijkt een digitaal dossier te zijn van de thuiszorg instelling. Er staat duidelijk dat het de wens is van de patiënt dat deze niet gereanimeerd wenst te worden. Helaas en erg jammer. Ik vraag nogmaals, is dit het dossier? Ja klopt, allemaal digitaal he tegenwoordig.

We stoppen de reanimatie en leggen mijnheer netjes op zijn bed. Familie is inmiddels gebeld. Een mevrouw komt binnen met een rollator. Tja, als je 102 bent zijn je kinderen ook al aardig op leeftijd. Mevrouw is heel realistisch, het is goed zo. Een reanimatie moet wel tot een doel leiden. Ik kan dat alleen maar bevestigen. En wat is het doel van een reanimatie als je al 102 bent? Wat verwachten we. Maar goed, deze patiënt had de wens echter wel kenbaar gemaakt, alleen was deze informatie helaas niet beschikbaar op het moment dat hij overleed.

Een gemiste kans van de thuiszorgorganisatie. Een digitaal dossier is volkomen van deze tijd. Echter heeft de ambulancedienst daar geen inzage in. En als er dan toch een map is waar medicatiebladen in zitten, hoe moeilijk is het om aan de voorkant van deze map een duidelijke sticker te plakken met de wens wel of niet gereanimeerd te willen worden.

Nu is iemand overleden en worden er aan het lichaam allerlei technische interventies uitgevoerd, terwijl deze patiënt op bed gelegd had kunnen worden waarbij de patiënt en de dood gerespecteerd worden. Helaas…

Een andere dag rij ik met een andere collega en horen we onze pieper overgaan. We lopen naar de auto en kijken in het scherm wat de melding is. De melding blijkt uit een andere hoek van Nederland te komen. De melder maakt zich zorgen over iemand die in onze regio woont en die te veel gedronken zou hebben en waar ze nu geen contact mee krijgt.

We gaan er naar toe en houden alle opties open. De politie word op voorhand (om diverse redenen) meegestuurd. Ter plaatse is de politie al aanwezig en zijn met de hevig emotionele man in gesprek. Van afstand is duidelijk dat deze man te veel heeft gedronken. Hij word over een paar dagen opgenomen in een kliniek maar heeft zich nu niet in de hand. Hij word gestalkt door een vriendin. Dit blijkt de melder te zijn…. Hij is haar zat en neemt daarom zijn telefoon niet meer op. Tja, hij is goed aanspreekbaar alleen heel erg dronken. Maar ja, je mag dronken zijn in je eigen huis. Voor zowel de politie als de ambulance niet direct een reden om iemand mee te nemen. We gaan met de man in huis, op straat krijgen we teveel bekijks en kan vervelend zijn voor de persoon in kwestie. In zijn kamer staan enorm veel lege blikken bier.

Hij wil opgenomen worden, maar geen idee waar. Ik denk even na welke opties ik heb. De huisarts, gaat hier acuut niets kunnen betekenen. De SEH laat hem zo weer gaan. De acute dienst psychiatrie gaat deze man niet beoordelen omdat hij onder invloed is. Ik vraag of hij familie in de buurt heeft. Dat bevestigd hij en hij komt er naar eigen zeggen dagelijks. Maar nu heeft hij daar blijkbaar geen zin in. Hij doet allerlei pogingen om met de ambulance mee te kunnen. Hij heeft veel, nee, heel veel gedronken. Ik vraag hoeveel hij op heeft. IN een tijdsbestek van 20 uur heeft hij het gepresteerd om 56 (!) halve liter weg te werken. Een prestatie op zich. Ik ben verbaasd dat hij nog loopt. Maar gezien het gemak waarmee hij de laatste 3 in mijn bijzijn naar binnen gooit, moet ik hem wel geloven. Ook het aantal lege blikken laat niets aan verbeelding over. Ik leg hem uit dat ik niet echt weet wat ik kan doen en dat ik wat overweeg. In een moment van woede gooit hij alle blikken, asbakken etc door de kamer. Hij beukt op een raam om deze in te slaan, maar een streng woord houd hem toch tegen. Dan komt hij naar me toe en vertelt dat hij zeker wel naar het ziekenhuis moet. Hij heeft veel alcohol gedronken en van alcohol droog je uit. Tja, blijkbaar is er over deze redenatie nagedacht. Maar ik zeg hem dat hij misschien een punt heeft maar dat hij met 28 liter bier in zijn lichaam zeker niet uitgedroogd is. Dan word mijnheer boos en rent naar de keuken. Uit een messenblok trekt hij het grootste mes en snijd in zijn arm. Dan pakt een van de blauwe collega`s het busje pepperspray en geeft de man een gezichtsbehandeling. Het duurt maar heel even of het met licht op de grond en de patiënt is volledig gedesoriënteerd door het vuurwater in zijn gezicht. Nu neemt de politie hem mee naar het bureau.

Ik heb in middels wel bewondering voor pepperspray gekregen. Mijn collega en ik stonden zeker niet in de vuurlinie maar voelen wel alle irritaties die er bij horen. Als we buiten zijn neemt dit gelukkig snel af. Het zal bet heel beroerd voelen als je dat recht in je gezicht krijg. Ik heb hier genoeg gezien. We wensen de collega`s van de politie succes en rijden (met raam open) terug naar de post.