In Nederland heeft iedereen een huisarts. Sommige
mensen komen er nooit terwijl anderen vaker bij de huisarts zitten dan bij de
supermarkt. De band met een huisarts is ook heel divers. De ene patient neemt
klakkeloos aan wat de huisarts zegt, de ander vind zelf onderzoek ook nog nodig
naast een medisch consult. Kortom de een volgt adviezen van de huisarts letterlijk
op en de ander heeft er zo de bedenkingen bij. Er lijkt zich op dit gebied ook
wel een verschil te bestaan tussen mensen/huisartsen in de stad en die op het
platteland. In deze blog komen diverse situaties die te maken hebben met
huisartsen naar voren.
Bij
aankomst word de deur geopend door de echtgenoot van deze dame. Ik herken hem
direct en bevestigd mijn vermoeden dat ik hier niet voor het eerst sta. In de
woonkamer zit een dame, of beter gezegd, hangt een dame in de bank. Ze maakt
een enorm gespannen indruk.
Het gaat niet
goed met me, mijn hart klopt zo snel en ik heb het idee dat hij er uit komt. Ik
pak de pols, maar dat verontrust mij niet. Ik ga in gesprek met mevrouw en probeer
haar rustig te krijgen. We zijn er bij en hebben de situatie onder controle. Aangesloten
aan de monitor zie ik een hartslag van 120. Dit is nu niet direct zorgwekkend. Ik
begin me te herinneren dat dit voorgaande keer ook zo was. Mevrouw is gespannen
en angstig. Ik probeer te achterhalen waar dit vandaan komt. Haar man roept al
een aantal keer tussen door dat ze zich veel te druk maakt om alles. Ik vraag
of ze wel eens bij de huisarts komt. Ja, daar komt ze wekelijks. En die beste
man meet dan haar bloeddruk en haar pols. Omdat mevrouw in het verleden wel eens
een ritme stoornis heeft gehad waarbij ze een hartslag had boven de 200 per
minuut,
heeft de huisarts haar op het hart gedrukt dat ze de huisarts moet
bellen als haar hartslag boven de 100 komt. Maar ja, in de avond werkt haar
huisarts niet, dus bel je 112. Ze voelt dat haar hartslag 120 is en ze moest
bellen van de huisarts. Tja, daar sta ik dan. Een hartslag die door alle
spanning heel goed te verklaren is en waar ik me geen zorgen om maak. Maar hoe
ga ik dat vertellen en uitleggen. Een normale hartslag is lager dan 100 weet
mevrouw. Ik ga er even bij zitten en leg mevrouw duidelijk en rustig uit dat deze
hartslag geen reden is tot paniek en er geen actie nodig is. Aanvankelijk is
het vertrouwen in de huisarts groter dan in mijn verhaal (wat ik overigens ook
wel een beetje begrijp) maar op den duur lijkt ze rustiger te worden en dipt
haar hartslag voorzichtig onder de 100. Uiteindelijk laat ik mevrouw thuis met
een goed gevoel. Maar dat ze de instructie heeft gehad dat ze moet bellen bij
een hartslag boven de 100 maakt dat ik deze dame inmiddels al 3x heb bezocht. Tja,
sommige dingen zijn niet zo abstract als dat ze gezegd worden, maar leg dat
maar eens uit.
Andere mensen
geloven nog in wonderdokters denk ik. Ik moet naar een kindje wat enorm
slaperig is. Niet wakker te krijgen. Het kind is 3 jaar. Net genezen van de waterpokken.
De littekens zijn nog zichtbaar. Als ik binnenkom zie ik een kind die heel vast
ligt te slapen maar wel goed wekbaar is. Naar het verhaal luisterend vermoed ik
dat ze een koude rilling heeft gehad die morgen. Moeder begrijpt niet waarom ze
zo moe is. Ze is tenslotte bij de huisarts geweest en die vond dat het goed
ging. Ze was naar de huisarts omdat het kindje koorts had. Ze vertelt het hele verhaal.
Na het bezoek bij de dokter is ze nog naar de bibliotheek geweest en daarna
naar de speeltuin. Daar heeft het kindje nog even gespeeld. Nu is ze thuis en
is het kind in slaap gevallen. Ik vraag aan haar waarom ze na de dokter niet
naar huis is gegaan. Tja, de dokter vond het goed gaan. Ik ben even verbaasd.
Ik vermoed dat de huisarts heeft bedoeld dat het naar omstandigheden goed gaat,
maar het kind is ziek en heeft koorts. Wat doe je in een speeltuin? Al met al
heeft zoveel energie gekost dat ze nu als een blok in slaap valt. Is dit voor
mij werkelijk te logisch? Vanuit mijn positie als ouder, zou ik met een kind
met koorts niet naar de speeltuin gaan. Maar ja, blijkbaar is dat niet zo
logisch als dat ik denk.
Met mijn
collega krijg ik een melding dat ik een mijnheer moet op halen in het centrum
van Rotterdam. Deze melding komt via de huisartsenpost. De man heeft die morgen
bloed geprikt via de huisarts en nu in de avond is de uitslag bekend. De eigen
huisarts heeft die klaarblijkelijk nog bekeken en heeft via zijn collegas op de
huisartsenpost geregeld dat mijnheer opgenomen moet worden. De man heeft zelf
een belletje van de huisarts gekregen dat er zo meteen een dokter komt. Als ik bij
de man aankomst doet de man zelf open. Een enorm verbaasde blik als hij ons met
brancard en al ziet staan. Er zou een dokter komen en nu staat er een
ambulance. Tja, wij komen u ophalen. De mond van de man valt open. Mij
ophalen?? Ik ben niet ziek en heb geen klachten. Ik loop naar binnen en wil het
verhaal wel eens horen. Via een routine onderzoek is er bloed afgenomen die
morgen. De uitslag was afwijkend. (dat had de man nog niet gehoord). Maar
mijnheer heeft geen klachten. Totaal niet. Rare situatie. Ik ga de huisartsen
post een bellen. Ik geef aan dat ik met alle liefde patienten naar het
ziekenhuis breng. Maar mensen die geen klachten hebben (en daarom ook niet zon
zin) laat ik liever thuis. De huisarts die ik spreek begrijpt dat en gaat mee
in mijn redenering. De eigen huisarts moet dit morgen maar oppakken. Mijnheer
blijft thuis en nadat wij nog even hebben staan genieten van het uitzicht over
de stad vertrekken wij ook weer.
Dat een
pijn op de borst melding vaak voorkomt heb ik al eens laten doorschemeren. Maar
oorzaken van POB zijn er te over. Ik krijg weer een melding als deze. In onze
melding staat al bij dat de huisarts ook met ons meerijd. Bij aankomst zit er een
mijnheer in een stoel die stabiel lijkt. Ik start mijn anamnese (ofwel,
vragenrondje) en mijn collega sluit de man aan de monitor. Als we bezig zijn
komt er een dame binnen stormen. De huisarts. Sjonge, zegt ze, rij ik zo hart
en zijn jullie nog eerder. Ik moet er om lachen. Kan deze humor wel waarderen.
De huisarts kent mijnheer goed. De man is cardiaal belast (in het verleden
hartklachten gehad) maar heeft ook enorm veel stress in zijn leven wat op dit
moment ook aardig opspeelt. De man Is volledig stabiel en ook de getallen laten
geen verontrustende dingen zien. Het hartfilmpje ziet er normaal uit. Gezien de
achtergrond van mijnheer is het misschien wel verstandig om hartenzymen te
bepalen. Dan hebben we dat probleem uitgesloten. Normaal gesproken gaat de
huisarts overleggen met de cardioloog en die zegt dan dat hij de patient in het
ziekenhuis wil zien en dat ze daar bloed afnemen. Voor een medicus de weg van de
minste weerstand, voor de patient de meeste belastende weg. Deze huisarts pakt
het anders aan. Het hartfilm is goed. En bloedprikken kan ook via de STARR. Ze
zegt tegen de man, ik maak een afspraak bij de STARR en dan kun je zo bloed
gaan prikken. Ooh nee roept ze, ik heb een beter idee, trek je schoenen aan,
dan stap je bij mij in de auto en zet ik je even af bij de priklocatie. Dan is
het maar gebeurd. ZO gezegd, zo gedaan. Voor ik mijn spullen opgeruimd heb en
de rit heb afgerond zit deze man al bij de STARR met een naald in zijn arm.
Doortastende actie van de huisarts. Ik hou hier van.
