Er zijn van die situaties die je aan kunnen grijpen. Nu loop ik echt niet met alle leed van andere mensen onder mijn arm. Gelukkig kan ik de meeste dingen goed verwerken. Maar af en toe heb je zo`n situatie dat je even keer extra met je ogen moet knipperen en een keer extra moet slikken.
Ik begin net met mijn avonddienst als ik een melding krijg. Oudere dame gevallen en waarschijnlijk een open fractuur. (een breuk waarbij botdelen naar buiten komen). Dat kan een zeer pijnlijke geschiedenis worden. Wij gaan onderweg en besluiten eerst maar eens te gaan kijken naar de situatie. Oudere mensen die vallen is een veel voorkomende melding. Soms valt het mee en soms krab je even achter je oren. De val is binnenshuis wat gezien de weersomstandigheden wel fijn is.
Tjonge, wat een trieste situatie denk ik. Ik leg aan de zoons uit dat ik eerst naar de wond ga kijken en dan een plan trekken. Maar ik beloof ze dat we zeker niet naar het ziekenhuis gaan voordat mevrouw haar man heeft gezien. Zogezegd, zo gedaan.
Ik kom binnen en tref mevrouw op de grond. Er ligt nog wat bloed op de grond en een theedoek om haar enkel verbergt de wond voor mij. Ik vraag wat er is gebeurd en nogmaals krijg ik het verhaal te horen. Ze is niet buiten bewustzijn geweest maar kan nu niet overeind. Bewegen is pijnlijk. En ik wil zo graag naar mijn man. We zijn 65 jaar samen geweest, eindigt ze haar verhaal.
Ik kijk haar aan en zeg: ik ga eerst naar uw enkel kijken en dan maak ik een plan, maar ik zorg er voor dat u zo meteen bij uw man kunt kijken. Afscheid nemen is belangrijk! Hier ga ik de tijd voor nemen. Ik haal de theedoek van haar enkel en zie een enorm openstaande wond. Het zou gebroken kunnen zijn, maar dat zal een foto moeten uitwijzen. Deze enkel moet sowieso wel in het ziekenhuis behandeld worden. Ik maak de wond schoon en dek deze af met gazen. Ik vraag hier het met de pijn is. Ze zegt dat het wel gaat zo lang ze stil zit. Ik geef ze een beetje pijnstilling.
Er is een rolstoel aanwezig en ik stel voor dat we mevrouw in de rolstoel zetten en met gespalkt been naar haar man brengen. Heel begrijpelijk is mevrouw erg verdrietig. We rijden mevrouw naar haar man en laten haar daar met haar naasten op het gemak afscheid nemen. Ik zeg: neem vooral de tijd, dit is belangrijk. Ik ga ondertussen even bellen met het ziekenhuis om vast de situatie voor te leggen en probeer daarmee wat voorwerk te doen zodat de behandeling snel kan. Snel een foto, snel de andere behandelingen. Het zou mooi zijn als mevrouw op een of andere manier gewoon weer naar huis kan zo meteen. Ik kijk door de glazen deur naar het tafereel in de kamer. Ik zie mevrouw in een rolstoel zitten. Haar schouders schokken. Familie er omheen. Na een tijd komt de familie met mevrouw in de rolstoel weer naar de gang en leggen we haar op de brancard. Verdriet is zichtbaar. “65 jaar waren we samen”. Ik weet geen antwoord. Ik kijk even weg en moet even slikken. Verdriet en gemis is voelbaar. Ik heb met deze dame te doen. Zo gaan we naar het ziekenhuis waar gelukkig iedereen al klaar staat om de zorg snel te laten verlopen. Ik draag mevrouw over aan de mensen in het ziekenhuis en geef ze een hand. Sterkte en het allerbeste de komende dagen.
Dank je wel is het antwoord. Maar haar blik zegt zo veel meer. Ja, deze rit heeft lang geduurd, maar terug naar de post zeg ik tegen mijn collega, wat een triest verhaal. Ik heb het niet vaak, maar dit raakt me...
Een andere avond krijg ik ook een melding van een gevallen man. Oude baas is op de grond gevallen en kan niet meer zelfstandig overeind komen. Via de melding kan niets gezegd worden over de toestand van de patiënt, alleen dat hij niet de deur kan openen en alleen thuis is. De politie word op voorhand meegestuurd om de deur te openen. We komen ter plaatse en ik kijk door de brievenbus. Ik zie dhr. zitten en praten met hem. Echter door de afstand, doofheid en het schreeuwen door ene brievenbus is een gesprek niet echt mogelijk. Maar goed, hij reageert dus hij is bij kennis. Tijd voor stap 2. De woning binnengaan. Nu kan ik in alle eerlijkheid zeggen dat ik nooit een inbraak heb gepleegd, maar ergens fascineert het me om toch de woning binnen te komen zonder dat er een ruit of wat gesloopt moet worden en er geen sleutel beschikbaar is. Mijn collega en ik bekijken de deur eens en komen tot de conclusie dat zelfs ons dat wel moet lukken. Via de brievenbus en met behulp van enige attributen staan we inderdaad een paar minuten later in de woning. Zonder enig spoor van schade. Gelukkig voor deze man valt het mee met zijn verwondingen en hoeft hij niet mee naar het ziekenhuis. Heb nog wel even aangegeven dat hij wel een keer iemand naar zijn deur moet laten kijken, want als wij er al binnen kunnen komen is het voor een beroepsinbreker wellicht helemaal een fluitje van een cent.
Soms kom je wel eens tot het besef dat je iets gedaan hebt wat niet echt handig is. Ik krijg een melding van een jongeman die ernstig gewond is bij een incident. Ter plaatse ziet het er inderdaad niet best uit en met mijn collega besluit ik om deze jongen zo snel mogelijk naar het ziekenhuis te brengen. De man heeft grote wonden aan buik, hoofd en borst. Om dit allemaal goed te kunnen behandelen en nog een infuus te kunnen prikken moet zijn jas uit. Omdat zijn toestand dermate kritiek is, heb ik geen tijd op zijn jas rustig uit te trekken. Helaas voor de jongeman gaat de schaar er in. Dan kom je tot het besef dat het een jas is die volledig gevuld is met dons. Binnen een mum van tijd zit mijn hele ambulance onder de donsveren. Zie dat in combinatie met bloed, regenwater enz, en mijn ambulance ziet eruit als een kippenslachthuis. `s Avonds kom ik nog overal veertjes tegen. Nadat we deze jongeman in het ziekenhuis hebben achter gelaten rijden we terug naar de post om daar met de brandslang de auto uit te spuiten. Het is werkelijk een grote bende. Op de post aangekomen vraagt een collega: zo hebben jullie Pino geslacht. Nou daar lijkt het wel op ja.
Het is alweer eind december. Ik wil niet melancholisch doen, maar als ik soms terugkijk wat er allemaal is gepasseerd in een jaar tijd. Soms moet je even terugkijken. Veel leed gezien, veel verdriet behandeld. Veel gelachen en veel lol gehad. Veel dingen al weer vergeten. Ook ernstige dingen die bij mensen een leven op z`n kop zetten. Voor ons gaat het werk door en soms sta je te kijken hoe `normaal` je sommige dingen gaat vinden.
Maar ook tijd om vooruit te kijken. Ik wens iedereen die dit leest goede dagen en een heel goed en gezond 2024 toe!
