De inmiddels gearriveerde politie probeert het eveneens, maar ook dit heeft geen resultaat. Tot tenslotte politieagent nummer 4 zegt dat het hem gaat lukken. Maar als ik hem zo eens bekijk, denk ik, tuurlijk man, jij wel. Ga jij lekker voor gek staan voor ons. We hebben het allemaal geprobeerd en jou gaat het lukken. Wat denk je zelf. Maar nadat zijn koppel afgegaan is, loopt hij naar de deur, en in minder dan 1 seconde staat hij binnen. Niet hij, maar ik heb nu een deuk in mijn ego opgelopen en daarbij ben ik heel pijnlijk geconfronteerd met mijn grenzen… Maar goed, ik ben de collega van de politie enorm dankbaar, want hij kan binnen opzoek naar sleutels. Mevr weet niet waar ze zijn en maakt nog steeds een verwarde indruk. Dit kan vele oorzaken hebben en inmiddels weet ik dat mevr diabetes patient is. Ik roep haar naar de deur en meet de suikerwaarde. Deze is veel te laag. Daar de agent nog geen sleutels heeft gevonden, besluit ik dan de therapie maar vast op te starten via het raam. Ze steekt haar hand uit en ik kan een infuus aanleggen en glucose geven via dit infuus. Het ziet er allemaal wat merkwaardig uit, maar het doel is bereikt. Niet veel later is de deur open en kan ik een plan maken voor een verder beleid. Een situatie waarbij je moet improviseren op een vreemde situatie. Maar ja, dat maakt het werk leuk!
Huisdieren, gezellig, aardig en lief. Ik heb er zelf niet veel mee. Tenminste, ik vind een hond prima, maar de honden die ik leuk vind verdienen de ruimte en aandacht die ik ze niet kan bieden. En bovendien heb ik mijn handen al vol aan mijn 3 kinderen. Bij sommige mensen gaat de liefde voor dieren wel heel ver. Zo kom ik bij een woning waar iemand met benauwdheidsklachten 112 heeft gebeld. Ik kom binnen en de eerste indruk is, dat het er enorm smerig is. De lucht die er hangt doet vermoeden dat het om veel dieren gaat. Ik bekijk de woning en zie niets anders dan katten. Het behang heeft een kattenmotief. Ik denk wel 3000 kattenfotos, beeldjes, en allerlei andere prullaria waar katten op afgebeeld kunnen worden. Midden in de woonkamer een bed waar mevrouw op ligt. Een de rand van het bed hangen 3 kattennestjes die er ook uit zien alsof er regelmatig gebruik van gemaakt word. Ik kijk mevrouw na en gelukkig hoeft ze niet mee naar het ziekenhuis. Ik vraag haar naar haar kattenliefde. En dan komt er een heel verhaal los. Ze heeft er een stuk of 10 en daarbij komen er via het kattenluikje nog veel buurtkatten `op de koffie`. Er slapen er steevast 4 bij haar in bed en de anderen op een bed in de logeerkamer. Door het huis staat een compleet parcours aan kattenbakken en voerbakken. Ik ben in principe niet allergisch voor dieren, maar wanneer ik deze woning verlaat, heb ik het idee dat mijn hele lichaam jeukt en nies ik het eerste uur tot ik er hoofdpijn van heb. Even terug naar de post voor een nieuw shirtje…
Hyperventileren, een zeer veel voorkomende aandoening. En het lijkt wel of het nu, omdat de corona beperkingen afnemen, meer voorkomt. Drie gevallen in een dienst kan zo voorkomen. Uiteindelijk heeft het een oorzaak. En het is de kunst om te achterhalen wat de oorzaak is. Ik probeer mensen in ieder geval gerust te stellen dat het voornamelijk vervelend is. In de meeste gevallen lukt het wel om mensen weer in een rustig ademritme te krijgen waarbij klachten afnemen. Soms is de oorzaak duidelijk. Als je op bed ligt en om 3 uur `s nachts met een hele grote knal je voorruit van de woonkamer aan diggels ligt, begrijp ik heel goed dat je gaat hyperventileren.
We moeten naar een meisje van 16 met ademklachten. (het meest voorkomende symptoom van hyperventileren). Bij binnenkomst zit er een meisje op een stoel die een keer of 30 per minuut ademt. Dat deze ademhaling niet effectief is, mag duidelijk zijn. Als ik naar haar toe loop, valt ze spontaan op de grond. Echter is van flauwvallen nu zeker geen sprake, dus vraag haar terug op de stoel te gaan zitten. Door op haar in te praten probeer ik haar ademhaling weer in een normaal ritme te krijgen. Dit gaat deze keer zeer moeizaam, ofwel, het lukt gewoon niet. De aanwezige familie bemoeit zich er mee en geeft ondertussen instructies die haaks staan op de mijne. Ik vraag ze vriendelijk of ze zich uit deze ruimte willen verwijderen zodat ik in alle rust met mijn collega kan doen wat ik moet doen. De familie verlaat de kamer…. Om vervolgens na 1 minuut weer terug te komen. Daarna geven ze mij heel veel advies over hoe ik dit moet aanpakken. Want de vorige keer was er een andere ambulance. En die mevrouw zei tegen patient dat ze rustiger moest ademhalen en dat werkte. Tja, volgens mij ben ik dat al een half uur aan het proberen. Familie laat duidelijk blijken dat ik het niet goed doe en roept van alles door elkaar. Op deze manier kan ik niet werken en is de kans op resultaat erg klein. Ik vraag aan de familie waarom ze 112 gebeld hebben, als ze zelf toch veel beter weten wat er moet gebeuren. Prima als je het zo goed weet, maar doe het dan ook gewoon zelf en val mij niet lastig met je nietszeggende commentaar. Begrijp me goed, ik sta open voor feedback, maar mij dwarsbomen gaat niet werken.
Het heeft inmiddels al een hele poosje geduurd, en ik kom tot de conclusie dat ik dit probleem hier thuis niet ga oplossen in deze situatie. Dan maar iets rustgevends. Dit heeft echter wel tot gevolg dat ze mee gaat naar het ziekenhuis. Moet dat echt? Word er gevraagd. Ja dit moet echt. Mijn collega trekt wat medicijnen op met een spuit. Bij het zien van de spuit is de hysterie compleet. Maar ja, van medicatie ga je niet winnen en enkele ogenblikken later is de patient in kwestie bijzonder rustig en ze slaapt zelfs wanneer we de SEH binnenrijden. Ik geef geen garantie, maar als de familie mij een kans had gegeven, had waarschijnlijk dit hele bezoek aan het ziekenhuis niet nodig geweest.
Maar ja, soms gaan dingen nu eenmaal gewoon anders dan gepland.
