Nachtdienst met oud en nieuw. Vaak heb je de keuze om, of
met kerst, of met oud en nieuw te werken. Mijn voorkeur gaat uit om vrij te
zijn met de kerstdagen en daarom heb ik aangegeven de nachtdienst met de
jaarwisseling te willen werken. Voor de ambulancedienst is dit ongeveer de
drukste nacht van het jaar. Je stelt je er op in en de sfeer heeft ook wel
iets. Weliswaar is het qua drukte meegevallen deze keer. Weinig vuurwerk gerelateerde
meldingen. Maar toch komen ze voor en niet altijd heeft het met illegaal
vuurwerk te maken. Blijkbaar kan het met toegestane vuurwerkprojectielen ook
fout gaan. We zijn onderweg naar een melding waar het klaarblijkelijk fout
gegaan is. We worden net na 12 uur opgevangen in een smal straatje door de
politie. Deze neemt ons lopend mee en al snel zien we een ravage. Ruiten kapot,
glas op straat en verschillende beduusde gezichten. We moeten binnen zijn. Daar
staat er een onder de douche, de ander heeft bloed in zijn gezicht. Ik vraag wat
er gebeurd is. Wat blijkt, deze mensen wilden gezellig de jaarwisseling vieren.
Hadden volkomen legaal vuurwerk gekocht. Op een gegeven moment een stuk
aangestoken waar een stuk of 12 pijlen uit zouden moeten komen. Echter na de 3e
pijl ging het mis en klapte de hele doos in een keer uit elkaar. Met als gevolg
dat er bij diverse woningen complete ruiten uitgeblazen werden. De mensen die
er bij stonden (gelukkig lichte) verwondingen opgelopen hebben. Uiteindelijk hoefde
niet een van deze personen mee naar het ziekenhuis, maar het is een minder leuk
begin van het nieuwe jaar. Dat het heel goed afgelopen is blijkt wel uit het
volgende. Omdat het hard waaide, hadden deze mensen uit voorzorg een emmer zand
op de straat gezet zodat het vuurwerk niet om zou waaien. Echter, door de
explosie is deze complete emmer bij de buren op de bovenverdieping beland. Dit had
nog veel erger mis kunnen gaan.
Verder is de nieuwjaarsnacht rustig verlopen op wat kleine
incidenten na. Uiteraard iemand die te veel gedronken heeft, maar dat is geen
bijzonderheid.
Nachtdiensten zijn sowieso druk. Er wordt de laatste tijd
nogal wat geschreven en gesproken over de werkdruk op de ambulance. Wat mij
hier het meeste aan raakt is het feit dat collega`s hierdoor in een verkeerde
belichting worden gezet. Zo kopt een landelijk dagblad dat ambulance een dame
van 91 jaar 5 uur laat wachten. Ik ken mijn collega`s en ik ben er van
overtuigd dat er niet 1 is die een patiënt bewust zo lang laat wachten. Dit
geld ook voor de mensen op de meldkamer. Echter is er een schreeuwend te kort
aan ambulanceverpleegkundigen. De sluiting van ziekenhuizen en de drukte
daarbinnen zorgen ervoor dat de tijden van de ambulance steeds langer worden.
Een 91 jarige vrouw die 5 uur moet wachten op een ambulance is geen incident.
Dit gebeurt structureel. 5 uur is lang, maar het dubbele komt ook voor. Is het
onwil van mijn soort? Nee zeker niet. We zijn de hele nacht aan het rijden en
dan blijven minder urgente ritten liggen. Vind ik het netjes? Nee dat zeker
niet. Ik schaam me, als ik een patiënt na zo lang wachten moet ophalen. Kan ik
er wat aan doen? Nee, maar ik bied wel mijn excuses aan. Ik ben er mee eens dat
dit niet kan. Het is een samenloop van oorzaken. Een heel grote oorzaak is ook
de zelfredzaamheid van de mensen. Waarom bel de 112 midden in de nacht als je al
3 dagen buikpijn heb? Waarom is diezelfde patiënt geagiteerd als ik hem vertel
dat hij de andere dag naar zijn huisarts moet? Als feedback vanuit de
ziekenhuizen krijg ik wel eens te horen dat er zoveel `niet dringende` patiënten
binnen komen. Dan zeg ik wel eens: weet je hoeveel patiënten ik nog niet eens
mee neem naar het ziekenhuis.
Het werk is geweldig. De vrijheid, omgang met mensen etc. Ik
wil niet anders. Je komt overal. Ik ben niet amicaal, maar als er een vrouwtje
van 80 is die je als het ware om de nek vliegt omdat ze zo blij is met je hulp,
dan doet dat wat. Ik hou van mijn werk. Ondanks alle strubbelingen en
misstanden.
Ik kom om 4 uur op zondag morgen bij een patiënt die
aardig dicht bij de 100 zit qua leeftijd. Deze mijnheer die midden in de nacht uit Amsterdam is
komen rijden, naar Den Haag wilde, maar op Rotterdam zuid terecht gekomen is, doet een beroep op mijn improvisatie. De betreffende man zit in een politiewagen als
wij komen. Zijn auto had hij voor het gemak maar op de trambaan (wel bij een
halte) geparkeerd. Deze man was niet
geheel bij de tijd gezien de antwoorden die hij gaf. Maar binnen de
zorgmogelijkheden van ons zorgstelsel zit blijkbaar niemand te wachten op een
oude heer die alleen maar moppen verteld en niet weet waar hij woont en waar
hij is. Zet me maar op de trein gaf hij aan. En je auto dan? Tja, dat zoek ik
later wel uit. Maar er rijden geen treinen op dit tijdstip. Ach, dan wacht ik
toch op het perron. Maar dat gaat mij te ver. Ik heb gevraagd in een ziekenhuis
of dhr daar kon blijven wachten en een kop koffie (maar thee was beter) kon
krijgen. Gelukkig zijn de mensen in het betreffende ziekenhuis zeker niet de
moeilijkste en kon ik dhr daar achterlaten.
Iedereen heeft vrienden. Dikke vrienden, kennissen,
bekenden. De mens is een sociaal wezen en wil nu eenmaal graag soortgenoten om
zich heen. Maar mensen maken ook wel eens ruzie. Dat hoort er blijkbaar bij. De
ene keer hard praten en schreeuwen, dan een stevige discussie. Vervelend wordt
het pas als een van de 2 gewapend is. Mocht je dan een verschil van mening
hebben, kun je dat wapen gebruiken met de nodige gevolgen. We worden naar een
adres geroepen waar mensen blijkbaar verbaal niet uit de discussie kwamen. Als
dan regel 2 in werking gaat trek je je wapen en 0,1 seconde later heeft je
tegenstander een gaatje aan de voorkant van zijn been en een aan de achterkant.
Als je daar een denkbeeldige lijn tussen zou trekken zou je een stuk bot tegen
komen. Als wij bij mijnheer komen, is dat bot blijkbaar verplaatst. Hoe? Ik heb
geen idee, met mijn ogen lukt het nog steeds niet om door mensen heen te
kijken. Gezien de hoeveelheid bloed, besluit ik om snel te vertrekken. De stand
van het been maak ik me zorgen over. Dit blijkt terecht. Hoe en wat kan ik hier
niet vertellen, maar mijn verwachting is dat deze persoon voorlopig geen
marathon gaat lopen. Op momenten als deze ben ik altijd erg blij met collega`s
van de blauwe tak. Ik ben zeer zeker niet bang uitgevallen, maar een geel
shirtje is wel een heel makkelijk doel voor een potentiële schutter.
