Help me, broeder (…) Wat gaat er met me gebeuren? Moet ik
ook in het ziekenhuis blijven? Zomaar een vraag van een patiënt die ik naast me
heb in de ambulance. De angst is van haar gezicht af te lezen.
Terug naar de melding. Deze komt van de huisarts die bij de patiënt
ter plaatse is. Patiënt is duizelig en licht benauwd. Vooral dat laatste is in
deze tijden een symptoom die alle bellen laat rinkelen. Maar ook een (vermoedelijke)
corona patiënt kunnen we als ambulancedienst prima behandelen. Ter plaatse word
ik buiten opgewacht door de huisarts. Deze komt met een zeer triest verhaal. Patiënt
is benauwd en gespannen. De vorige dag is haar partner overleden in het
ziekenhuis aan de gevolgen van het corona virus. Patiënt is nu bij haar dochter
om praktische zaken te regelen rondom de uitvaart. Daar kreeg ze het benauwd en
voelde ze zich duizelig. Hierop heeft de dochter de huisarts gebeld en zo is
alles aan het rollen gegaan.
Gezien het hele verhaal, hijs ik me in een isolatiepak en ga
mevrouw binnen ophalen. Ik heb met mevrouw te doen. Ze weet zich duidelijk niet
goed raad met de hele situatie en ik vertel haar dat we naar het ziekenhuis
gaan voor verder onderzoek. Later zegt ze dat ze toch niet benauwd is, maar
mijn observatie vertelt iets anders.
Het is een eindje rijden naar het ziekenhuis en ondertussen heb
ik een gesprek met mevrouw. Ze vertelt heel open over de situatie. Haar man is een
week of 10 geleden opgenomen in het ziekenhuis omdat hij geopereerd moest
worden. In aanloop van deze operatie kon hij niet thuis blijven. Na een tijdje
is hij overgeplaatst naar een ander ziekenhuis waar de uiteindelijke operatie
zou plaatsvinden. Een week of 2 geleden is er een gesprek geweest met mevrouw en
is aangegeven dat mevrouw, m.b.t. het coronavirus, in een risicogroep valt en
dus niet meer op bezoek mag komen bij haar man. Coronaregels van het ziekenhuis…
Een week geleden heeft mevrouw te horen gekregen dat haar man positief is
getest op corona en dit dus in het ziekenhuis heeft opgelopen. Het gaat
slechter met mijnheer en uiteindelijk overlijdt hij aan de gevolgen van het
coronavirus.
Ik vraag aan mevrouw of ze hem nog een keer heeft gezien. Of
dat ze bij het overlijden aanwezig was. Maar helaas (en ik zie pijn in haar
ogen) viel zij onder de risico groep en mocht niet in het ziekenhuis komen. Haar
dochter is er wel geweest, want die mocht wel heel even op bezoek.
Maar waar is uw man nu? En heeft u hem nu al gezien dan.
Nee, nogmaals, ik heb Dirk 14 dagen geleden voor het laatst gezien. Ik mag hem
niet zien. Hij ligt nu in een rouwcentrum in de koeling. Daar hebben ze hem in
een zak gedaan in verband met het virus. En die zak mag niet open. Ik mag ook
niet heel even kijken naar zijn gezicht.
Wat een verhaal. Het raakt me. Wat een pijn, verdriet en
emotie zit er in dit verhaal.
En nu moet ik van de dokter zelf naar het ziekenhuis omdat
ik het benauwd zou hebben. Ik ben bang. Dat laatste snap ik volkomen. Het maakt
de verwerking niet makkelijker. En wie zegt haar dat ze weer naar huis kan?
Ze heeft haar verhaal gedaan en dan komt de vraag: Help me
broeder, wat gaat er met mij gebeuren? Ik vertel haar dat ze op de SEH word
opgenomen en dat ze getest zal worden. Afhankelijk van de uitslag van de test
en de conditie van haar zelf zal er een beleid worden gemaakt. Maar ik kan haar
dus geen duidelijk antwoord geven. Helaas…
Ik heb te doen met deze mevrouw. Angst voor het onbekende. Geen
afscheid kunnen nemen van haar levenspartner waar ze al jaren lief en leed mee
deelde. Weken geleden opgenomen in een ziekenhuis voor een operatie. En nu
bericht dat hij is overleden. Dat is niet te bevatten. Ze zegt ook dat ze het
eigenlijk niet gelooft of beseft. Dit lijkt me volkomen logisch. Hoe kun je nu
geloven dat je partner is overleden zonder dat je het hebt gezien.
We zijn bij het ziekenhuis en ik draag mevrouw over aan het
personeel aldaar.
Later denk ik nog terug aan dit hele verhaal. Laat ik voorop
stellen dat we uiterst voorzichtig moeten zijn met het coronavirus. Het word
onderschat door veel mensen. En ja, voor veel mensen verloopt de ziekte mild. Maar
lopen we door alle maatregelen ook niet aan een heel hoop aspecten voorbij?
Ik heb eerder een stuk gezien van een medisch ethicus die
heel objectief de vraag stellen of het wel verantwoord is wat we allemaal doen
wat betreft maatregelen. Ouderen die overlijden door eenzaamheid. Tehuizen die
op slot gaan zonder de bewoners daar te vragen naar hun wensen.
Had er voor de mevrouw die ik beschreef echt geen
mogelijkheid geweest om maar even bij haar man te zijn? Nee, ze viel in de
risicogroep dus word de toegang tot het ziekenhuis ontzegt.
Ik denk, dat wanneer er aan mevrouw was gevraagd of ze even
naar haar man mocht ondanks dat er een risico bestond het virus op te lopen,
dat ze deze mogelijkheid zeker had aangepakt. Maar hoe groot is dit risico
daadwerkelijk? Is het echt niet mogelijk dat mevrouw volledig ingepakt word (zoals
wij en alle zorgmedewerkers op de betreffende afdeling) en dan even een laatste
groet bij haar man kan brengen? Natuurlijk valt ze in de risicogroep, maar met
voorzorgsmaatregelen reduceer je het risico een heel eind. Nee het is niet weg,
maar wel een stuk minder. Ja, zorgmedewerkers moeten wel, want anders valt de
zorg stil. Maar persoonlijk vind ik het belang van deze vrouw om haar man nog
een keer te kunnen bezoeken dermate hoog dat met de nodige voorzorgsmaatregelen
dit mogelijk gemaakt moet kunnen worden.
Het gaat niet over complete familie bezoeken. Ook niet over
grote aantallen. Enkel en alleen een man of vrouw die de mogelijkheid moet
krijgen om de partner nog een laatste keer te zien. Nogmaals, het coronavirus moet
zeker niet worden onderschat, maar sommige belangen worden te makkelijk aan de
kant geschoven.
Ik ben het er volledig mee eens dat er een zorgvuldig beleid
gemaakt moet worden. Maar als ziekenhuis (in sommige gevallen) zelf schrijnende
verhalen naar buiten brengen terwijl je zelf beleidmaker bent, komt wel dubbel
over. Zie het als een winkeleigenaar die zijn winkel op slot doet en met
klanten mee gaat klagen dat de winkel niet geopend is.
