Ik heb weer dienst als Rapid Responder. Ik ben dan alleen op pad met een auto. Als solist kun je praktisch hetzelfde als op de ambulance, alleen ben je alleen en kun je geen mensen vervoeren. Wanneer vervoer geïndiceerd is, zal er een andere ambulance bij moeten komen. Het leuke aan deze tak van sport is dat wat meer moet improviseren. (en ik vind autorijden met toeters en bellen ook wel erg leuk). Soms is het even aanpoten als je in een situatie komt die je niet verwacht of toch ernstiger blijkt dan ingeschat. Anderzijds kun je soms net iets meer tijd geven aan de patiënten.
Ritten worden aan de hand van een protocol ingedeeld naar ernst. Dit bepaald dat je de ene keer wel met toeters en bellen rijd en de andere keer niet. Hierdoor kom je soms met loeiende sirene bij patiënten waar dat niet nodig blijkt en andersom wat rustiger bij patiënten waarbij je denkt: nou dit had best met iets meer snelheid gemogen. Maar ook wij kunnen niet alles vooraf weten.
Ik ben onderweg naar een melding van iemand met bloed bij de ontlasting. (rectaal bloedverlies). In de melding staat dat deze dame ook bloedverdunners gebruikt. Dit in combinatie met rectaal bloedverlies kan een behoorlijk ernstige gevolg hebben. Om deze reden spoed ik met met toeters en bellen van het ene eind van de stad naar het andere eind van de stad. Ter plaatse sleep ik tas, monitor en zuurstof mee naar de voordeur. Ik moet 3 hoog zijn en als ik dan terug moet om spullen te halen die ik niet bij me had, zou veel tijd kosten. Onderweg heb ik nagedacht wat ik kan verwachten. Is het een spoortje bloed, of zit het hele sanitair onder het bloed. Beide is mogelijk en ben ik ook al tegengekomen in mijn werk. Ik ga maar gewoon kijken en anticiperen op de dingen die ik tegenkom.
Ik bel aan en de deur word open gedaan door een mevrouw met een jas aan. De deur moet echter nog van het slot gehaald worden. (jammer, want de meldkamer geeft juist instructie om die vast open te zetten om snelle hulpverlening te bevorderen).
Ik word naar binnen gelaten, maar wel met de opmerking, we kunnen beter maar gelijk gaan. Ik ben absoluut voor een snelle behandeling, maar wil wel eerst weten wat ik behandel. Dus ik loop met mevrouw mee naar de woonkamer. Hier valt me op dat de laatste keer opruimen en schoonmaken waarschijnlijk een jaar of 4 geleden is. Ik vraag wat er aan de hand is. Mevrouw verteld haar verhaal. Hieruit komt naar voren dat ze al weken last van bloed bij ontlasting heeft. Hier ook al diverse keren voor bij de huisarts en in het ziekenhuis is geweest. Maar nu weer geschrokken is van het bloed. Tot nu toe heb ik geen spoortje bloed gezien. Als ik dat opmerk, wijst ze naar het toilet. Ik ga kijken, (en het voordeel van een ouderwetse toiletpot is, dat alles keurig tentoongesteld ligt). Als ik in de pot kijk zie ik een bolus waar ze in mijn eigen provincie bijna jaloers op worden. Ook de aroma`s worden me niet bespaard. Ik zal alle details bewaren, maar ik zie geen enkele afwijkingen. Mevrouw is het daar toch niet mee eens want zij ziet duidelijk bloed. Ik doe wat metingen bij haar en zie niets afwijkends. Maar mevrouw geeft aan dat ze al die apparatuur niet vertrouwt en dat altijd alles goed is ondanks haar klachten. Ik heb toch wel enig vertrouwen in mijn apparatuur en ik dat wel meeneem in mijn overwegingen.
Een ander belangrijk onderdeel van mijn overweging is de antistolling. Ik vraag er naar bij haar. Maar ze geeft aan al een maand geen medicatie te gebruiken. Ik vraag dat nogmaals, maar ook dan geeft ze aan hiermee gestopt te zijn. Los van het feit dat je daar zelf mee stopt, neem ik mee dat haar bloed nu wellicht niet zo dun is als dat de bedoeling van die medicatie is.
Ik geef aan haar niet mee te nemen. Ik leg contact met de huisarts. Terwijl ik met de huisarts in gesprek ben, roept ze er van alles tussendoor dat die haar ook niet vertrouwt etc. Dan begint ze aan mijn apparatuur te rommelen. Hier houd ik niet van en geef dat aan. Ze heeft de volgende dag al een afspraak bij de huisarts staan en deze kan blijven staan en een andere afspraak is niet nodig.
Dan zegt ze vanuit het niets: ik zal een potje pakken en daar een beetje ontlasting in doen. Dan moet jij die maar even in het ziekenhuis brengen. (....). Ooh ja, zeker doe ik dat.... niet. Op de vraag wat we daarmee gaan bereiken geeft ze aan. Dan kunnen ze zien dat ik gelijk heb. En naar welk ziekenhuis denkt u dat te willen hebben, want ziekenhuizen in de omgeving vertrouwt u niet. Die zijn allemaal omgekocht volgens mevrouw. Maar ja, ik geef aan dat ik sowieso niet op haar voorstel in ga. Al zou ik het al willen, ik heb geen idee waar ik dat moet laten. dit geef ik duidelijk aan. Blijkbaar had ze meer medewerking verwacht. Terwijl ik mijn administratie doe, pakt ze haar telefoon. Dan zegt ze: weet u het zeker? Het hele gesprek is opgenomen, want mijn telefoon staat op recorder. Tja, ik lig daar niet zo wakker van en ja, ik weet het zeker. Van intimideren ga ik niet overstag. Dan belt ze ineens zelf een taxi en besluit zelf naar een ziekenhuis aan het andere einde van de stad te gaan. (met een potje...). Ik vind het prima. Ik laat het zo en wens haar succes.
Je denkt soms alles wel meegemaakt te hebben, maar nog steeds kom je in situaties waarvan je denkt, ooh deze had ik nog niet gehad.
Een andere keer moet ik naar een patiënt die zich niet lekker voelt. Er is een taalbarrière krijg ik te horen. De meldkamer komt er niet goed uit. Dus of ik maar even wil kijken. Een melding waar je vooraf alle kanten mee kan. Dus maar gewoon ter plaatse gaan en kijken wat ik aantref. Ik word naar een bovenwoning geloodst. De aanwezigen zijn inderdaad de Nederlandse taal niet heel goed machtig. Ik word naar een kamer gebracht waar een dame op bed ligt. Mijn eerste indruk is dat deze dame heel ziek is. Ze reageert bijna niet op alle aandacht. Ligt al enkele dagen in bed. Ze heeft bloed verloren en haar huidskleur is bijzonder opvallend geel. Bijna lichtgevend. Dit wijst op ernstige verstoring van bloedwaarden als gevolg van aandoeningen van de lever. Ik maak me zorgen. Via de meldkamer laat ik een hoogwerker van de brandweer komen, want deze vrouw gaat niet zelf 3 trappen aflopen. Ook een ambulance om haar te vervoeren heb ik nodig. Dit wordt netjes geregeld. Ondertussen bel ik een ziekenhuis die haar kan ontvangen. Deze vrouw is ziek. Heel erg ziek. Samen met de andere ambulance brengen we mevrouw zo snel mogelijk naar het gealarmeerde ziekenhuis. Ik stap bij de ambulance in, omdat we de situatie niet vertrouwen. Alle metingen zijn slecht. Ik bel het ziekenhuis onderweg nog eens met de vraag of er mensen klaar kunnen staan voor de opvang, want deze vrouw is heel hard ziek. De opvang en overdracht verliepen netjes en vlot. Helaas is alle hulp te laat gekomen want enkele uren erna is mevrouw overleden. Deze melding was precies andersom t.o.v. de andere. Hier ben ik snel maar zonder toeters en bellen heen gegaan, want aanvankelijk was er geen reden tot hoge spoed. Ter plaatse blijkt de situatie ernstig te zijn en moet je snel schakelen om de hulp op te schalen.
Je blijft je verbazen over situaties, keuzes en mensen. Dit vraagt om enige uitleg. Ik ben (nog steeds als rapid) onderweg naar een man die zich niet lekker voelt. Hij woont alleen met zijn hond. Als ik ter plaatse kom, word ik opgevangen door de melder. Die geeft aan dat de man zichzelf niet is. Het is buiten al koud, maar bij de man staat de buitendeur open als ik aankom. Hij zit met ontbloot bovenlijf op bed. Hij geeft aan het warm te hebben. (het is heel koud in de kamer). De kamer zelf ziet er niet schoon uit. Het schort een beetje aan de zelfzorg vermoed ik, maar dat terzijde. De hond overigens, ziet er goed doorvoed en gezond uit. (zover ik dat kan beoordelen). Dhr heeft niet goed te specificeren klachten. Maar iets in mij zegt dat er toch iets mis is. Ik vraag een ambulance ter plaatse voor vervoer. Ondertussen vraag ik een en ander uit. Ik probeer een beeld te krijgen van de situatie door het stellen van vragen. Hoe vaak en wanneer heeft u gegeten. Dan krijg ik antwoord dat hij dat vandaag nog niet heeft gedaan. (het is avond...). Ooh, waarom niet dan? Ja ik heb geen geld voor brood. Tja, dat is hard... maar ik zie wel overal sigaretten liggen. Ja, ik rook voor 20 euro per dag. Dat vind ik belangrijker dan eten. Maar heb je geen honger dan? Jawel, maar dan eet ik wat hondenbrokken om mijn maag te vullen. Ik sta even met een mond vol tanden. Je eet hondenvoer om geen honger te hebben? Ja, de hond gaat er ook niet dood van, dus zal ik ook wel blijven leven. Een nuchtere redenering, maar of dit een goede manier van overleven is betwijfel ik. Een van de aanwezigen geeft aan dat mijnheer op zichzelf is en totaal geen hulp van andere wil. Dat beaamt hij. `Ik ga nog liever dood dan dat ik iets van een ander aanneem`. Hier zit een bepaalde keuzevrijheid in. Ook het roken van zoveel sigaretten is een keuze. Ik geef aan dat ik de situatie schrijnend vind, maar dat de man zelf een bepaalde keuze heeft gemaakt. Zelf vind hij het prima gaan zo. Nogmaals, hartstikke triest, maar als dit mijnheer zijn eigen keuze is, kan ik er van alles van vinden, maar niets aan veranderen. Hij is er tevreden mee.
Tja, nog enigszins verbaasd en verwonderd verlaat ik de woning nadat mijn collega`s de man hebben meegenomen. Het zorg er wel voor dat ik mijn eigen situatie (die ik al waardeer) nog meer ga waarderen. Ik heb het hartstikke goed...
