Dat sommige grenzen heel onduidelijk zijn, is inmiddels wel bekend. Wanneer ben je empatisch en wanneer niet. Ik denk dat dit moeilijk is te formuleren. Je hebt allemaal wel eens een klik met mensen terwijl je bij andere mensen die klik totaal niet heb. Toch heb je met beide mensen te maken. Als professional sta je gedeeltelijk boven emoties. Misschien wel, maar als ik naar mezelf kijk merk ik dat dit makkelijker gezegd dan gedaan is. Vaak hoor je, nou ik heb bewondering voor jullie hoor. Al die (verschrikkelijke) dingen die jullie zien en meemaken. Maar dan is de vraag, wanneer is iets erg en wanneer doet het wat met je. Ga ik het heel zwart/wit zeggen. Een reanimatie van een 75-jarige is voor mij een technische handeling tijdens de reanimatie zelf. Voor familie een emotionele achtbaan. Tijdens een 'normale' reanimatie zijn er zoveel technische handelingen die uitgevoerd moeten worden dat emotie even op de achtergrond staat. Wanneer de handelingen achter de rug zijn is het tijd voor de emotionele afhandeling. Vaak is dit een empatisch stukje hulpverlening. Je toont medeleven en probeert nog even dat laatste stukje zorg te geven aan de omstanders die ook nodig is. Kun je voor de patient niets meer doen, geef je de familie nog zorg. Bij een 'normale' inzet zullen de meeste collegas geen moeite hebben met het handelen met emoties. Wat maakt het dan dat je soms wel even wat meer gevoel heb bij een inzet. Vanuit mezelf gesproken zijn het omgevingsfactoren. Het grootste voordeel in het handlen van situaties is dat je de meeste mensen niet kent. Op de intensive care bouwde je veel meer een band op met patient en diens naasten. Voor je gevoel werd je soms tijdelijk een onderdeel van hun leven. In de acute zorg is dat minder. De eerste patient die ik uit een auto gehaald heb nadat hij door de brandweer was losgeknipt ivm beknelling, kan ik me bijna niet meer herinneren. Het enige wat ik van deze man weet is, dat het een donkere man was. Verder niks meer en minder. Je kende hem niet en ken hem nog steeds niet. Ik weet niet wie zijn partner en of kinderen zijn. Hierdoor kan ik het makkelijk loslaten. Ander voorbeeld. Verhanging van een man van 52. Deze man heb ik samen met mijn collega losgemaakt van het touw. We hebben een reanimatie opgestart en deze beeindigd nadat duidelijk was dat het allemaal geen resultaat had. Wat blijft me bij van deze inzet? Niet de reanimatie, niet de zelfdoding (al is verhanging niet een heel prettig gezicht). Maar toen we de reanimatie gestopt waren heb ik een rondje door de woonkamer gelopen. Daar zag ik een foto van een meisje van een jaar of 7. Een tekening met daarop de tekst: voor mijn lieve papa, van ..... dit geeft lading. Het geeft de patient een gezicht en een familie. Zulke dingen geven mij meer belasting dan de reanimatie zelf... Zijn wij als hulpverleners gevoelloos? Zijn wij naar ellende en verdriet hongerende mensen? Waarom zeggen wij na een groot ongeval dat we lekker gewerkt hebben. Waarom zeggen we in een rustige tijd: kom maar op met die reanimatie? Zijn we dan zulke sadisten? Nee hoor. We zijn zeker wel begaan met onze patienten en zetten ons daar volledig voor in. Maar je kiest dit beroep ook voor een beetje actie. En als iemand dan toch gereanimeerd moet worden of een ongeluk gaat krijgen, doe het dat maar tijdens mijn dienst...
Terug naar empathie. Hoe ver ga je met empatie. Mag ik een mening hebben en zo ja, waar is deze op gebaseerd. Vaak heb je zelf een referentiekader waar je op terug valt. In een nachtdienst is mijn empatie soms ook wat lager. (Ja ik ben ook een mens die af en toe gewoon moe is). Je anticipeert op een actie of beleving van iemand. Die actie plaats je ongemerkt in je eigen referentiekader. Giet er een stukje omgevingsfactoren overheen en hier rolt een reactie uit. Een vrouw van 43 die enorme buikpijn heeft belt een ambulance. In de melding word al weergegeven dat deze dame al de gehele avond op de SEH is geweest met deze klachten. Ze is naar huis gestuurd met pijnstillers, maar deze lijken na een half uur nog niet te werken. (...) Dus bel je gewoon weer 112. Aangekomen loopt er een vrouw door de kamer die op luide manier te kennen geeft dat ze pijn heeft. Ik wil toch graag wat dingen onderzoeken ondanks dat ze een uur geleden nog op een SEH zat. Ze gaat zitten en ik stel wat vragen. In het verleden heeft ze een gastric bypass (maagverkleining) gehad. Daarna wel ook een maagbloeding. Of die verkleining veel heeft geholpen? Ze zou heel goed reclame kunnen lopen voor een bekend autobandenmerk. Ik vraag of ze gegeten heeft. Een paar patatjes. (Op tafel compleet lege mac donalds verpakkingen en een grote fles mayonaise) als ik daar wat over zeg, zegt ze: ik moet toch ook eten. Natuurlijk, maar als je veel buikpijn heb weet ik niet of Mc Donalds een verstandige maaltijdkeuze is. Ik vraag of ze ontlasting heeft gehad en of dat er normaal uit zag. Wat een stomme vraag. Weet ik veel. Ik kijk toch niet achterom? Hoezo stomme vraag. Ik ben geen cassiere bij de Jumbo. Ik ben hulpverlener die jij zelf te hulp heb gevraagd en die er achter probeer te komen wat mijn patient mankeert. Gezien haar maagbloeding in het verleden is vragen naar ontlasting kleur helemaal niet vreemd. Denk ik. Ze geeft aan een pijnscore van 11 te hebben op een schaal van 0 tot 10. Ooh, ok. Das best veel. Ik geeft haar een infuus waarbij ze op heel duidelijke wijze aangeef dat deze prik wel heel verschrikkelijk veel pijn doet. Ik denk bij mezelf. Ooh is dit jouw pijngrens. (Henk, je kan niet oordelen voor een ander. Das waar, maar ik zie wat ik zie en denk er het mijne van. En op denken staat geen straf). Pijn beleeft iedereen op een eigen manier. Maar toch gaat er bij mij een scheutje referentie doorheen bij beoordeling. Ik vraag hoe lang ze thuis is uit het ziekenhuis. Dat kan ze niet zeggen want ze heeft het te druk om op de klok te letten. Heb je paracetamol op? Ja maar 1 stuk want ze kan door alle drukte niet meer verzinnen hie het ook al weer werkt. Ze kon niet in de auto van haar man stappen want die hobbelt zo. (Volvo v40 van 1 jaar oud). Ze gaat er blijkbaar vanuit dat een ambulance heel relaxed is. Nou mensen, geloof me. Als je bent vergeten waar alle hobbeltjes en putjes in de straat liggen, vraag of je een rondje achter in een ambulance mag meemaken. Je voelt werkelijk alles. En dit ligt zeker niet altijd aan de chauffeur. Mevr is overigens redelijk pijnvrij overgebracht naar het ziekenhuis.
Dezelfde dienst kom ik bij een fietser die op zijn racefiets frontaal met een scooter in botsing is gekomen. De fiets ligt in 2 stukken op de grond, finaal door de midden. Bij aankomst is al duidelijk dat zijn schouder gebroken is
Ik zie aan zijn gezicht dat hij pijn heeft. Maar als ik er naar vraag, zegt hij dat het wel gaat. Zijn gezicht zegt wat anders. Zet deze man af tegen die andere patient. Wat een verschil en contrast. Ze hebben beide pijnstilling gekregen. Beide tegen de pijn. Maar tegen mijn referentiekader een heel verschillende schaal...
Wat is erg en wat niet. Ook dat word denk ik vaak beoordeeld tegen het licht van je eigen normaalwaarden. Een man van 89 jaar met verwondingen op zijn armen omdat hij uit de stoel is gevallen. Zijn vrouw probeerde hem tegen te houden en greep zijn armen. Daardoor schraapte ze zijn huid van beide armen af. Normaal bind ze mijnheer vast met een panty aan zijn stoel (een bureaustoel) zodat hij niet kan vallen. Ze was er trots op dat ze hem om deze manier nog kan verzorgen. Maar wat komt in mij op: schrijnend. Een melding waard. Dit maakt wel emotie los.
woensdag 21 september 2016
Pijn en emotie; pijnstilling of empathie?
woensdag 7 september 2016
Gebrand op Koningsdag
Zit je dan. Of beter gezegd: lig je dan. Nachtdienst... alsof de meldkamer er rekening mee houd dat je 2 enorm drukke nachtdiensten heb gehad. Ga maar posten in Dirksland. Zo meewerkend als we zijn gaan we daar een paar uurtjes doorbrengen. Tijd genoeg om weer eens wat relevante zaken te evalueren. Neem het weer de afgelopen week. Heel veel besproken de laatste week. Respect voor de kinderen op de kleedjes. Koningsdag wordt kouder dan de kerst. Nu is afgelopen kerst best wel warm geweest dus is het minder extreem dan het klinkt. Nu vind ik mooi weer hartstikke lekker, maar ergens heb ik wel eens gehoord: aprilletje zoet geeft nog wel eens witte hoed. En aangezien koningsdag in april valt, is het dus niet zo heel bijzonder. Eind april is ook april. En wees aan de andere kant eerlijk. Wat is een koningsdag zonder Vorst....? Achteraf is het weer best meegevallen. En het heeft mensen er niet van weerhouden om lekker (te) veel aan de alcohol te gaan. In de nacht na Koningsdag genoeg 'met alcohol gevulde patienten' gehad om een SEH mee te vullen. Raar eigenlijk dat mensen ineens denken alles te kunnen. Op koningsdag geeft het niets als je tijdens een kuurtje antibiotica gewoon je bloed lekker verdunt met alcohol en daar nog 2 XTC bij inneemt. En het raar vinden als de ambu verpleegkundige (ik) boos wordt als persoon in kwestie mijn hele werkplaats onder kotst. Boos worden als je wordt gezegd dat het niet zo heel verstandig is om alcohol en XTC en antibiotica tegelijk in te nemen. Laat dan op zijn minst de antibiotica staan. Een ander denkt gewoon 5 meter naar beneden te kunnen springen. Als je dan plat op je rug terecht komt op de beton, vind je het uiteraard schandalig dat de mensen van de ambulance je perse mee willen nemen naar een ziekenhuis. En dan nog op een rood/blauw matras vastgebonden ook. Dat je onderweg pijn in je rug hebt, komt omdat die klotechauffeur alleen maar hobbelwegen kiest. Raar trouwens dat er aan het einde van de nacht (half 6) in 1 straat 40 man politie nodig zijn om de rust op straat te bewaren omdat een aantal mensen het volkomen normaal vind om elkaar te slaan en uit te schelden. Maar ik werk graag met onze blauwe collega's. Iedereen zijn eigen ding natuurlijk, maar het maakt het werk leuk om gezamelijk op te treden. Het heeft allemaal ook wel z'n charme. Ik heb een leuke dienst gehad. Sta je bij een brand te posten, wordt er 'Henk...' geroepen door iemand op het dak. Tja ook weer een verhaal apart. Mensen op wat voor manier helpen is je werk. Maar wel raar als het ineens om bekenden gaat. Goed afgelopen gelukkig. Ondertussen zit ik nog steeds in Dirksland. Over het algemeen wat rustiger dan de 'grote stad'. Het verschil tussen ene plek en andere plek maakt het werk zo leuk en dynamisch. Elke dag en elke patiënt is anders. Soms zie je dingen die niet logisch lijken. Hoe kan een huis volledig onder het bloed zitten als mijn patiënt alleen maar een paar kleine wondjes op zijn hand heeft... nee er was niet nog een patiënt. Tja, alles is mogelijk. Heb ooit een gesprongen spatader gezien. Daar lag meer bloed dan in een gemiddeld slachthuis. Even ter zake: als er mensen zijn die dit ook mee willen maken. Er zijn verschillende vacatures als verpleegkundige of chauffeur op de ambulance. Gelukkig heb ik van de week geen tompouchen intoxicatie opgelopen. Het had zomaar gekund. Ze zijn best lekker. Maar een antidotum is nog niet op de markt volgens mij. Vanmorgen de oranjecalorieen maar op de sportschool achter gelaten. Nou, weer genoeg geluld en welterusten verder. Ik werk nog ff verder tot half 7.
Nachtdienst
Mijnheer, gaat ie dood? Ja zeker..... maar niet nu. Maar is het ernstig? Deze vraag kan positief en negatief beantwoord worden. Maar tegen de jongeman die het mij vraagt zeg ik nee. Ze komen ergens van het platteland om in de stad te gaan stappen. Ja, je moet weten: we zijn voor de eerste keer met een groepje naar Rotterdam gegaan om te stappen. Het was gezellig maar opeens was hij weg en nu ligt hij hier buiten. Hij reageert nergens meer op. Hij heeft overgegeven en lijkt wel dood. Rustig aan, we leggen hem in de ambulance en kijken daar verder. Het lijkt er op dat de alcohol toch teveel is geweest. Als ik zijn schouder stevig beetpak gaan toch zijn ogen open. Omstanders lijken niet minder alcohol op te hebben. Alcohol en paniek, leuke combinatie. Wat een bezorgdheid ineens. Vandaar de vraag: mijnheer gaat ie dood? Nu heb ik in principe geen reden om aan te nemen dat een 18 jarige opeens op straat zou overlijden zeg ik dan ook: ja zeker, maar niet nu.
Aan de andere kant snap ik niet dat mensen zoveel alcohol gebruiken dat ze spontaan gaan slapen waar ze op dat moment lopen of zijn. Deze zijn ook lang niet allemaal 18+. Iedereen heeft wel eens wat te veel op, maar zoveel dat je midden op straat in slaap val.... of op een motorkap van een auto in de stromende regen, of gewoon in de struiken langs de weg. Ach, centrum Rotterdam, het hoort bij het werk en ergens kan ik er nog wel om lachen ook. Mensen kunnen ook heerlijk emotioneel worden als ze gedronken hebben. Dikke tranen en hele verhalen wat ze niet mee moeten maken. Maar..., dronken worden doe je gewoon helemaal zelf, dus verwacht niet teveel medelijden. Je zal je best beroerd voelen als de wereld om je heen draait en er een liter drank en een kapsalon tegen de richting in naar buiten komen. Om de volgende dag de resten uit je haar en kleding te vissen. We doen ook nog andere dingen snachts hoor. 'Normale' patienten zien we ook. Al dan niet door de huisarts ingestuurd. Nu heb ik respect voor ieders vak en kunnen, maar dat kunnen hapert het naar mijn idee nog wel eens aan. Moet je om 3 uur snachts iemand ophalen (31 jaar) die volgens de huisarts ernstig ziek is. Raar gevoel in de keel en kan niet slikken, al de gehele dag niet. In de verte nog wat sternale pijn. (ter hoogte van het borstbeen) Ooit is op een scan 'iets' in zijn keel gezien. ECG gemaakt, een mooiere bestaat niet. Alle controles goed. Dat gevoel in zijn keel moet nagekeken worden, alleen vraag ik mij af of dat perse om 3 uur in de nacht moet. Maar huisarts vind van wel en heeft de dienstdoende arts in het ziekenhuis al verwittigd. Onderweg verteld dhr dat hij de hele dag al last heeft en niet kan slikken. Vraag ik een kwartier later wat hij de hele dag gedaan heeft krijg ik als antwoord: vanmorgen niks en vanmiddag paar biertjes gedaan bij een vriend. Ik weet niet hoe, maar zonder slikken lijkt me lastig. Gevolg: voordat ik bij het ziekenhuis de brancard weer in de auto heb, is dhr al ontslagen.
Vanavond een heel intelligente patiënt opgehaald met contactlenzen. Kon ik dat zien dan? Nee zeker niet. Maar als ik op de overdracht van huisarts een EMV score zie staan van E5M4V6 (zie onderaan bericht voor uitleg) trek ik de conclusie dat je contactlenzen heb, je netjes je armen buigt bij een pijnprikkel. En uiterst intelligente praat doet bij een verbale score van 6. Zo kom je af en toe de vreemdste dingen tegen en worden nieuwe inzichten gedeeld.
Dan is het warm buiten. (Ja we hebben warme dagen gehad). Zit je een beetje te genieten van de zon. De pieper gaat. Je zegt tegen je collega's waar je mee zit te praten: succes vandaag. Onderweg zie je dat het een reanimatie is. De collega's waar je net mee zat te praten komen ook op deze melding af. Binnen zijn de politie en een burgerhulpverlener al begonnen met de reanimatie. We sluiten de patiënt aan de monitor, intuberen en geven medicijnen. En ja, na 15 minuten lijkt heeft de patiënt hartslag en helpen we nog met ademhaling. Zo snel mogelijk naar het ziekenhuis. 2 dagen later hoor ik dat de patiënt nog steeds op de IC ligt. Nu weet ik wel dat dit nog steeds niks over de outcome zegt. Maar een reanimatie met ritme en output geeft een goed gevoel. We gaan even naar de post om te verkleden en aan te vullen. We zeggen tegen elkaar dat we lekker gewerkt hebben.
Er was een burgerhulpverlener bij. Mooi initiatief maar toch ben ik terughoudend. Bij een 'normale' reanimatie gaat het prima.
Maar wat als het toch bijzonder blijkt te zijn. Bijvoorbeeld een kind. Of zoals ik een melding kreeg van een reanimatie en bleek dat die man zich had opgehangen en nog steeds hing. Hoe gaat een doorsnee burgerhulpverlener met dit aanblik om? Hoe is de opvang als alle professionele hulpverleners weg zijn? Daar moet ook zorgvuldig naar gekeken worden. En zorgen we dat we elkaar niet in de weg lopen met een hulpverlening. Maar al met al voor de meeste situaties positief. Ik ga zo lekker slapen. Mijn nachtdienst zit er weer op voor nu.
Aan de andere kant snap ik niet dat mensen zoveel alcohol gebruiken dat ze spontaan gaan slapen waar ze op dat moment lopen of zijn. Deze zijn ook lang niet allemaal 18+. Iedereen heeft wel eens wat te veel op, maar zoveel dat je midden op straat in slaap val.... of op een motorkap van een auto in de stromende regen, of gewoon in de struiken langs de weg. Ach, centrum Rotterdam, het hoort bij het werk en ergens kan ik er nog wel om lachen ook. Mensen kunnen ook heerlijk emotioneel worden als ze gedronken hebben. Dikke tranen en hele verhalen wat ze niet mee moeten maken. Maar..., dronken worden doe je gewoon helemaal zelf, dus verwacht niet teveel medelijden. Je zal je best beroerd voelen als de wereld om je heen draait en er een liter drank en een kapsalon tegen de richting in naar buiten komen. Om de volgende dag de resten uit je haar en kleding te vissen. We doen ook nog andere dingen snachts hoor. 'Normale' patienten zien we ook. Al dan niet door de huisarts ingestuurd. Nu heb ik respect voor ieders vak en kunnen, maar dat kunnen hapert het naar mijn idee nog wel eens aan. Moet je om 3 uur snachts iemand ophalen (31 jaar) die volgens de huisarts ernstig ziek is. Raar gevoel in de keel en kan niet slikken, al de gehele dag niet. In de verte nog wat sternale pijn. (ter hoogte van het borstbeen) Ooit is op een scan 'iets' in zijn keel gezien. ECG gemaakt, een mooiere bestaat niet. Alle controles goed. Dat gevoel in zijn keel moet nagekeken worden, alleen vraag ik mij af of dat perse om 3 uur in de nacht moet. Maar huisarts vind van wel en heeft de dienstdoende arts in het ziekenhuis al verwittigd. Onderweg verteld dhr dat hij de hele dag al last heeft en niet kan slikken. Vraag ik een kwartier later wat hij de hele dag gedaan heeft krijg ik als antwoord: vanmorgen niks en vanmiddag paar biertjes gedaan bij een vriend. Ik weet niet hoe, maar zonder slikken lijkt me lastig. Gevolg: voordat ik bij het ziekenhuis de brancard weer in de auto heb, is dhr al ontslagen.
Vanavond een heel intelligente patiënt opgehaald met contactlenzen. Kon ik dat zien dan? Nee zeker niet. Maar als ik op de overdracht van huisarts een EMV score zie staan van E5M4V6 (zie onderaan bericht voor uitleg) trek ik de conclusie dat je contactlenzen heb, je netjes je armen buigt bij een pijnprikkel. En uiterst intelligente praat doet bij een verbale score van 6. Zo kom je af en toe de vreemdste dingen tegen en worden nieuwe inzichten gedeeld.
Dan is het warm buiten. (Ja we hebben warme dagen gehad). Zit je een beetje te genieten van de zon. De pieper gaat. Je zegt tegen je collega's waar je mee zit te praten: succes vandaag. Onderweg zie je dat het een reanimatie is. De collega's waar je net mee zat te praten komen ook op deze melding af. Binnen zijn de politie en een burgerhulpverlener al begonnen met de reanimatie. We sluiten de patiënt aan de monitor, intuberen en geven medicijnen. En ja, na 15 minuten lijkt heeft de patiënt hartslag en helpen we nog met ademhaling. Zo snel mogelijk naar het ziekenhuis. 2 dagen later hoor ik dat de patiënt nog steeds op de IC ligt. Nu weet ik wel dat dit nog steeds niks over de outcome zegt. Maar een reanimatie met ritme en output geeft een goed gevoel. We gaan even naar de post om te verkleden en aan te vullen. We zeggen tegen elkaar dat we lekker gewerkt hebben.
Er was een burgerhulpverlener bij. Mooi initiatief maar toch ben ik terughoudend. Bij een 'normale' reanimatie gaat het prima.
Maar wat als het toch bijzonder blijkt te zijn. Bijvoorbeeld een kind. Of zoals ik een melding kreeg van een reanimatie en bleek dat die man zich had opgehangen en nog steeds hing. Hoe gaat een doorsnee burgerhulpverlener met dit aanblik om? Hoe is de opvang als alle professionele hulpverleners weg zijn? Daar moet ook zorgvuldig naar gekeken worden. En zorgen we dat we elkaar niet in de weg lopen met een hulpverlening. Maar al met al voor de meeste situaties positief. Ik ga zo lekker slapen. Mijn nachtdienst zit er weer op voor nu.
Roeping of Beroep
Waarom is het werk op de ambulance zo mooi? Is het een roeping? Vragen die ik wel eens krijg van patiënten in de auto. Of het een roeping is weet ik niet. Ik voel het niet zo. Het is een baan die je kiest en waar je ook je geld mee verdient. Iedere baan zal mooie en minder mooie kanten hebben. Je kiest bewust voor een vak waarbij het verschil tussen leven en dood flinterdun kan zijn, waar hectiek en rust elkaar afwisselen. Wat is er dan zo mooi aan? Als ik voor mezelf kijk denk ik dat het onverwachte en het afwisselende dit werk mooi maakt. Waar kom ik terecht en wat tref ik aan? Voor iedereen, blank of zwart, rijk of arm, ben je primair hulpverlener. Zo sta je in een woonkamer in een flat op de 10e verdieping. Volgende melding is bij mensen in een huis waar ons koningshuis jaloers op zou zijn. Ook in de meldingen zit veel afwisseling. Ik heb al eens eerder gezegd dat een reanimatie met een goede afloop een kick geeft. Maar er is uiteraard veel meer dan reanimeren. Zo plaats je iemand over die een aantal dagen eerder, met succes, is gereanimeerd door collega's. Een zoon van een jaar of 25 vraagt of hij mee mag rijden. Uiteraard mag dan. We maken ook een praatje met deze mensen. Ik krijg de indruk dat de zoon het er nogal moeilijk mee heeft. Tijdens het gesprek blijkt dat hij zijn vader heeft gereanimeerd. Zijn vader zou even naar bed gaan. De zoon trof zijn vader met een snurkende ademhaling aan toen hij deze wilde wekken. Hij is toen adequaat een reanimatie gestart. Dit heeft hem (begrijpelijk) enorm aangegrepen. Hij vertelt dat hij ook per direct is gestopt met roken. Waarschijnlijk heeft zijn vader ook een infarct gehad als gevolg van het vele roken. Dit is nogal hard aangekomen. Voorzichtig zeg ik dat dit misschien niet helemaal het juiste moment is om te stoppen met roken. Beter is het om eerst de meeste stress en emotie achter je te laten om het stoppen meer succes te geven. Zo heeft een 'simpele' overplaatsing toch ineens veel meer invulling dan puur vervoer van A naar B. Nee, het is niet alleen hectiek, rennen en vliegen.
Over het stoppen met roken heb ik wel eens meer advies gegeven om eerst nog even door te gaan. Zelf ben ik hartstikke blij er nu 6 jaar vanaf te zijn. Als ik die mensen happend naar adem zie, met een zuurstofbrilletje onder de neus, en het opgerolde afschrift, gevuld met tabak, als bewijs van 10-tallen jaren sponsoring van een grote tabaksfabrikant.... Maar waarom iemand stimuleren om verder te gaan met roken? De pieper gaat als we een melding krijgen van pijn op de borst. (Pob). Een jongeman van begin 30 klaagt over transpireren, pob en nog een scala aan klachten. Tijdens uitvragen en onderzoek is hij uiterst beleefd. Het valt mij op dat hij enorm gespannen is. Medisch zie ik geen afwijkingen en het lijkt er op dat hij enorm aan het hyperventileren is. Zijn verhaal komt er op neer dat zijn eigen bedrijf over de kop is, zijn relatie stuk is, hij bij zijn moeder woont omdat hij uit zijn huis is gezet. Maar om nog wel wat positiefs te hebben is hij 4 dagen geleden gestopt met roken. Intussen is een vriend van hem binnen gekomen die een shaggie staat te draaien. Ik geef de man wat aanwijzingen die hem mogelijk kunnen helpen zijn problemen aan te pakken. Dat hij wil stoppen met roken is heel positief en ik sta er volledig achter. Alleen betwijfel ik of dit het juiste moment is om dat te doen. Dit zeg ik ook tegen hem. Inmiddels zijn de klachten verdwenen en vul ik wat formaliteiten in die ik bij de patiënt achter kan laten. Voor ik wegga zeg ik tegen de man dat hij maar even een sigaret moet gaan roken met die vriend van hem. En dat hij het stoppen beter even kan uitstellen tot hij wat meer rust heeft privé. Dan heeft het iets meer kans van slagen.
Diversiteit ten top op de ambulance. Er is ook continue sprake van ontwikkelingen. Hier zitten hele goede maar ook ontwikkelingen tussen waar ik zo mijn bedenkingen over heb. "Rotterdamse dierenambulance moet uitgerust worden met een AED" was afgelopen tijd in de media. Nu lijkt het soms meer op een stal dan op een woonkamer als we ergens binnenkomen. Ook is er een categorie patiënten die zich bijna dierlijk gedragen. Maar om een dierenambulance bij een reanimatie mee te sturen lijkt mij op zijn minst opmerkelijk en een verkeerde gedachtegang. Het argument erachter: mensen vragen aan ons vaak hulp omdat ze denken dat wij van de ambulance zijn. Hier hebben we volgens mij te maken met een denkfout en voer je de verwarring door deze auto's dus daadwerkelijk als semi-ambulance te laten werken. Naar mijn idee moet je er dan voor zorgen dat je minder op een ambulance lijkt. Bovendien, was ook een argument, rijden wij de gehele dag door de stad dus zijn we snel ter plaatse. Los van het feit dat er bij een reanimatie al eerder te veel dan te weinig hulpverleners zijn vind ik dit argument pure onzin. (Bij een reanimatie komen 2 ambulances, 1 brandweereenheid, 1 of 2 politie eenheden en tegenwoordig nog burgerhulpverleners waar ik al eerder iets van gevonden heb. Al met al sta je zo met 15 man bij de melding en voegt nog een discipline absoluut niets toe!). Dan kun je iedere vuilniswagen, taxi, koerier etc. ook wel uitrusten met een AED. Zij rijden immers ook de gehele dag in de stap. En oh ja, het koffertje van een pizzabrommer is precies groot genoeg om een AED met beademingsmasker op te plaatsen. Nee, ik zie absoluut geen toegevoegde waarde in een dierenambulance met een AED! Maar gelukkig ben ik niet de enige met deze mening. Op de publieke schandpaal van social media zijn de meningen al overduidelijk verwoord.
Soms geeft een rit je een extra lading. We gaan naar het zh om een patiënt op te halen van 46 jaar. Hij is uitbehandeld en gaat naar huis. Een zoontje van 10 jaar wil graag met de ambulance meerijden. Natuurlijk is dit geen probleem. Onderweg naar de ambulancesluis zegt de patiënt ineens, wijzend naar zijn zoontje: jaja, nu is hij het hoofd van het gezin. Over een paar dagen ben ik er niet meer en dan is hij de enige man. Deze woorden spreek ik in mezelf nog een keer uit. Wat een lading ligt hierin. Mijnheer is palliatief en gaat naar huis om te overlijden. Bij mijnheer thuis is net het hoog-laag bed gebracht voor in de woonkamer. We installeren mijnheer in zijn nieuwe bed en schuiven op verzoek nog wat meubels. We krijgen een glas drinken en gaan daarna weer verder. Een moment zitten we stil in de auto en denken we terug aan deze mensen. Wat een lading in een simpele B-rit... Maar ook deze dingen maken het werk op de ambulance waardevol. De ene keer krijg je een brok in je keel terwijl je de andere keer bijna niet kunt lopen van het lachen. Een lolletje moet kunnen, zolang de situatie het toelaat. Een vlotte oude dame van 81 zegt tegen mij: zou je niet zeggen hé dat ik 81 ben. Ik zeg: nee inderdaad. Ik zat aan 95 te denken. Het was even stil voor ze antwoordde en daarna toch in de lach schoot.
Jongedame heeft buikpijn. Geen idee hoe het komt. Het is begin van de middag. We komen in een antikraakpand waar diverse ruimtes door mensen in gebruik zijn. De bewuste dame zit met enkel een handdoek om haar heen op een bank die zijn mooiste tijd gehad heeft. Terwijl we binnenkomen zien we een jongeman die nog net een short aanschiet en net een eitje aan het bakken is. Ik onderzoek de dame in kwestie en heb niet echt een aanwijsbare oorzaak voor deze pijn. Terwijl ik verder probeer te achterhalen waar het dan wel vandaan komt, blijkt uiteindelijk dat ze al (...) 2 uur wakker zijn en al die tijd op een nogal zeer heftige manier in het liefdesspel bedreven zijn geweest en dat toen de buikpijn is begonnen. Het duurt eventjes en ik zal details besparen maar ik had direct een verklaring van de pijn in haar onderbuik. Deze dame is zelf naar haar huisarts gegaan voor verder onderzoek. Dagelijks maak ik dingen mee die het werk mooi maken. Een elektrocutie wat een onwelwording blijkt te zijn. Maar omdat de patiënt een heg aan het snoeien was met een elektrische snoeischaar, werd er op elektrocutie ingezet. Een kinderreanimatie wat 'gelukkig' een acute blindedarmontsteking blijkt te zijn.
Maar ook een oude dame die de hele nacht op de grond heeft gezeten en door op de grond te tikken de onderbuurvrouw heeft weten te waarschuwen. Die belt 112 en zodoende komen wij ter plaatse. Met behulp van de politie zijn we een half uurtje later binnen en zien we een opgeluchte dame die zelf niet meer kon opstaan maar verder gelukkig niets mankeert.
Een melding via de trombosedienst van een mijnheer die al een hele dag en nacht op de grond ligt. De politie komt ook naar de melding en zorgt dat we naar binnen kunnen. Binnen is de temperatuur opgestookt tot ongeveer kookpunt. De lucht is niet te beschrijven. In de slaapkamer van het enorm bevuilde huis ligt een mijnheer op zijn buik op de grond. Ik vraag waarom hij daar zo ligt en hoe dat komt. Alles heeft hij laten lopen en dat maakt het met die temperaturen voor mijn reukorgaan enorm onbehaaglijk. Maar ja, paar keer slikken want deze man heeft tenslotte hulp nodig. Hij verteld dat hij sinds de dag ervoor door een medium op de grond word gedrukt die hem nu ook nog steeds neerdrukt. Ik pak hem bij de arm om hem overeind te helpen, maar het medium is volgens de man sterker en hij kan met mijn hulp in eerste instantie nog niet overeind. Uiteindelijk na een tijdje op hem inpraten en wat fysieke hulp staat hij toch op zijn benen. Hij ziet er niet uit en ik dirigeer hem linea recta naar de douche waar hij zich wast. Ik zoek wat spullen als washandjes en zeep, maar het enige wat ik kan vinden is een vaatdoek en een flesje dreft. Maar kom, als de vaat er schoon van word zal deze man er ook wel schoon van worden. Ik heb dreft nog niet thuis in de badkamer staan, maar bij deze man werkte het bij gebrek aan beter. Uiteindelijk heb ik deze man kunnen overdragen aan medewerkers van een psychiatrische instelling. Na deze melding ben ik eerst gaan omkleden op de post. Want om nog de hele dag in dezelfde kleding te lopen vond ik niet echt fris...
Waarom is het werk op de ambulance zo mooi? Hier begon ik dit stuk mee. Ik denk dat een antwoord niet meer nodig is. Er is genoeg om het mooi te maken. En als dingen niet mooi zijn, is er altijd wel een mooie kant. Er bestaat geen schaduw zonder licht....
Over het stoppen met roken heb ik wel eens meer advies gegeven om eerst nog even door te gaan. Zelf ben ik hartstikke blij er nu 6 jaar vanaf te zijn. Als ik die mensen happend naar adem zie, met een zuurstofbrilletje onder de neus, en het opgerolde afschrift, gevuld met tabak, als bewijs van 10-tallen jaren sponsoring van een grote tabaksfabrikant.... Maar waarom iemand stimuleren om verder te gaan met roken? De pieper gaat als we een melding krijgen van pijn op de borst. (Pob). Een jongeman van begin 30 klaagt over transpireren, pob en nog een scala aan klachten. Tijdens uitvragen en onderzoek is hij uiterst beleefd. Het valt mij op dat hij enorm gespannen is. Medisch zie ik geen afwijkingen en het lijkt er op dat hij enorm aan het hyperventileren is. Zijn verhaal komt er op neer dat zijn eigen bedrijf over de kop is, zijn relatie stuk is, hij bij zijn moeder woont omdat hij uit zijn huis is gezet. Maar om nog wel wat positiefs te hebben is hij 4 dagen geleden gestopt met roken. Intussen is een vriend van hem binnen gekomen die een shaggie staat te draaien. Ik geef de man wat aanwijzingen die hem mogelijk kunnen helpen zijn problemen aan te pakken. Dat hij wil stoppen met roken is heel positief en ik sta er volledig achter. Alleen betwijfel ik of dit het juiste moment is om dat te doen. Dit zeg ik ook tegen hem. Inmiddels zijn de klachten verdwenen en vul ik wat formaliteiten in die ik bij de patiënt achter kan laten. Voor ik wegga zeg ik tegen de man dat hij maar even een sigaret moet gaan roken met die vriend van hem. En dat hij het stoppen beter even kan uitstellen tot hij wat meer rust heeft privé. Dan heeft het iets meer kans van slagen.
Diversiteit ten top op de ambulance. Er is ook continue sprake van ontwikkelingen. Hier zitten hele goede maar ook ontwikkelingen tussen waar ik zo mijn bedenkingen over heb. "Rotterdamse dierenambulance moet uitgerust worden met een AED" was afgelopen tijd in de media. Nu lijkt het soms meer op een stal dan op een woonkamer als we ergens binnenkomen. Ook is er een categorie patiënten die zich bijna dierlijk gedragen. Maar om een dierenambulance bij een reanimatie mee te sturen lijkt mij op zijn minst opmerkelijk en een verkeerde gedachtegang. Het argument erachter: mensen vragen aan ons vaak hulp omdat ze denken dat wij van de ambulance zijn. Hier hebben we volgens mij te maken met een denkfout en voer je de verwarring door deze auto's dus daadwerkelijk als semi-ambulance te laten werken. Naar mijn idee moet je er dan voor zorgen dat je minder op een ambulance lijkt. Bovendien, was ook een argument, rijden wij de gehele dag door de stad dus zijn we snel ter plaatse. Los van het feit dat er bij een reanimatie al eerder te veel dan te weinig hulpverleners zijn vind ik dit argument pure onzin. (Bij een reanimatie komen 2 ambulances, 1 brandweereenheid, 1 of 2 politie eenheden en tegenwoordig nog burgerhulpverleners waar ik al eerder iets van gevonden heb. Al met al sta je zo met 15 man bij de melding en voegt nog een discipline absoluut niets toe!). Dan kun je iedere vuilniswagen, taxi, koerier etc. ook wel uitrusten met een AED. Zij rijden immers ook de gehele dag in de stap. En oh ja, het koffertje van een pizzabrommer is precies groot genoeg om een AED met beademingsmasker op te plaatsen. Nee, ik zie absoluut geen toegevoegde waarde in een dierenambulance met een AED! Maar gelukkig ben ik niet de enige met deze mening. Op de publieke schandpaal van social media zijn de meningen al overduidelijk verwoord.
Soms geeft een rit je een extra lading. We gaan naar het zh om een patiënt op te halen van 46 jaar. Hij is uitbehandeld en gaat naar huis. Een zoontje van 10 jaar wil graag met de ambulance meerijden. Natuurlijk is dit geen probleem. Onderweg naar de ambulancesluis zegt de patiënt ineens, wijzend naar zijn zoontje: jaja, nu is hij het hoofd van het gezin. Over een paar dagen ben ik er niet meer en dan is hij de enige man. Deze woorden spreek ik in mezelf nog een keer uit. Wat een lading ligt hierin. Mijnheer is palliatief en gaat naar huis om te overlijden. Bij mijnheer thuis is net het hoog-laag bed gebracht voor in de woonkamer. We installeren mijnheer in zijn nieuwe bed en schuiven op verzoek nog wat meubels. We krijgen een glas drinken en gaan daarna weer verder. Een moment zitten we stil in de auto en denken we terug aan deze mensen. Wat een lading in een simpele B-rit... Maar ook deze dingen maken het werk op de ambulance waardevol. De ene keer krijg je een brok in je keel terwijl je de andere keer bijna niet kunt lopen van het lachen. Een lolletje moet kunnen, zolang de situatie het toelaat. Een vlotte oude dame van 81 zegt tegen mij: zou je niet zeggen hé dat ik 81 ben. Ik zeg: nee inderdaad. Ik zat aan 95 te denken. Het was even stil voor ze antwoordde en daarna toch in de lach schoot.
Jongedame heeft buikpijn. Geen idee hoe het komt. Het is begin van de middag. We komen in een antikraakpand waar diverse ruimtes door mensen in gebruik zijn. De bewuste dame zit met enkel een handdoek om haar heen op een bank die zijn mooiste tijd gehad heeft. Terwijl we binnenkomen zien we een jongeman die nog net een short aanschiet en net een eitje aan het bakken is. Ik onderzoek de dame in kwestie en heb niet echt een aanwijsbare oorzaak voor deze pijn. Terwijl ik verder probeer te achterhalen waar het dan wel vandaan komt, blijkt uiteindelijk dat ze al (...) 2 uur wakker zijn en al die tijd op een nogal zeer heftige manier in het liefdesspel bedreven zijn geweest en dat toen de buikpijn is begonnen. Het duurt eventjes en ik zal details besparen maar ik had direct een verklaring van de pijn in haar onderbuik. Deze dame is zelf naar haar huisarts gegaan voor verder onderzoek. Dagelijks maak ik dingen mee die het werk mooi maken. Een elektrocutie wat een onwelwording blijkt te zijn. Maar omdat de patiënt een heg aan het snoeien was met een elektrische snoeischaar, werd er op elektrocutie ingezet. Een kinderreanimatie wat 'gelukkig' een acute blindedarmontsteking blijkt te zijn.
Maar ook een oude dame die de hele nacht op de grond heeft gezeten en door op de grond te tikken de onderbuurvrouw heeft weten te waarschuwen. Die belt 112 en zodoende komen wij ter plaatse. Met behulp van de politie zijn we een half uurtje later binnen en zien we een opgeluchte dame die zelf niet meer kon opstaan maar verder gelukkig niets mankeert.
Een melding via de trombosedienst van een mijnheer die al een hele dag en nacht op de grond ligt. De politie komt ook naar de melding en zorgt dat we naar binnen kunnen. Binnen is de temperatuur opgestookt tot ongeveer kookpunt. De lucht is niet te beschrijven. In de slaapkamer van het enorm bevuilde huis ligt een mijnheer op zijn buik op de grond. Ik vraag waarom hij daar zo ligt en hoe dat komt. Alles heeft hij laten lopen en dat maakt het met die temperaturen voor mijn reukorgaan enorm onbehaaglijk. Maar ja, paar keer slikken want deze man heeft tenslotte hulp nodig. Hij verteld dat hij sinds de dag ervoor door een medium op de grond word gedrukt die hem nu ook nog steeds neerdrukt. Ik pak hem bij de arm om hem overeind te helpen, maar het medium is volgens de man sterker en hij kan met mijn hulp in eerste instantie nog niet overeind. Uiteindelijk na een tijdje op hem inpraten en wat fysieke hulp staat hij toch op zijn benen. Hij ziet er niet uit en ik dirigeer hem linea recta naar de douche waar hij zich wast. Ik zoek wat spullen als washandjes en zeep, maar het enige wat ik kan vinden is een vaatdoek en een flesje dreft. Maar kom, als de vaat er schoon van word zal deze man er ook wel schoon van worden. Ik heb dreft nog niet thuis in de badkamer staan, maar bij deze man werkte het bij gebrek aan beter. Uiteindelijk heb ik deze man kunnen overdragen aan medewerkers van een psychiatrische instelling. Na deze melding ben ik eerst gaan omkleden op de post. Want om nog de hele dag in dezelfde kleding te lopen vond ik niet echt fris...
Waarom is het werk op de ambulance zo mooi? Hier begon ik dit stuk mee. Ik denk dat een antwoord niet meer nodig is. Er is genoeg om het mooi te maken. En als dingen niet mooi zijn, is er altijd wel een mooie kant. Er bestaat geen schaduw zonder licht....
Tussen de oren
We krijgen een melding waarbij gezegd word dat mevr mogelijk een CVA zou hebben omdat ze blijft hangen in haar woorden. Onderweg er naar toe krijgen we via de meldkamer te horen dat ze het ook niet goed weten. Er is 4x gebeld waarbij 3 van de 4 melders niet op de locatie zelf aanwezig waren. Door de verwarring kregen we verschillende huisnummers door op verschillende etages van de flat. Maar goed, we gaan kijken en zien wel wat we aantreffen. Eerst bij het verkeerde nummer aangebeld komt er een jongeman die ons duidelijk maakt dat we bij zijn moeder moeten zijn. Aangekomen zie ik een stevige dame van rond de 60 jaar. Ze verteld dat ze af en toe een vreemde toestand meemaakt. Dan blijft ze in een woord hangen alsof ze 30x stotterd. Haar hoofd draait ze daarbij alleen naar links. Dan neemt een slokje van een of ander goedje (huidlotion met 16% alcohol) en gaat het weer over. Mijn collega en ik kijken elkaar aan en denken volgens mij hetzelfde. Typisch geval van 'TUSSEN DE OREN'. Mensen kunnen onder invloed van psyche nogal vreemde toeren uithalen. Dan komt dochter binnen. Ik schat een jaar of 20. Formaatje uitsmijter en aan het temperament te merken liggen haar roots ter hoogte van de evenaar. (Mensen aanduiden aan de hand van huidskleur mag niet meer tegenwoordig). Of we op willen schieten want het gaat niet goed. Ze laat nog een aantal keren merken dat het wat haar betreft wel sneller mag. Terwijl we bezig zijn krijgt mevr nog een keer een aanval. Ze wil de fles huidlotion al pakken en aan de mond zetten. Maar dat gaat me te ver. Ik zeg dat ik niet in de werking van dat spul geloof en gezien de alcohol die erin zit, het misschien wel de oorzaak is van het merkwaardige gedrag. Voor mezelf staat het al lang vast. Het zit tussen de oren en ik ben in mijn hoofd al papieren aan het invullen om mevr thuis te laten. Ik besluit de huisarts te informeren zodat die ook weet wat er gaande is. De familie staat nog steeds ongeduldig te kijken. Van de huisarts krijg ik te horen dat deze familie nooit klaagt (dat hoor ik wel vaker denk ik dan). De huisarts raadt me aan om mevr mee te nemen om te laten beoordelen door een neuroloog. Want mevr is helemaal geen aansteller (...). Tuurlijk denk ik, de hele familie staat hier hysterisch te doen en de huisarts vind dit een rustige familie. Maar goed, ik neem mevr mee voor de neuroloog. Ik laat ze naar de auto lopen. Bij de auto begint ze weer te stotteren en loopt zo tegen de auto aan. Ik laat het gaan en na een minuutje is het voorbij en stapt ze in. Ze vraagt wel of ze nog een slokje van dat spul mag want dan heeft ze er geen last meer van. Dit weiger ik echter. In het ziekenhuis vertel ik mijn verhaal en op dat moment komt er weer zo'n 'aanval'. Ik zeg: ik heb geen idee maar als je het aan mij vraagt is de kans groot dat het tussen de oren zit. Het gedrag is op zijn minst merkwaardig.
De volgende dag ben ik in hetzelfde ziekenhuis. Ik vraag hoe het gegaan is met deze dame. Als antwoord krijg ik. Ze is onderzocht door de neuroloog. We vonden het allemaal merkwaardig. Maar de neuroloog heeft na een tijdje maar besloten een CT scan te maken van haar hoofd. Op de scan is te zien dat er een flinke tumor in het hoofd van deze dame gegroeid is. Dit kan heel goed het vreemde gedrag verklaren. Ik denk even na over de hele situatie. Heb ik dingen gemist? Of was het onduidelijk? Of heb ik me teveel laten beïnvloeden door omgevingsfactoren? Ik ben in ieder geval blij dat ik ze toch heb meegenomen.
Typisch een geval van 'TUSSEN DE OREN'. Maar dan anders.....
De volgende dag ben ik in hetzelfde ziekenhuis. Ik vraag hoe het gegaan is met deze dame. Als antwoord krijg ik. Ze is onderzocht door de neuroloog. We vonden het allemaal merkwaardig. Maar de neuroloog heeft na een tijdje maar besloten een CT scan te maken van haar hoofd. Op de scan is te zien dat er een flinke tumor in het hoofd van deze dame gegroeid is. Dit kan heel goed het vreemde gedrag verklaren. Ik denk even na over de hele situatie. Heb ik dingen gemist? Of was het onduidelijk? Of heb ik me teveel laten beïnvloeden door omgevingsfactoren? Ik ben in ieder geval blij dat ik ze toch heb meegenomen.
Typisch een geval van 'TUSSEN DE OREN'. Maar dan anders.....
Abonneren op:
Posts (Atom)