Ondersteboven

Er ligt een auto op z'n kop op de afrit van de snelweg. Willen jullie gaan kijken? Mogelijk 2 slachtoffers maar dat is niet helemaal duidelijk. Een andere ambulance is ook onderweg. We gaan ter plaatse en zien inderdaad een auto ondersteboven liggen. Het is rond de klok van 4 uur 's morgens. Een busje met de naam van een aannemersbedrijf staat er voor. De bestuurder van die auto zegt tegen ons dat hij de auto zo zag liggen en er 2 mensen uit gekropen zijn. Ik kom bij een man die op de grond zit en de bestuurder blijkt te zijn. Op de vraag of hij pijn heeft en waar geeft hij aan dat de pijn overal zit. Dat is nog eens een duidelijke plaatsbepaling. Ik probeer dat nog wat verder te specificeren maar zonder resultaat. Gezien de auto moet het best hard gegaan zijn en ik meen een aroma van alcohol te ruiken. Alle reden om hem te immobiliseren en hem dus op het vacuummatras te leggen. Mijnheer is er eerst niet helemaal mee eens en wil eigenlijk ook niet naar het ziekenhuis. Hii heeft alleen 2 biertjes op om 21 uur. (7 uur geleden) en wil naar huis. Zijn huis is echter een stad vlakbij onze oosterburen. Uiteindelijk stemt hij wel in met het voorstel om op het vacuummatras te liggen. Als ik vraag hoeveel hij gedronken heeft reageert hij geagiteerd en waarom ik dat wil weten en wat dat nou uitmaakt. Ik vertel hem dat ik het wel een beetje merkwaardig vind dat iemand midden in de nacht zijn auto ondersteboven op een afrit parkeert en dat hij mogelijk letsel heeft. En aangezien alcohol een negatief effect heeft op bloedingen past het in mijn risicoanalyse om een idee te hebben hoeveel alcohol er in zijn bloed zit. Hij blijft echter bij zijn 2 biertjes van enkele uren terug. Prima dan, mee moet je toch. Alleen al op basis van ongevalsmechanisme. Op de vraag hoe snel het gegaan is zegt hij 100 km/h. Ik vraag of dat niet een beetje snel is op een afrit, 150 meter voor de verkeerslichten. Nee dat is niet snel en ik had helemaal deze afrit niet moeten hebben. Ik reed op de snelweg richting huis en kwam in de berm en vervolgens op de vangrail terecht tot de lantaarnpaal. (De betreffende snelweg heeft 3 rijstroken en is dus best smal, zeker met al dat nachtverkeer). Als ik even terug kijk zie ik dat hij toch zeker 100 meter op de vangrail heeft geschoven en toen de lantaarnpaal heeft geraakt. Vervolgens is gaan draaien en ondersteboven op de weg is terecht gekomen. Hij heeft geluk dat het zo is afgelopen. Onderweg naar het ziekenhuis komen de tranen en maakt hij zich zorgen hoe hij thuis moet komen. Ik zeg dat ik 1 ding zeker weet: dat hij niet met zijn eigen auto naar huis zal gaan. Maar gelukkig heeft de NS een rechtstreekse verbinding van Rotterdam naar zijn woonplaats. Deze opmerkingen maken hem niet bepaald vrolijker... maar zeg ik, niet getreurd, we zijn bijna bij het ziekenhuis. Daar gaan ze je nog onderzoeken en aangezien er een busje met blauwe zwaailampen achter ons rijdt, heb ik de indruk dat oom agent je ook nog wat wil vragen. Je hoeft je dus niet te vervelen. Uiteindelijk heeft deze man geen letsel en is het allemaal nog goed afgelopen. Hoe hij thuis is gekomen weet ik niet. Het maakt me ook niet uit. Mogelijk heeft hij eerst zijn maat gebeld die naar een ander ziekenhuis is gebracht. Het is maar goed dat het midden in de nacht was met zo weinig verkeer...
In een andere nachtdienst krijg ik een b-rit (besteld vervoer) iets na midden nacht. Deze ritten komen helaas regelmatig voor in de nachtdienst. Ten eerste vraag ik me af of deze mensen perse in de nacht vervoerd moeten worden. Daarbij komt het regelmatig voor dat de rit in de avond is aangevraagd en deze mensen al uren zitten te wachten door de drukte. Dit laatste vind ik uiterst vervelend voor de patienten. Het gaat niet zelden om oude mensen die al die tijd hebben gewacht op een ambulance. Vervolgens de halve nacht op een SEH liggen en dan weer weg mogen. Naar mijn idee heeft dit bij oudere mensen ook nog een negatief effect op het dag en nachtritme. Maar de rit die we opkrijgen is anders. Het gaat om een dame met een sonde die bij het hoesten naar buiten is
 gekomen. Er moet een nieuwe in en dat moet in een ziekenhuis. Mijn hoofd zit direct vol met vragen, maar ik besluit eerst maar even te gaan kijken voordat ik naar alle kanten toe bezwaren uit. Maar het moet wel heel belangrijk zijn als mevr niet even tot de volgende dag kan wachten voor een nieuwe sonde. Maar de huisarts heeft beslist dus gaan we kijken. Aangekomen zeg ik tegen mijn collega dat we eerst maar even gaan kijken. We komen binnen en zien in de woonkamer een bed met daarom een vrouw die tekenen draagt van een chemo behandeling. Een slangetje gaat via haar neus naar binnen en komt via de mond weer naar buiten. Je zou bijna zeggen: het ziet er komisch uit. Haar ogen zeggen dat ze het heel vervelend vind en dat ze bang is. Ik verwijder eerst de gehel slang(sonde) en ga dan in gesprek. Als de sonde er uit is weet ze niet te zeggen hoe opgelucht ze is. Ze verteld dat ze moest hoesten en dat toen die sonde naar boven kwam en via haar mond naar buiten. Ze durfde zich vervolgens niet te verroeren. Haar echtgenoot heeft de HAP gebeld en de dienstdoende huisarts heeft via een telefonische beoordeling besloten dat mevr naar het ziekenhuis moet. Hij is niet ter plaatse geweest en heeft ze zo maar ingestuurd. Ik ga met deze mensen in gesprek en hoor dat mevr kanker heeft. Ze zit in een palliatief traject en geniet van elke dag die ze nog heeft. Ze heeft haar prognose al overleefd. De sonde heeft ze een maand geleden gekregen  nadat er een complicatie was opgetreden bij een ingreep en ze 1 week niet mocht eten en drinken. Inmiddels eet ze al een week alles wat ze lust en krijgt overdag alleen nog wat extra voeding om haar extra kracht te geven. Ik vraag wat ze wil, want met dit verhaal lijkt het mij volledig overbodig om midden in de nacht naar het ziekenhuis te moeten. (Een sonde was daar thuis ook niet voorradig). Daarbij heeft de hele transfer en nachtbehandeling ook grote impact op haar toch al zwakke gestel. En het kan heus geen kwaad om een nachtje zonder sonde te moeten. Bovendien zou er over een paar dagen een foto gemaakt worden om te kijken of de sonde verwijderd kon gaan worden. Ik stel voor dat ze thuis blijft en morgen haar eigen huisarts belt en daarmee een nieuw plan maakt. En dat het ziekenhuis bezoek nu niet doorgaat. Ze is daarmee enorm opgelucht en blij. Ik overleg nog wel met de dienstdoende huisarts. Die gaat akkoord met mijn voorstel nadat ik heb verteld het onzin te vinden om deze vrouw in deze omstandigheden naar een ziekenhuis te brengen midden in de nacht. Er zijn weinig mensen zo blij als deze dame. Met een goed gevoel verlaten mijn collega en ik het huis en gaan op weg. Het is een van de weinige b-ritten waarbij we tegen de meldkamer zeggen dat het een EHTP (eerste hulp ter plaatse) is geworden.
Als iemand naar het ziekenhuis moet, wil ik die er zeker brengen. Maar ik vind wel dat naar alle omstandigheden gekeken moet worden. Het transport in de nacht en de belasting moet wel opwegen tegen de behandeling en de noodzaak en het effect.

Gevalletje frites

Je bent een dame van 86 jaar. Je woont in een bejaardenhuis en loopt wat moeizaam. Je bent gevallen. Daarna kun je bijna niet meer staan vanwege de pijn in je heup. In het ziekenhuis word je beoordeeld en word er een foto gemaakt. Daarop blijkt dat de heup alleen gekneusd is en niet gebroken. Dus mag je naar huis met de ambulance. Maar dat kan wel even duren. Het gebeurd regelmatig dat mensen lang moeten wachten op de ambulance. Dit zijn zogenaamde b-ritten. Deze ritten hebben geen hoge urgentie en hebben minder prioriteit dan spoedritten. Hierdoor kan het voorkomen dat je lang (lees:uren) moet wachten totdat je aan de beurt ben voor een rit naar huis. Zo ook de dame wie wij op moeten halen uit een ziekenhuis om naar huis te brengen. Ze ligt al enkele uren te wachten op een ambulance. Dat haar dit niet echt zint blijkt al snel als we binnen komen. Ik probeer uit te leggen dat het druk is met spoedritten. En dat het vervelend is en ik er toch echt niets aan kan doen. We zitten een tijdje te praten en het word een gezellig ritje. Opeens zegt de dame tegen mij: weet je waar ik nu enorm veel zin in heb? Ik zeg geen idee te hebben. Want ja, waar heeft een 86-jarige zin in?? Dan zegt ze: ik heb zo enorm veel trek in een patatje mayonaise. Dat heb ik al 7 jaar niet op. Het is half 10 in de avond. Ik vraag nog eens: dus u heeft zin in een patatje met? Ze begint te glimmen. Dan zeg ik tegen haar. U krijgt van mij een patatje met. Dan zegt ze: nee hoor dat kan niet. Dat kunt u niet maken. Laat maar zitten. Ik roep naar mijn collega dat hij naar de snackbar moet rijden. Hij denkt dat ik hem in de maling neem en zegt na een tijdje dat we er zijn. En inderdaad, we zijn er. Maar niet bij de snackbar maar bij mevrouw thuis. Ik zeg dat ik serieus was met die snackbar en dat we er nog maar even naar toe moeten. Hij kijkt me nog even raar aan maar gaat dan toch rijden. Bij de snackbar bestel ik een patatje. Van de geur ga ik watertanden zo aan het einde van mijn avonddienst. Maar goed,  ik met patatje op schoot terug in de ambulance. We bewaren deze maar even voor thuis, want op een wiebelende brancard in een rijdende ambulance is patat eten niet heel handig. We brengen mevrouw in haar woning. Ze vraagt of we ze in bed kunnen helpen. Uiteraard leggen we mevrouw in bed en geven haar daarna haar patat. Er komt later nog iemand van de thuiszorg die haar nog wel helpt met tanden poetsen. Mevrouw ligt in bed, handdoek met bakje patat op schoot. Geloof me: de blik die ik van haar kreeg is onbetaalbaar. Het lijkt een beetje op het gezicht van mijn kinderen als we naar Mc Donalds gaan. Ik wens ze eetsmakelijk en we gaan er vandoor. Natuurlijk vinden wij hectiek geweldig. Maar met zulke ritten heb ik ook een geweldige dienst!
Deze dame is met een ambulance vervoerd. Volkomen terecht. Alleen krijg ik wel steeds vaker de indruk dat mensen geen idee hebben waar een ambulance voor bedoeld is. Dit vraagt om uitleg. Patient A belt een ambulance omdat hij niet lekker is. Hij voelt zich alsof hij elk moment kan flauw vallen. En dan heb je een ambulance nodig. Welja, we gaan er naar toe. Bij het adres aangekomen staat er een mijnheer voor het huis met een hoeveelheid bagage waar je wel 2 maanden mee op vakantie kan. Ik vraag of de patient nog binnen is. Dan antwoord hij dat hij de patient is. Ooh ja... en waarom bent u dan niet met de eigen auto naar het ziekenhuis gegaan? Nou, jullie zijn daar toch voor....? Ja ik ben er voor om mensen naar een ziekenhuis te brengen. Maar ik ben geen taxi!
Patient B is net 30 en heeft een hernia. Uiterst vervelend natuurlijk. Maar ze verteld dat ze dit al 2 jaar heeft. Alleen speelt de pijn op de laatste 4 dagen. Ze was bij familie maar is naar huis gegaan. Via de trap naar de 4e etage gelopen. Toen de huisarts gebeld. Deze is heel empatisch. Als mevrouw zegt dat ze niet kan lopen belt de huisarts een ambulance. Ik neem de situatie in me op. Ik vraag wat de vrouw van mij verwacht. Ze geeft aan dat ze niet kan lopen. Maar hoe bent u dan aangekleed vanmorgen en hoe gaat u naar het toilet? Tja dat lukte wel maar moeizaam. Dus het lukte wel. We gaan zien hoe ver we komen. Het gaat nog veel beter dan verwacht. En we zijn best vlot beneden. Daarna zit ze in de ambulance. Nadat ik ze in het ziekenhuis heb gebracht bel ik de huisarts. Want mij ontgaat de indicatie voor een ambulance volledig. Hoe vervelend een hernia ook is. Sterker nog: met een zere rug kun je denk ik beter in een auto zitten dan op een heen-en-weer-schuddende-en-bonkende ambulance. Ik vraag aan de huisarts wat de indicatie volgens haar was. Die geeft aan dat mevrouw zei dat ze niet kon lopen. (Ze heeft het niet eens geprobeerd). En ja, jullie hebben toch een karretje waarmee je de trap af kan?? Geen idee wat ze bedoeld. Maar een ding weet ik zeker. Ik ga een patient in deze omstandigheden zeker niet dragen. Ik wil mensen helpen maar ze moeten het zelf doen als het zelf kan. De huisarts geeft aan dat ze dit niet wist en zegt dat ze volgende keer deze mensen zelf laat gaan.
Dame 3 is erg benauwd en word door de huisarts ingestuurd wegens ernstige benauwdheid. Ze zou niet stabiel zijn. Bij aankomst bij mevrouw doet een jonge buurvrouw de deur open. Ze loopt ons voor naar mevrouw. Deze is aan het stofzuigen (.....). Ik vraag of zij de patient is. Daarop antwoord ze bevestigend. Maar geeft ze gelijk aan. Ze is nog niet klaar en wij zijn te vroeg. We moeten even wachten. Ik geef aan dat ik met spoed naar een benauwde mevrouw gestuurd ben. Dat deze aan het stofzuigen is geeft aan dat het met de benauwdheid wel mee valt. En ik ben zeker niet van plan om te wachten tot ze daar mee klaar is. Spoed is spoed. Ook de huisarts die deze dame heeft ingestuurd krijgt terugkoppeling.
Andersom kan ook. Mijnheer is niet lekker. Beetje lage bloeddruk. Huisarts belt de ambulance die mijnheer maar even naar het ziekenhuis moet brengen. Mijnheer ziet ernstig bleek. Heeft bloed gebraakt. Een bloeddruk van ver onder het gemiddelde. Ik besluit er zelf een spoedrit van te maken omdat ik mijnheer toch niet zo heel stabiel vind. Ik geef mijnheer vocht en een middel tegen bloeden. In het ziekenhuis blijkt hij een bloeding in zijn maag te hebben....
Onder andere de diversiteit is wat het werk leuk maakt. Sommige ervaringen zijn inbetaalbaar. Andere zou ik wel weer kunnen missen. Maar het totaal van dit alles is dat ik een top baan heb. Ik zou met niemand willen ruilen qua werk.