Blokkade

 Soms loop je tegen logistieke uitdagingen aan. Niet iedereen woont in een bungalow met allemaal gelijkvloerse ruimtes. Meestal krijgen we de patiënt, al dan niet met hulp, wel van de plaats van het incident. Soms wordt het een echte uitdaging.  

Ik krijg een melding van een reanimatie. Samen met een andere ambulance en andere hulpdiensten spoeden wij ons ter plaatse. Onderweg worden we bijgepraat door de meldkamer. Het betreft een zwaarlijvige dame. Deze woont echter in een (nogal krappe) stacaravan. We krijgen te horen dat er burgerhulpverleners ter plaatse zijn, maar dat die de reanimatie niet kunnen starten omdat ze mevrouw niet van haar plaats krijgen. Goed, het wordt een uitdaging begrijp ik. Als ik ter plaatse kom, zijn mijn collega's van de andere ambulance al ter plaatse. Samen met de brandweer zijn ze een poging aan het ondernemen om mevrouw uit de krappe doucheruimte te krijgen om ergens anders meer ruimte te creëren om een reanimatie te kunnen uitvoeren. Uiteindelijk met heel veel moeite, hulp en hulpmiddelen hebben we het voor elkaar en ligt mevrouw tussen allerlei spullen in een te volle woonkamer. Hier kunnen we enigszins iets doen. Ok, het is verre van ideaal, maar meer tijd besteden aan een ideale ruimte gaat ten koste van de kansen van de patiënt.  

We doen de reanimatie met z`n allen. Krijgen een beeld van de medische toestand van de patiënt. Na een tijd stoppen we de reanimatie omdat verder gaan geen enkele meerwaarde meer heeft. Helaas is de patiënt overleden en heeft alles niet meer mogen baten.

Nu het volgende probleem. Ik ben er absoluut voorstander van dat we na een niet geslaagde reanimatie de patiënt netjes achterlaten. Normaliter leggen we de patiënt op de bank of op bed (net wat de familie wil) we trekken dan andere kleding aan en zorgen dat de patiënt er netjes en zorgvuldig bijligt.  

Echter nu staan we in een kleine stacaravan waar totaal geen ruimte is. En ligt er een patiënt die het gewicht heeft van 2,5 volwassenen. Geen grote bank in de woonkamer. Kortom, het is praktisch niet mogelijk om deze patiënt ergens netjes en verzorgd neer te leggen en moeten we ervoor kiezen om haar op de grond te laten liggen. Zo goed als mogelijk proberen we de situatie netjes achter te laten. Met enigszins een ongemakkelijk gevoel dat je iemand zo achter moet laten. Maar het is praktisch onmogelijk om het anders te doen.  

Sommige situaties zijn ook niet praktisch maar moet je gewoon dealen met de situatie. Ik krijg wederom een reanimatiemelding. In een restaurant is een persoon niet lekker geworden en dit wordt een reanimatie. Voor mij en mijn collega is het ver rijden. Maar gelukkig is de andere ambulance dichterbij en eerder ter plaatse. Als ik me bij hen voeg, vraag ik wat ik nog kan doen en wat de verwachting of het plan is. Ik neem ook de situatie in me op. Het is 18.00 uur. Spitsuur voor een restaurant. Dat blijkt ook maar. Er bestaat ook een mogelijk tot afhalen van eten, en daardoor blijft de stroom klanten groot. Gelukkig zijn er een aantal mensen van de politie die al deze mensen een beetje van de reanimatie weg houden. Maar aan de blikken van het personeel te zien, vind men het blijkbaar erg lastig. Ja, we hebben tafels verschoven. Gebruiken een ruimte waar normaal 20 man kan zitten. Lopen zomaar overal in en uit. Maar het lijkt mij in deze gerechtvaardigd. Als we een minuut of 15 bezig zijn, krijgt de patiënt weer hartslag en eigen bloeddruk. Tijd om te vertrekken en snel naar een ziekenhuis te gaan. Snel leggen we de patiënt op de brancard. Dat wil zeggen: alle rommel ligt nog op de grond (helaas voor de mensen van het restaurant) en de patiënt moet met al die snoeren en andere devices op de brancard. Als we gereed zijn om te vertrekken zie ik een klein stukje bij me vandaan een groepje mensen aan een tafel zitten. Waarom die mensen niet naar een ander tafeltje zijn gegaan begrijp ik totaal niet. Maar wellicht zien ze het als een unieke kans om onder het genot van een biefstuk op eerste rang een reanimatie te observeren. Dat de patiënt half naakt op de grond ligt en dat het hele lichaam van een patiënt schokt bij defibrillatie, zijn maar details. Ik hoop dat het eten hen gesmaakt heeft. 

Je zult denken: alweer reanimaties. Tja, die komen veel voor. En elke reanimatie is anders. De omstandigheden, de patiënt, de omgeving. Inmiddels ben ik de 200 wel ruim gepasseerd in leeftijden van 2 tot 102 jaar. Soms op de meest onmogelijke plekken. Of in situaties waarvan je denkt, zou de patiënt dit echt nog gewild hebben? Of is het medisch gezien nog wel zinvol?  

Ik heb een reanimatie gehad van een jong persoon die duidelijk tekenen vertoonde van een verwacht overlijden als gevolg van een ziekte. Echter werd door familie niet geaccepteerd dat we de reanimatie zouden stoppen, want de persoon kon en mocht niet overlijden. We zijn toen pas gestopt nadat de politie met voldoende mensen aanwezig was en de meeste mensen uit de woning hebben gestuurd. Als we eerder stopten zou de hele situatie escaleren. Hoe triest het was dat de patiënt jong was... 

Dat je soms met je hebben en houwen in de weg staat heb ik wel eens meer meegemaakt. Tja, en dat had ik zelf wel anders kunnen doen achteraf. Ik ben als Rapid Responder in dienst (solodienst) en krijg ook een reanimatie melding. Haast geboden dus. Ik ben op zeer korte afstand dus met een enkele minuut ter plaatse. Als ik ter plaatse ben staat een agent mij op te wachten. Hij is al ter plaatse. Ik trap op de rem, zet mijn auto stil en spring eruit. Ik pak mijn spullen en duw de agent ook wat spullen in zijn handen. Op de 2e etage doe ik mijn ding en langzamerhand voegen zich verschillende collega's bij mij. Op straat hoor ik af en toe wat getoeter, maar he, het is Rotterdam daar wordt vaker getoeterd. Na een minuut of 20 stoppen we de reanimatie. Ik neem rustig de tijd om partner en andere familie bij te staan. Dan komt er een agent naar me toe met de vraag of hij mijn autosleutels mag. Ik vraag: hoezo? Ja, dan kan ik je auto even wegzetten. Is dat nu echt nodig vraag ik. (Een auto kan er toch gewoon voorbij...) Hij knikt in de richting van het raam. Als ik dan even naar buiten kijk, zie ik achter mijn auto 5 trams staan... Jawel, mijn auto staat midden op de trambaan.... Dat had (ook in de haast) wel anders gekund concludeer ik. Maar ja, al doende leert men. Als het niet anders kan, is het niet anders. Maar hier was de straat breed genoeg om hem aan de andere kant te zetten. Volgende keer beter... 

 

Onbegrepen einde

De laatste blog van dit jaar. Veel is gepasseerd in een jaar tijd. Corona lijkt al weer een tijd geleden al komen we af en toe nog wel een patiënt tegen. Veel gelachen, maar ook veel verdriet gezien. Schrijnende situaties. Boze patiënten, lachende patiënten, dankbare patiënten, patiënten die we niet geheel tevreden hebben kunnen stellen. Maar dat hoort bij deze job. De gemiddelde lijn is qua werkplezier absoluut positief! Ja, ook heb ik soms in situaties gestaan waar ik niet zoveel raad mee wist. Gelukkig zijn er veel mensen om me heen in het werk en thuis die dan de juiste aandacht geven. De volgende situaties geven wat contrasten weer.

Alcohol heeft soms zijn voordelen. Ja, je leest het goed. Ik zeg dat alcohol soms best voordelen heeft. Nu bedoel ik niet dat iedereen direct een fles moet opentrekken. Maar in de volgende situatie heb ik er best om gelachen. 

Het is zondag laat in de avond. Samen met een collega word ik geroepen naar een man die gevallen is en niet meer kan staan. Volgens de melding komt er bloed uit zijn been. Tja, een melding waar ik op voorhand niet zo veel mee kan. Waarom kan de man niet staan? En waar komt het bloed vandaan en hoeveel?

Eenmaal ter plaatse worden we opgevangen door de melder. Deze leidt ons via een lange en hele steile trap naar een bovenkamer in een oud pand. In enkele seconden overzie ik de situatie. Lege drankverpakkingen, een jongeman die op de grond ligt maar wel aanspreekbaar is. Een klein beetje bloed (op het eerste gezicht) en een onderbeen die een wat afwijkende hoek heeft. Maar deze zal ik verder moeten beoordelen want door de lange broekspijpen kan ik daar geen juist oordeel over geven. De patiënt zelf is druk aan het praten en geeft non-verbale tekenen van pijn. Communiceren gaat met enkele gebrekkige engelse termen en voor de rest via google translate. Dhr wil geen pijnstilling en denkt dat het wel mee valt. Ik geef een korte beschrijving van mijn plan. Ze broekspijp wordt opengeknipt en daar zie ik de bron van het bloed wat op de grond ligt. Een wond in het onderbeen en daaruit steekt een stuk wit bot. Het is voor iedereen al duidelijk dat dit bot (been) gebroken is. De wond dekken we af en dan maak ik een plan. De man moet naar beneden via dat hele smalle en steile trapje. Ik geef de man een infuus, maar pijnstilling wil hij niet. Ik probeer uit te leggen dat dit preventief is, want ik vermoed dat hij de komende uren wel wat pijn gaat ervaren. Maar nee hij is niet te overtuigen. Door het effect van de alcohol ervaart hij nu geen pijn. Sterker nog, hij geeft aan dat hij zal gaan staan en naar beneden zal lopen. Ik moet glimlachen, want een ding weet ik heel zeker: op dat been gaat hij niet staan. Maar hij blijft er van overtuigd dat het gaat lukken. Hij is niet te overtuigen, tja en dan moet je  het maar gewoon ervaren. Ik zeg tegen hem:  ga je gang ik blijf in de buurt. Maar nog sneller als hij overeind gaat, gaat hij ook weer naar de grond, met een van pijn doordrongen gezicht. Ik heb je gewaarschuwd vriend. Nu hoef ik niet zo lang meer aan te dringen om wat pijnmedicatie te accepteren. Zonder verdere discussie en middels acrobatische toeren komen we beneden bij de brancard en leveren we hem wat later af in het ziekenhuis. Tja, door de alcohol ervaart hij veel minder pijn en dat is wel weer een voordeel. Maar diezelfde alcohol is wellicht ook de oorzaak van zijn val…

Kort hebben we kunnen genieten van de vorst en bijbehorende ijspret. Ziekenhuizen lagen overvol door allerlei breuken en letsel. Straten die veranderd waren in ijsbanen zorgden er voor dat mensen bij bosjes uitgleden. Het leek wel of mensen vorst helemaal niet meer gewend waren. As je de zoveelste patiënt wil aankondigen in het ziekenhuis met een fractuur krijg je te horen: we zijn vol. Tja, dat weet ik, maar andere ziekenhuizen liggen ook vol, dus we komen toch naar je toe.

Bekijks heb je wel wanneer je met brancard en alle spullen over het ijs gaat om een patiënt op te halen die een stuk verder is gevallen en niet meer kan bewegen.

Het valt me op dat er de laatste tijd veel meldingen zijn van suïcidale mensen. Zelf heb ik afgelopen maanden diverse meldingen gehad van mensen die een poging deze tot zelfdoding en waarbij er een aantal gelukt zijn. Hoe schrijnend zijn deze situaties soms. Veel mensen zijn jong maar ook een enkele oudere. Is het de maatschappij? Is het de persoonlijke situatie? Soms zul je het nooit weten. 

Ik krijg een melding van een dame die zichzelf het leven ontnomen heeft. Gevonden door 2 buurvrouwen. Allen zijn al dik over de 80 jaar. 3 alleenstaande vrouwen die met elkaar afgesproken hadden elkaar in de gaten te houden. Toen deze morgen bij een van de dames de gordijnen niet werden geopend zijn de andere 2 gaan kijken. Ze troffen niemand aan in de woning totdat een van de vrouwen boven ging kijken. Ze trof daar mevrouw aan en heeft alarm geslagen. Toen we aankwamen was al snel duidelijk dat hulp niet mocht baten. Mijn functie eist dat ik in ieder geval moet controleren of er nog iets aan te doen is. Maar het omgevallen krukje, de zolderbalk en andere tekenen wijzen erop dat hier hulp niet meer nodig is. Het is verder aan de politie om dit af te handelen omdat het een niet natuurlijke dood betreft.

Ik neem de buurvrouwen mee naar een van hun woningen. Daar ga ik met hen in gesprek. Ze zijn beide ontdaan. Op deze leeftijd en dan je vriendin/buurvrouw op deze manier vinden. Hoe kom je tot die daad? De grote gemene deler in deze situaties is altijd de vraag; Waarom? Ik laat de vrouwen hun verhaal doen. Praten is belangrijk. Ik bied de beide vrouwen hulp aan en geef ze wat adviezen zo ver op dit moment mogelijk is. Ik heb met hen te doen. Nadat er familie is gearriveerd laat ik deze buurvrouwen achter. 

Een andere melding betreft een melding van een jong persoon die door een suïcidepoging in een reanimatie terecht gekomen is. Ter plaatse is het druk. De brandweer is al in grote getale aanwezig en ook aan omstanders ontbreekt het niet. Ik kom in een woning waar brandweer collega's met een reanimatie bezig zijn. Ik neem de leiding over en handel snel om de patiënt alle kansen te bieden. De 2e ambulance komt direct met ons ter plaatse en even later is ook het MMT gearriveerd. Wanneer alle medisch technische handelingen zijn uitgevoerd blijven we in het reanimatieprotocol van 2 minuten blokken doorgaan. Ik heb heel even de tijd om rond te kijken. Een nette woning, duidelijk van een jong gezin. Een melding als deze is altijd schrijnend, maar omdat je best druk ben, heb je op dat moment niet veel tijd om stil te staan bij de persoonlijke situatie van de patiënt. Ik kijk even naar buiten en zie ineens een bekende staan. Een collega waar ik vaak en graag mee werk. Ik ken hem niet als iemand die sensatie zoekt in zijn vrije tijd, dus tegelijkertijd besef ik dat hij daar niet voor niets staat. Ik zeg mijn eigen collega van dat moment hem binnen te halen. Als hij binnenkomt geeft hij aan dat de patiënt familie van hem is. Later geeft hij aan dat hij aan mijn gezicht al direct zag dat ik weinig hoop op slagen had. Maar zolang we doorgaan is er hoop. Dan komt op een gegeven moment het punt dat we moeten zeggen dat we stoppen met de behandeling omdat verder gaan geen zin heeft. Dit is een lastig moment. Omdat er een bekende bij betrokken is, schommel je ineens tussen emotie en realiteit. Het verdriet van familieleden en van je collega valt nu meer op. Het komt harder aan. 

Je ziet emoties van bekenden. Je ziet mensen breken. Normaal kun je daar vanuit je professie prima mee handelen, maar nu lijkt het anders te zijn. Ik weet niet wat ik moet zeggen. We vallen elkaar om de nek en ik voel het verdriet, het ongeloof en emotie van een bekende. Iemand waar ik heel graag mee werk, moet ik nu teleurstellen. Je ziet wat het met hem doet. Ik heb veel gesproken met hem de dagen erna. Het past niet om hier verder in te gaan op oorzaak of aanleiding. Dat doet er ook niet toe, maar het is een totaal onvoorziene en onverwachte situatie. Ik heb hem eerlijk gezegd dat het verdriet van hem mij meer raakt dan de situatie zelf. De patiënt is voor mij onbekend, maar hij is op dit moment de verbinding naar de emotie. Normaal kun je je verbergen in je professionele masker. Maar die lijkt nu aan alle kanten beschadigd. Uiteindelijk zijn ook wij maar gewoon mensen. Op momenten als deze merk je hoe belangrijk het is om goede collega`s om je heen te hebben en een goed thuisfront. Ook vanuit het bedrijf is de opvang bij ons goed geregeld. 

Inmiddels zijn de kerstdagen net achter ons. Dagen waarbij in den lande trieste gebeurtenissen hebben plaatsgevonden. (denk aan de ongevallen in Oss en in Rotterdam).

Nog enkele dagen en 2022 ligt achter ons. Wat 2023 ons gaat brengen weten we niet. Ik wens iedereen van mijn kant alle goeds en vooral gezondheid toe!

Daar zit een luchtje aan...

Ik heb weer dienst als Rapid Responder. Ik ben dan alleen op pad met een auto. Als solist kun je praktisch hetzelfde als op de ambulance, alleen ben je alleen en kun je geen mensen vervoeren. Wanneer vervoer geïndiceerd is, zal er een andere ambulance bij moeten komen. Het leuke aan deze tak van sport is dat wat meer moet improviseren. (en ik vind autorijden met toeters en bellen ook wel erg leuk). Soms is het even aanpoten als je in een situatie komt die je niet verwacht of toch ernstiger blijkt dan ingeschat. Anderzijds kun je soms net iets meer tijd geven aan de patiënten. 

Ritten worden aan de hand van een protocol ingedeeld naar ernst. Dit bepaald dat je de ene keer wel met toeters en bellen rijd en de andere keer niet. Hierdoor kom je soms met loeiende sirene bij patiënten waar dat niet nodig blijkt en andersom wat rustiger bij patiënten waarbij je denkt: nou dit had best met iets meer snelheid gemogen. Maar ook wij kunnen niet alles vooraf weten.

Ik ben onderweg naar een melding van iemand met bloed bij de ontlasting. (rectaal bloedverlies). In de melding staat dat deze dame ook bloedverdunners gebruikt. Dit in combinatie met rectaal bloedverlies kan een behoorlijk ernstige gevolg hebben. Om deze reden spoed ik met met toeters en bellen van het ene eind van de stad naar het andere eind van de stad. Ter plaatse sleep ik tas, monitor en zuurstof mee naar de voordeur. Ik moet 3 hoog zijn en als ik dan terug moet om spullen te halen die ik niet bij me had, zou veel tijd kosten. Onderweg heb ik nagedacht wat ik kan verwachten. Is het een spoortje bloed, of zit het hele sanitair onder het bloed. Beide is mogelijk en ben ik ook al tegengekomen in mijn werk. Ik ga maar gewoon kijken en anticiperen op de dingen die ik tegenkom.

Ik bel aan en de deur word open gedaan door een mevrouw met een jas aan. De deur moet echter nog van het slot gehaald worden. (jammer, want de meldkamer geeft juist instructie om die vast open te zetten om snelle hulpverlening te bevorderen).

Ik word naar binnen gelaten, maar wel met de opmerking, we kunnen beter maar gelijk gaan. Ik ben absoluut voor een snelle behandeling, maar wil wel eerst weten wat ik behandel. Dus ik loop met mevrouw mee naar de woonkamer. Hier valt me op dat de laatste keer opruimen en schoonmaken waarschijnlijk een jaar of 4 geleden is. Ik vraag wat er aan de hand is. Mevrouw verteld haar verhaal. Hieruit komt naar voren dat ze al weken last van bloed bij ontlasting heeft. Hier ook al diverse keren voor bij de huisarts en in het ziekenhuis is geweest. Maar nu weer geschrokken is van het bloed. Tot nu toe heb ik geen spoortje bloed gezien. Als ik dat opmerk, wijst ze naar het toilet. Ik ga kijken, (en het voordeel van een ouderwetse toiletpot is, dat alles keurig tentoongesteld ligt). Als ik in de pot kijk zie ik een bolus waar ze in mijn eigen provincie bijna jaloers op worden. Ook de aroma`s worden me niet bespaard. Ik zal alle details bewaren, maar ik zie geen enkele afwijkingen. Mevrouw is het daar toch niet mee eens want zij ziet duidelijk bloed. Ik doe wat metingen bij haar en zie niets afwijkends. Maar mevrouw geeft aan dat ze al die apparatuur niet vertrouwt en dat altijd alles goed is ondanks haar klachten. Ik heb toch wel enig vertrouwen in mijn apparatuur en ik dat wel meeneem in mijn overwegingen. 

Een ander belangrijk onderdeel van mijn overweging is de antistolling. Ik vraag er naar bij haar. Maar ze geeft aan al een maand geen medicatie te gebruiken. Ik vraag dat nogmaals, maar ook dan geeft ze aan hiermee gestopt te zijn. Los van het feit dat je daar zelf mee stopt, neem ik mee dat haar bloed nu wellicht niet zo dun is als dat de bedoeling van die medicatie is. 

Ik geef aan haar niet mee te nemen. Ik leg contact met de huisarts. Terwijl ik met de huisarts in gesprek ben, roept ze er van alles tussendoor dat die haar ook niet vertrouwt etc. Dan begint ze aan mijn apparatuur te rommelen. Hier houd ik niet van en geef dat aan. Ze heeft de volgende dag al een afspraak bij de huisarts staan en deze kan blijven staan en een andere afspraak is niet nodig. 

Dan zegt ze vanuit het niets: ik zal een potje pakken en daar een beetje ontlasting in doen. Dan moet jij die maar even in het ziekenhuis brengen. (....). Ooh ja, zeker doe ik dat.... niet. Op de vraag wat we daarmee gaan bereiken geeft ze aan. Dan kunnen ze zien dat ik gelijk heb. En naar welk ziekenhuis denkt u dat te willen hebben, want ziekenhuizen in de omgeving vertrouwt u niet. Die zijn allemaal omgekocht volgens mevrouw. Maar ja, ik geef aan dat ik sowieso niet op haar voorstel in ga. Al zou ik het al willen, ik heb geen idee waar ik dat moet laten. dit geef ik duidelijk aan. Blijkbaar had ze meer medewerking verwacht. Terwijl ik mijn administratie doe, pakt ze haar telefoon. Dan zegt ze: weet u het zeker? Het hele gesprek is opgenomen, want mijn telefoon staat op recorder. Tja, ik lig daar niet zo wakker van en ja, ik weet het zeker. Van intimideren ga ik niet overstag. Dan belt ze ineens zelf een taxi en besluit zelf naar een ziekenhuis aan het andere einde van de stad te gaan. (met een potje...). Ik vind het prima. Ik laat het zo en wens haar succes. 

Je denkt soms alles wel meegemaakt te hebben, maar nog steeds kom je in situaties waarvan je denkt, ooh deze had ik nog niet gehad.

Een andere keer moet ik naar een patiënt die zich niet lekker voelt. Er is een taalbarrière krijg ik te horen. De meldkamer komt er niet goed uit. Dus of ik maar even wil kijken. Een melding waar je vooraf alle kanten mee kan. Dus maar gewoon ter plaatse gaan en kijken wat ik aantref. Ik word naar een bovenwoning geloodst. De aanwezigen zijn inderdaad de Nederlandse taal niet heel goed machtig. Ik word naar een kamer gebracht waar een dame op bed ligt. Mijn eerste indruk is dat deze dame heel ziek is. Ze reageert bijna niet op alle aandacht. Ligt al enkele dagen in bed. Ze heeft bloed verloren en haar huidskleur is bijzonder opvallend geel. Bijna lichtgevend. Dit wijst op ernstige verstoring van bloedwaarden als gevolg van aandoeningen van de lever. Ik maak me zorgen. Via de meldkamer laat ik een hoogwerker van de brandweer komen, want deze vrouw gaat niet zelf 3 trappen aflopen. Ook een ambulance om haar te vervoeren heb ik nodig. Dit wordt netjes geregeld. Ondertussen bel ik een ziekenhuis die haar kan ontvangen. Deze vrouw is ziek. Heel erg ziek. Samen met de andere ambulance brengen we mevrouw zo snel mogelijk naar het gealarmeerde ziekenhuis. Ik stap bij de ambulance in, omdat we de situatie niet vertrouwen. Alle metingen zijn slecht. Ik bel het ziekenhuis onderweg nog eens met de vraag of er mensen klaar kunnen staan voor de opvang, want deze vrouw is heel hard ziek. De opvang en overdracht verliepen netjes en vlot. Helaas is alle hulp te laat gekomen want enkele uren erna is mevrouw overleden. Deze melding was precies andersom t.o.v. de andere. Hier ben ik snel maar zonder toeters en bellen heen gegaan, want aanvankelijk was er geen reden tot hoge spoed. Ter plaatse blijkt de situatie ernstig te zijn en moet je snel schakelen om de hulp op te schalen. 

Je blijft je verbazen over situaties, keuzes en mensen. Dit vraagt om enige uitleg. Ik ben (nog steeds als rapid) onderweg naar een man die zich niet lekker voelt. Hij woont alleen met zijn hond. Als ik ter plaatse kom, word ik opgevangen door de melder. Die geeft aan dat de man zichzelf niet is. Het is buiten al koud, maar bij de man staat de buitendeur open als ik aankom. Hij zit met ontbloot bovenlijf op bed. Hij geeft aan het warm te hebben. (het is heel koud in de kamer). De kamer zelf ziet er niet schoon uit. Het schort een beetje aan de zelfzorg vermoed ik, maar dat terzijde. De hond overigens, ziet er goed doorvoed en gezond uit. (zover ik dat kan beoordelen). Dhr heeft niet goed te specificeren klachten. Maar iets in mij zegt dat er toch iets mis is. Ik vraag een ambulance ter plaatse voor vervoer. Ondertussen vraag ik een en ander uit. Ik probeer een beeld te krijgen van de situatie door het stellen van vragen. Hoe vaak en wanneer heeft u gegeten. Dan krijg ik antwoord dat hij dat vandaag nog niet heeft gedaan. (het is avond...). Ooh, waarom niet dan? Ja ik heb geen geld voor brood. Tja, dat is hard... maar ik zie wel overal sigaretten liggen. Ja, ik rook voor 20 euro per dag. Dat vind ik belangrijker dan eten. Maar heb je geen honger dan? Jawel, maar dan eet ik wat hondenbrokken om mijn maag te vullen. Ik sta even met een mond vol tanden. Je eet hondenvoer om geen honger te hebben? Ja, de hond gaat er ook niet dood van, dus zal ik ook wel blijven leven. Een nuchtere redenering, maar of dit een goede manier van overleven is betwijfel ik. Een van de aanwezigen geeft aan dat mijnheer op zichzelf is en totaal geen hulp van andere wil. Dat beaamt hij. `Ik ga nog liever dood dan dat ik iets van een ander aanneem`. Hier zit een bepaalde keuzevrijheid in. Ook het roken van zoveel sigaretten is een keuze. Ik geef aan dat ik de situatie schrijnend vind, maar dat de man zelf een bepaalde keuze heeft gemaakt. Zelf vind hij het prima gaan zo. Nogmaals, hartstikke triest, maar als dit mijnheer zijn eigen keuze is, kan ik er van alles van vinden, maar niets aan veranderen. Hij is er tevreden mee. 

Tja, nog enigszins verbaasd en verwonderd verlaat ik de woning nadat mijn collega`s de man hebben meegenomen. Het zorg er wel voor dat ik mijn eigen situatie (die ik al waardeer) nog meer ga waarderen. Ik heb het hartstikke goed...  

Waar wachten we op...

We zijn onderweg naar een voetbalveld. Een plek waar we met enige regelmaat ter plaatse worden gevraagd. Dit keer gaat het om een jongeman die op een nare manier gevallen is en zijn enkel zou heel raar staan Een breuk of luxatie (uit de kom) ligt redelijk voor de hand bij een sport als deze. We worden keurig opgevangen en naar het slachtoffer begeleid. Hij is aanspreekbaar en ik begin een gesprek door te vragen wat er is gebeurd. In mijn ooghoek zie ik dat de enkel inderdaad een hele andere stand heeft dan bij het begin van de wedstrijd. Maar ik wil eerst weten wat er is gebeurd om het letsel in kaart te kunnen brengen. Dit gaat snel want de meeste vragen zijn redelijk standaard. Gebruik je medicatie, ben je ergens allergisch voor, hoe is het gebeurd? Etc. 

Als ik voldoende weet leg ik hem uit dat hij van mij via een infuus medicatie krijgt tegen de pijn zodat hij (bijna) niets meer voelt en weer een beetje onder de mensen komt in het ziekenhuis. Ik plaats een infuus en vraag aan mijn collega een en ander klaar te maken om te geven. Het liefst een combinatie van diverse medicatie. Ik begin met een lage dosering, voeg er nog een ander medicijn aan toe en wacht even af. De potige jongeman lijkt er niet op te reageren. Dan maar een beetje ophogen. Ook zonder resultaat. Dan nog maar een beetje, en nog een beetje, en nog een beetje. Inmiddels heb ik al aardig wat medicatie in het infuus gespoten, maar hij lijkt er geen krimp op te doen. De hoeveelheid die ik heb gegeven is doorgaans voldoende om een heel gezin mee te sederen. Maar deze jongeman lijkt het niets te doen. Inmiddels zit ik echt aan de max van verantwoord is. Volgens mijn protocol ben ik er zelfs al overheen. Als hij niet pijnvrij is, kan ik ook helemaal niets doen met zijn enkel. Ik zit gehurkt naast hem, misschien ben ik te ongeduldig. Opeens vraagt hij aan mij, waar wachten we op? Tja, de meeste mensen zouden al lang in dromenland zijn van dit spul maar hij niet. Dus ik antwoord hem: tot jij je ogen dicht doet. Vervolgens knijpt hij direct zijn ogen dicht. Tja, inderdaad niet handig uitgedrukt van me. Dus ik verduidelijk mezelf. Ik wacht tot je in slaap valt van de medicatie. Dan ben je ook pijnvrij. Hij lijkt dat niet echt van plan. Langer wachten heeft geen zin want als hij nu niet slaapt gaat hij dat zo meteen ook niet doen. Dat moeten ze in het ziekenhuis maar oplossen. Ik doe een spalk om zijn enkel en zo gaan we naar het ziekenhuis. Ik vraag hem nog: gebruik je wel eens drugs? En toen kwam het verklarende antwoord. Ja, ik gebruik wekelijks …x... en nog regelmatig dit en dat. Ok ok dat verklaart meteen waarom je nu niet goed reageert op mijn middeltjes. Tja, middelengebruik geeft gewenning. Hou daar rekening mee als je besluit drugs te gaan gebruiken... In het ziekenhuis hebben ze wat heftiger medicatie gegeven waarmee ze hem wel pijnloos hebben kunnen behandelen.  

Ik heb het al eerder gezegd, maar ik schrik soms van de mentaliteit van de samenleving. Iedereen heeft NU hulp nodig terwijl het vaak best even kan wachten. Ik ben als solo eenheid onderweg als ik naar een supermarkt word gestuurd. Daar zou iemand niet lekker zijn geworden. Tja, niet lekker worden kan van alles betekenen. Ik ga ter plaatse en word opgevangen door de beveiliging. Die loodst met naar de mevrouw toe. Ik zie een dame die er op het oog stabiel uit ziet. Ik vraag wat er aan de hand is. Ze zegt: ik heb buikpijn. Ja, dat zegt me nog niet zoveel dus vraag ik verder. Uiteindelijk komt het hierop neer dat ze de hele dag buikpijn heeft. Ze is bij de huisarts geweest. Die heeft haar nagekeken en een kuurtje voorgeschreven. Dit moet nog worden opgehaald. Onderweg vanaf de huisarts naar huis, besluit ze nog even een paar boodschappen te gaan doen. Ze komt er toch langs. Ja dat lijkt praktisch. Alleen is de buikpijn niet weg. Ze belt 112 en zodoende kom ik ter plaatse. Ik vraag of de pijn anders is dan een half uur geleden. Nee dat is niet zo. Het is niet weggeweest en is nog altijd hetzelfde. Tja, en wat verwacht u nu van mij u komt 5 minuten geleden bij de huisarts vandaan? Mijn advies is om naar de huisarts terug te gaan. Daar zat je 10 minuten geleden nog... 

Bloedverlies is een veelomvattende term. Als ik `s nachts een melding krijg van iemand die is gevallen en veel bloed verliest, haasten we ons ter plaatse. Een maal binnen zie ik een man zitten met een doek op zijn hoofd. Op de grond ligt wat bloed, maar geen levensbedreigende hoeveelheid. Dit val wel mee, behalve dat het vooral vervelend is. De man is gestruikeld en met zijn hoofd tegen een kast gevallen. Hij gaat mee naar het ziekenhuis voor verder onderzoek. Uiteindelijk blijkt het allemaal mee te vallen.  

Diezelfde nacht krijgen we nog eenzelfde melding. Man gevallen en verliest veel bloed. Tja, dat ken ik inmiddels. Eenmaal ter plaatse worden we door een zenuwachtige dame opgevangen. Die lijdt ons naar binnen. Als we in de badkamer komen, ligt daar een man liggen. Tenminste ik zie bloed, heel erg veel bloed. Over de man ligt een deken die er door mevrouw overheen gelegd is. Werkelijk alles zit onder het bloed en ik vraag me serieus af of de man nog wel leeft. Ik doe snel enkele controles en de man blijkt gelukkig nog te leven. De man is ook gevallen en heeft een forse wond. De wond verbind ik en snel leggen we hem op de brancard. Ik probeer een infuus aan te leggen, maar de man is behoorlijk afgekoeld en doordat hij zoveel bloed is verloren, valt dat prikken nog niet eens mee. Ik wil hier ook niet al te veel tijd mee verliezen. Dus probeer ik het onderweg nog een keer met succes. Dus 2 verschillende meldingen, maar totaal andere situaties. Kon het bij de eerste man nog op het gemak. De tweede melding was duidelijk levensbedreigend en daar was spoed bij.  

Ik verbaas me nog steeds over zorg in Nederland. Ik moet een vrouw ophalen die door de huisarts is ingestuurd. Dat gebeurd met enige regelmaat en vaak normaal als de huisarts aanvullend onderzoek wil en de patiënt niet in staat is zelf naar het ziekenhuis te gaan. Het is gewoon mijn werk en prima ritjes. Ik kom ter plaatse en word opgevangen door de partner van de vrouw. Ik word de woonkamer in begeleid. Ik vraag wat er is gebeurd en wat de bedoeling is. Ik vraag of ze een brief van de huisarts heeft gekregen. een brief gekregen? Nee de huisarts is hier niet geweest. Niet?? Wacht even, u bent door de huisarts ingestuurd, maar die is niet ter plaatse geweest? Wat blijkt: De vrouw is chronisch ziek en heeft binnenkort een afspraak met een specialist. Deze specialist heeft telefonisch contact opgenomen met deze mensen en gevraagd hoe het nu gaat. De vrouw vertelt dat het redelijk gaat, en dat ze af en toe een keer hoest. Dit heeft volgens haar geen enkele betekenis. Echter denkt de specialist hier anders over. Stel je voor dat ze corona heeft, dan is ze nu niet welkom in het ziekenhuis. Die overweging kan ik nog volgen. De afspraak kan best een week uitgesteld worden. Maar de specialist neemt contact op met de huisarts om deze mensen eens te bezoeken omdat ze mogelijk corona heeft. Of de betreffende huisarts geen zin heeft of een andere reden heeft ik weet het niet. Mevrouw vertelt dat de assistent van de huisarts is geweest. Die heeft een saturatie (zuurstof) meter afgegeven aan de deur met de mededeling dat ze een paar keer moeten meten en dan de huisarts bellen. (Daar vind ik wel wat van, hoe kun je medische apparatuur aan mensen geven zonder enige instructie of ervaring??). De mensen bellen de huisarts met waarden die volgens het boekje net te laag zijn (maar gezien de situatie voldoende) Daarbij is de vraag hoe betrouwbaar de metingen gedaan zijn. De huisarts echter ziet deze meting en op basis daarvan word mevrouw met de hoogste spoed naar het ziekenhuis gestuurd omdat ze Corona heeft. Van Corona klachten is echter geen enkele sprake. De mensen begrijpen ook totaal niet waarom ze naar het ziekenhuis moeten. Ik wil het liefst de huisarts bellen, maar het is tegen 17.30 uur en ja dan zijn de huisartsen niet meer bereikbaar.

Ik leg uit dat mevrouw maar even mee moet, en dat de specialist dan maar een onderzoek moet doen en de mensen eens uit moet leggen wat er zo dringend is aan deze opname. Hij kan wellicht even contact leggen met zijn collega huisarts. Ik laat mevrouw instappen. Ik hoef toch niet te liggen zeker? Nee hoor, ga maar op de stoel zitten. Vandaag ben ik uw taxi.

Soms is tot tien tellen te kort.... Even wachten nog maar....