Ambulance 139, kunnen jullie naar dit en dat adres. Betreft een
man van 87 die van de 2e trede van de trap is gevallen. We spoeden
ons ter plaatse en onderweg bedenken we al welk mogelijk letsel we aan kunnen
treffen. De 2e trede is niet zo erg hoog, maar gezien de leeftijd is
en gebroken heup niet ondenkbaar. Aangezien de meeste oudere mensen een tere
huid hebben is huid en hoofdletsel ook niet onwaarschijnlijk. Met deze
vermoeden komen we op het adres aan. Daar staat de deur al open en de
echtgenote van het slachtoffer staat zenuwachtig heen en weer te dralen. Of we
snel mee willen komen naar boven. Als we daar aan komen zie ik een man onderaan
de trap liggen met zijn benen tegen de trap omhoog. Een merkwaardige houding en
hoogst onaangenaam lijkt me. Mijnheer geeft pijn in zijn rug aan. Ik hou zijn
hoofd vast om zijn nek te fixeren. Mijn collega staat op een afstandje en zie
ik al een blik werpen op allen prullaria die in het huis staan. We kunnen
werkelijk geen kant op zoveel spullen staan er in de gang en de andere kamers.
Zelfs de deur is smaller gemaakt om meer tegen de muur te kunnen zetten.
Ik vraag aan mijnheer wat er gebeurd is. `Tja, ik wilde naar
boven en gleed uit op de 2e trede en viel toen helemaal naar
beneden`. Wacht even, u viel van de 2e trede HELEMAAL naar beneden.
Bij de meeste trappen is dat hooguit een centimeter of 50. Nee ik was bijna
boven en bij de 2e ging het mis. U bedoelt de 2e trede
van boven? Ja dat zeg ik. Ooh, ik begin altijd onder te tellen als het over
traptreden gaat. Maar dit verandert het verhaal volledig. Hij is gevallen en recht
achterover naar beneden gevallen. De pijn in zijn rug en nek krijgt gelijk een
iets andere betekenis. Ruim 2 meter recht naar beneden vallen terwijl je bijna
90 jaar oud ben, kan heel veel letsel geven. Ik overleg met mijn collega en
geef aan dat deze mijnheer op de vacuümmatras geïmmobiliseerd moet worden om
zijn wervels te beschermen. Echter, gezien alle spullen die er staan, is dit
een uitdaging op zich. Voor het gemak maar even een halskraag om zodat ik mijn
handen even vrij kan maken om samen met mijn collega ruimte te maken.
Ondertussen de brandweer om assistentie gevraagd zodat de man via het raam naar
buiten kan, want de onderste trap is geen optie door alle spullen en een
traplift. We voelen ons halve verhuizers als we eindelijk de man in het vacuümmatras
hebben liggen.
Vroeger mocht ik nooit op bedden springen thuis, maar hier
in het huis heb ik samen met mijn collega en de brandweermannen een soort van
dans op een 2-persoonsbed uitgevoerd om de man met brancard en al door het raam
naar buiten te krijgen. Wat een klus zeggen we later tegen elkaar. Patiëntenzorg,
improviseren en samenwerking. Het liep gesmeerd.
We komen vaak huizen tegen die zo vol met spullen staan dat
je er normaal al niet eens kunt lopen, laat staan met een brancard en andere
spullen. Nu hoeft iemand echt niet voortdurend met de angst te leven dat er wat
kan gebeuren. Maar stel je zelf wel de vraag, als er iets gebeurd, kan ik dan
geholpen worden in mijn eigen huis…..?
Ik heb nachtdienst in de stad. En Rotterdam is nu eenmaal
een stad waar het leven gewoon doorgaat in de nacht. Een melding in het
centrum. Bij aankomst blijkt het een redelijk luxe hotel te zijn. We worden
opgevangen door de portier. Op kamer … is een mijnheer niet lekker geworden.
Hij trilt enorm en is helemaal nat van het zweet. Tja alles is mogelijk dus
nemen we de brancard en een voorraad attributen mee en lopen achter de portier
mee naar de bewuste kamer. Na kloppen word de deur open gedaan door een jonge vrouw
die slechts gekleed is in een paar kledingstukken van enkele centimeters en
zeer weinig bedekken. Maar ja, het is een hotel en daar komen mensen onder
andere om de nacht door te brengen in een bed, dus zo vreemd is het niet.
Verderop in de kamer zit een man enorm te trillen en te zweten. Hij heeft ook
overgegeven zo te zien. Mijn collega sluit de man aan de monitor en ik vraag
wat er gebeurd is. Mevr geeft aan dat ze een paar dagen in Rotterdam zijn op
stedentrip vanuit de andere kant van Europa. En ja, in Nederland moet je
uiteraard de coffeeshop bezoeken. Dat hebben deze mensen ook braaf gedaan. Een
heerlijke kruiden cake gekocht. De verpakking en het halve stukje krijg ik in mijn
mijn handen gedrukt. Een van de regels die mij opvallen is: wees voorzichtig,
want de effecten kunnen heftig zijn. Begin met een klein stukje. Maar ja, de
helft van het stuk is missende en ik vermoed dat deze helft voor een gedeelte
in mijn patiënt zit en het andere gedeelte in de vrouw. Die reageert ook niet
helemaal nuchter. Dat verklaart heel veel. Mijnheer is heel erg gespannen en
enorm aan het hyperventileren. De klachten zijn begonnen een uur nadat ze de
cake gegeten hebben. Tja, spacecake, vervelend, maar in deze situatie niet
ernstig. Alleen heel erg vervelend.
Gezien alle attributen in deze kamer had de avond anders
moeten verlopen. Er staat speelgoed en aan aantal doosjes waarin gewoonlijk
rubberen jasjes verpakt zitten. Deze worden doorgaans niet gebruikt bij het
koffie met cake nuttigen. Nu gaan ze ongebruikt de tas weer in vermoed ik.
Mijnheer is weer redelijk rustig maar voelt zich nog niet happy. Ingaan op de
avances van de vrouw lijkt niet meer op zijn lijstje te staan. Ik wens ze nog
een goede nacht en we vertrekken weer voor de volgende melding.
Een andere dienst ben ik net begonnen als we een melding
krijgen van een traumatische reanimatie op straat. De plek van het ongeval
betreft een grote kruising. Er kan daar van alles gebeurd zijn. Meer informatie
hebben we nog niet. Bij aankomst staat er een brandweerwagen en diverse politiewagens
op en naast een trottoir. Het is nog geen 300 meter van een brandweerkazerne en
een politiebureau vandaan. Enkele brandweermannen houden een zeil omhoog om
omstanders het zicht op het slachtoffer te ontnemen. Ik kom dichterbij en zie een
paar agenten bezig met hartmassage. Het eerste wat door me heen gaat is: ligt
hij nu op zijn buik of op zijn rug. De armen en benen liggen ook in een rare
houding. Ik vraag wat er is gebeurd en pak mijnheer zijn hoofd vast. Dat voelt
heel raar en dan zie op de tegels bloed en andere substantie liggen wat normaal
binnen een schedel hoort. De agenten geven aan dat mijnheer van de flat is
gesprongen waar we nu voor staan. Hoe hoog is hij gesprongen dan? Tja, hij
woont op de 20e verdieping en daar is ook de melding vandaan
gekomen. Nog een snelle blik over de patiënt, en ik zeg tegen de agenten dat
dit totaal geen kans heeft en we stoppen met reanimeren. We dekken de patiënt af.
Het is een naar gezicht om iemand te zien liggen die van die hoogte op straat
is gevallen. Er zijn 2 mensen die het hebben zien gebeuren. Hier ga ik nog een
gesprek mee voeren want deze hebben absoluut hulp nodig. De emoties zitten bij
hen begrijpelijk erg hoog. Dit gaan ze niet snel vergeten. Ik praat een tijdje
met hen en ze krijgen slachtofferhulp aangeboden.
Tja, het gebeurd veel dat mensen zelf voor de dood kiezen.
De laatste tijd zijn er heel veel meldingen van dien aard. Wat iemand er toe
beweegt kan ik niet begrijpen. Maar dat is misschien maar goed ook. Als ik het
zou begrijpen zou er met mij mogelijk ook iets niet in orde zijn. Het is alleen
erg jammer dat andere mensen hierdoor mogelijk ook getraumatiseerd raken. Een
omstander die iemand ziet vallen. Een treinmachinist die iemand op het spoor
ziet en niets kan doen om een aanrijding te voorkomen. En zo zijn er meer
mensen die ongewild getuige en slachtoffer worden door bepaalde situaties.
Situaties met alleen verliezers. Triest…
