Soms kom je in situaties waarbij de patiënt veel bloed heeft
verloren. Dit ziet er altijd erg dramatisch uit, terwijl het achteraf soms best
mee blijkt te vallen. Hier heb ik wel eens eerder wat over geschreven. Echter
blijft het altijd een bijzonder aanblik. Ik heb nachtdienst en zit op de bank
een beetje ja te knikken. De nacht is nog jong, en ik denk er over na om op
standje horizontaal te gaan omdat mijn hoofd toch wel wat zwaar blijkt te
worden. Ineens ben ik klaarwakker als het geluid van de portofoon mij terug
brengt in de werkelijkheid. Oh ja, ik was aan het werk. A1 naar dit en dit
adres. Ik lees de melding en het gaat over een man die zelf gebeld heeft omdat
hij een wond aan zijn been heeft en bloed verliest. Tja, zo`n melding kan
betekenen dat iemand een schaaf wond heeft, maar ook taferelen richting een
amputatie zijn mogelijk. We gaan wel kijken. Door de meldkamer worden we geïnformeerd
dat de achterdeur van de woning open is en we daar naar binnen kunnen.
We rijden door de donkere en verlaten straat. Bij de woning
aangekomen lijkt er binnen een klein lampje te branden. Ik loop via een
stikdonkere achtertuin naar de deur. Als ik deze open doe is het eerste aanblik
alsof er een slachting heeft plaatsgevonden. Midden in al dat donkerrode
levensvocht staat een oude man. Tranen lopen over zijn wangen en hij verzucht:
Help me. Het feit dat de man nog staat is in die zin positief dat hij nog bij
kennis is, wat gezien de hoeveelheid bloed al een wonder is. Snel zet ik de man
op een stoel en kijk naar zijn been waar bloed uit een heel klein wondje stroomt.
Nog geen minuut later zit daar een drukverband op en `staat` de wond. Zo, nu
heb ik wat meer tijd om te achterhalen wat er heeft plaatsgevonden. Mijnheer,
nog steeds in tranen, vertelt dat hij een leuke dag had. Het is zijn verjaardag
en hij heeft visite gehad. Maar deze zijn net weg en hij wilde naar bed gaan.
Maar opeens is het wondje (die hij al een poosje heeft) gaan bloeden. En niet
zomaar een beetje, de hele keuken ligt vol met bloed. Als ik verder kijk, ligt
er in de hal ook nog een hele grote plas bloed. Mijnheer is alleenstaand en al
aardig op leeftijd. Ik zeg dat ik hem mee ga nemen naar het ziekenhuis. Ik vraag
of ik iemand kan bellen. Bijvoorbeeld de visite die net weg is. Waar wonen die,
Vraagt ik. Eeh, in Groningen. En hoe lang zijn ze weg? Tja ze zijn om 8 uur
vertrokken. Ooh, die liggen dan al op bed aangezien het nu 01.00 uur is. Dan
maar iemand anders.
Ik kijk naar het slachtveld en bedenk dat ik dit ook niet zo
achter kan laten. Hij is alleen staand en als dhr. dit morgen moet opruimen is
het meeste bloed gestold en is de schoonmaakklus nog groter. Aangezien de wond
is verbonden en niet meer bloed, laat ik dhr even zitten. Ik vraag om een
dweil, emmer enz. Na een half uurtje samen met mijn collega op onze knieën door
de keuken bij deze baas, ziet alles er weer schoon uit. Alleen de
vloerbedekking in de hal krijg ik niet meer helemaal in de juiste kleur terug.
Maar dat is dan voor later zorg. We nemen dhr mee naar het ziekenhuis waar hij ons
nogmaals bedankt. Ik geef aan dat ik het geen moeite vind en dat we het graag gedaan
hebben. De man hoeft niet te weten dat ik bij de lucht van zoveel bloed en het
opvegen van al die stolsels wat vaker moet slikken en bepaalde neiging moet
onderdrukken. Maar allé, dan had ik maar een normaal vak moeten kiezen.
Een andere situatie betreft een man die gevallen is in zijn
schuur. Hij heeft een grote hoofdwond. Ook hier krijgen we de melding dat dhr.
alleen is en achter in het schuurtje zit. Als ik langs het huis loop hoor ik in
de woning een hond tekeer gaan. Ik denk nog, zo die zit gelukkig binnen. Bij de
schuur aangekomen treft ik wederom een bebloede omgeving aan. Ook hier heeft
het het kaliber van een slachthuis. Snel de wond verbonden en gevraagd wat er
aan de hand is. Tja, zegt mijnheer, ik ben gevallen en heb mijn hoofd gestoten
ergens tegen aan. Mijn vrouw is de hond aan het uitlaten en is niet thuis. Dus
ik heb zelf maar 112 gebeld. Eeh, uw vrouw is de hond uit laten? U woont hier?
Zojuist hoorde ik een hond te keer gaan alsof er ingebroken werd. Met dat ik
nog even nadenk, komt er ineens een vrouw de schuur in lopen met een enorm
geschrokken blik. Bij het zien van al dat bloed, trekt ook bij haar het bloed
uit haar gezicht. Mevrouw geeft aan al een uur terug te zijn. Ik moet er wel
een beetje om grinniken. Maar ja, hoofdwond, veel bloedverlies en nog wat voorwaarden
is al reden genoeg om mijnheer mee te nemen naar het ziekenhuis. En zo
geschiedde, ik Adviseer mevrouw eerst de betonnen vloer schoon te maken, omdat
ze anders voor goed een aandenken op de vloer heeft die ze zal herinneren aan
deze situatie.
Een geheel andere situatie betreft een woningbrand. Op de
onderste verdieping van een portiekflat is laat in de nacht een brand geweest.
De eigenaar is spoorloos, maar het lijkt er op dat er een pannetje te lang op
het vuur heeft gestaan. Daar mensen boven deze woning ook hebben gebeld i.v.m.
brandlucht worden alle woningen ontruimd en door de brandweer doorgemeten en
gecontroleerd. Als ik ter plaatse kom, word ik opgevangen door politie en
brandweer. Brand is onder controle en er zijn geen slachtoffers. Alleen mogen
de mensen hun woning nog niet in i.v.m. metingen door de brandweer. De
bevelvoerder van de brandweer geeft aan dat er een bewoner is die hoogzwanger
is en waarbij zojuist de vliezen zijn gebroken. Ooh, en waar is deze dame nu
dan? Die zit in die en die auto. Snel begeef ik me naar het voertuig langs de
straat. Op de bijrijders stoel zit een dame verre van comfortabel. Achterin een
kindje van een jaar of 2 die met grote ogen naar al die mensen en naar de
blauwe lampen wijst en kijkt. Vaders staat naast de auto en vraagt: wat moet ik
doen?
Ik ga een gesprek aan met mevrouw en vraagt of tot nu toe
alles goed gegaan is. Dat blijkt zo te zijn. Ze zegt dat ze morgen de
uitgerekende datum heeft en ook dan ingeleid zal worden in een ziekenhuis in de
stad. Zojuist zijn de vliezen gebroken, maar weeën heeft ze niet. Tja,
vervelende situatie. Maar aangezien ze niet haar eigen woning in mag, en ze
morgen toch gaat bevallen in een ziekenhuis, lijkt het mij een goed idee om ze
nu maar vast naar dat ziekenhuis te laten gaan. Ik zeg dat ik wel even met
betreffende afdeling ga bellen zodat ze daar naar toe kan. Maar mijn empathie
en vindingrijkheid is anders dan die van de assistent gynaecoloog. Als ik
betreffende dokter de situatie uitleg en er bij benadruk dat ze niet naar huis
mag en ze morgen moet bevallen op zijn afdeling komt er weinig begrip naar
boven. Tja, morgen is morgen en niet vandaag. Ze kan gewoon naar de
verloskundige, want morgen is ze pas gepland. Even weet ik niet wat ik moet
zeggen. Verloskundige?? Vraag ik verbaasd? Hoe dan? Het is nacht, mevr. zit in
een auto, vliezen zijn gebroken, mag haar eigen woning niet in i.v.m. brand. En
dan moet ik de verloskundige om controle vragen? Ik leg hem nog een keer de
hele situatie uit en benadruk nog eens dat thuis geen optie is en mevrouw
morgen gaat bevallen op ZIJN afdeling. Een beetje empathie en medewerking lijkt
mij, gezien de situatie, wel op zijn plek. Maar hij blijft volhouden dat hij
dit geen reden vind. Ik beëindig het gesprek door enkel te antwoorden. Ze komt
er nu aan en over een kwartier staat ze op je afdeling. Uit mijn oren komt
mogelijk nog meer rook dan uit die brandende woning.
Ik moet nog even wat dingen overleggen met de politie en
brandweer. Ik zeg tegen mevrouw dat ik met enkele minuten weer terug ben. Nadat
ik wat dingen heb afgehandeld kom ik bij mevrouw terug die met een gelaten blik
vertelt dat ze niet naar het ziekenhuis mag. Hoezo niet vraag ik, daar ga je
wel heen. Nee, maar terwijl ik in overleg was, heeft de betreffende dokter
mevrouw op haar mobiel gebeld en haar te kennen gegeven dat ze niet naar het
ziekenhuis mag komen, want er is NU geen indicatie voor. Dit is niet te
geloven. Ik sta met stomheid geslagen. Wat denkt dat figuur van een dokter wel?
Mevr geeft aan dat ze buikpijn heeft gekregen. Ik zeg tegen haar, blijf in de
auto. Rij naar het ziekenhuis. Ik bel de SEH dat je er aan komt. (zwangere vrouwen
gaan altijd direct naar een aparte afdeling en hebben met een SEH niets te
maken). Als je op de SEH ben, moeten ze je wel in behandeling nemen. Dan gaan
we het op deze manier spelen. Wat een schoft om mevrouw in deze situatie aan
haar zelf over te laten. Op de SEH is mevrouw wel opgevangen. Hoe het verder is
afgelopen weet ik niet, maar ik had zelf ook wat bluswater nodig na deze
melding. Mijn dienst zat er op en ik ben naar huis gegaan. Ik vraag me onderweg
naar huis af: ben ik soms te goedhartig, is mijn overdracht niet goed of kennen
sommige mensen het begrip empathie niet?
