Het is nacht in Rotterdam. En Rotterdam heeft weer het geluk dat deze broeder nachtdienst heeft. Tenminste, dat houd ik mezelf maar voor, want zelf ben ik in de regel wat minder blij met nachtdiensten. Maar okay, het is part of the job. En samen met je collega maak je er het beste van en worden het meestal wel leuke diensten. Het is niet het werk in de nacht, dan wel het slapen overdag. Maar goed, ik ben daar niet de enige in en zal u er verder niet mee vermoeien.
We zijn nog maar net klaar met een andere rit als we weer worden gekoppeld aan de volgende melding. A1, Pijn op de borst. Aangezien pijn op de borst kan betekenen dat het hart in de problemen zit, word een melding als deze altijd met spoed gereden. Gelukkig blijkt het in veruit de meeste gevallen mee te vallen.
Maar goed, met een hoop bombarie en geflits rijden wij naar het opgegeven adres. (je staat er versteld van hoe druk het soms midden in de nacht is op de weg). Ergens in een van de hoge gebouwen in Rotterdam verwacht een patiënt ons. De deur wordt al geopend als ik uit de auto stap. Jaja denk ik, ik moet mijn spullen nog pakken. Niet zo ongeduldig alstublieft.
We spoeden (relatief begrip in sommige liften) ons naar de 12e etage. Daar aangekomen worden we opgewacht door een persoon die ons duidelijk zenuwachtig de woning binnen laat. Ik stel de patiënt voor om te gaan zitten zodat we wat dingen kunnen controleren. Ik neem plaats naast de patiënt en begin een vragenuurtje. Mijn collega sluit de patiënt ondertussen aan de monitor zodat we ook wat parameters in beeld krijgen.
Soms verbaas je je van antwoorden van een patiënt. Zo ook hier.
-Wanneer zijn de klachten begonnen? Vraag ik.
-Ooh, 4 dagen geleden begon dit al.
-En wat is er dan veranderd dat u nu na 4 dagen ineens midden in de nacht een ambulance nodig heeft? Waarom bent u nog niet bij de huisarts geweest? Als het werkelijk een probleem aan uw hart is, is de tijd voor een effectieve behandeling al zeer ruim overschreden.
-Maar mijnheer, ik heb zoveel klachten en ik heb zelf al de hele avond op internet gezocht wat het kan zijn en ik denk dat ik nu een hersenbloeding heb.
- en waarom denkt u een hersenbloeding te hebben? Alle controles die ik ondertussen gedaan heb wijzen absoluut niet naar een probleem in de hersenen.
- kijk mijnheer, dit heb ik gevonden..
Toen kwamen er 5 (!) A4-tjes met beschrijving en tekeningen. Ik vraag waar al deze informatie vandaan komt. Dan geeft ze aan dat ze heel lang heeft gegoogeld en toen tot deze conclusie is gekomen. Ik bekijk al deze papieren welke helemaal vol staan met tekeningen en beschrijvingen. Pijn door het gehele lichaam, werkelijk alles wordt benoemd en getekend. Ik zie organen en ledematen die ik zelf nog nooit in verband heb gebracht met een hersenbloeding. Van pijn in de kies, tintelingen in de tenen en vingers, raar gevoel in de buik, pijn op de borst. Werkelijk overal zit pijn. Er is geen verband in te krijgen. Maar volgens de aantekeningen van mevrouw komen al deze klachten doordat ze een hersenbloeding heeft. En, geeft ze aan, je moet echt niet denken dat ik gek ben hoor.
Nou, wat ik denk zal ik maar even voor me houden. Als ik naar mijn collega kijk, zie ik wel dat we hetzelfde denken. Middels metingen en wat ik zie, kom ik wel tot de conclusie dat mevrouw enorm gespannen is en daardoor aan het hyperventileren is. Werkelijk alles wat we meten is goed. Ik deel mijn mening ook met mevrouw en geef aan dat ik ze niet mee neem naar het ziekenhuis en dat ze morgen naar haar eigen huisarts moet gaan. Ze leek wat gekalmeerd. Maar op het moment dat ze het idee heeft dat ik ze niet mee wil nemen, komen alle klachten in alle hevigheid terug. Ze heeft een pijnscore van 11 op een schaal van 1 tot 10. Ik blijf nog een poosje in gesprek en de klachten nemen langzaam weer af. Maar op het moment dat ik langzaam weer aangeef dat ze niet mee hoeft, begint het hele riedeltje weer opnieuw. Daarbij wordt een paar keer gemeld dat ik natuurlijk geen dokter ben. Nu heb ik me nog nooit als dokter voorgesteld, dus daar heeft ze absoluut gelijk in. Maar blijkbaar valt deze patiënt onder de categorie patiënten die alleen maar adviezen van je aanneemt als je je voorgesteld heb als dokter.
Tja, en nu. Ik overweeg een aantal opties. Ik stel haar voor dat ze naar de huisartsenpost kan gaan. Ik maak wel een afspraak voor haar. Maar nee, zelf (via fam, vrienden, taxi naar de HAP) is absoluut niet mogelijk. Kijk ik ben geen taxi, en een beetje zelfredzaamheid mag ik toch wel verwachten. Ik zie absoluut geen acute afwijkingen dus ze kan heel goed zelf naar de dokter.
Maar ja, ik weet al dat deze dame niet zelf naar de dokter gaat. En als ik deze dame thuislaat, staat er hoogstwaarschijnlijk na 20 minuten weer een ambulance omdat ze weer 112 gaat bellen. En ja, dat is ook niet de oplossing.
Ik bel het ziekenhuis waar ze bekend is. Ik doe mijn verhaal en zeg dat ik niks kan beginnen met deze patiënt. Er wordt in het dossier gekeken en ik merk enige herkenning aan de andere kant van de telefoon. Kom ze maar brengen dan kijkt de dokter haar hier nog wel een keer na.
Ik heb mevrouw in het ziekenhuis gebracht en overgedragen. Het is de makkelijkste weg om iemand in een ziekenhuis te brengen. Dan kijken ze er daar maar naar. Maar dit geeft me helemaal geen goed gevoel. Deze dame had mijns inziens helemaal geen acute hulp nodig midden in de nacht, maar door haar stellige overtuiging en de beperkte opties is het toch deze oplossing geworden. Ze had gewoon thuis kunnen blijven maar, zoals ik al zei, dan staat er na een tijdje weer een andere ambulance. Tja, en is dat een goede optie?
Soms kom je bij situaties waarbij je het gevoel heb: dit is zo verschrikkelijk onnodig.
De pieper gaat en we worden gestuurd naar een melding op een N-weg. Dat zal een ongeval zijn, en aangezien N-wegen tot de gevaarlijkste horen wat betreft ongevallen, gaan we maar snel op pad. Onderweg worden we bijgepraat. Een collega is al onderweg en het betreft een ongeval tussen een personenauto en een vrachtwagen. Tja, dan kan meevallen, maar ook heel ernstig zijn.
Het is in het begin van de avond, maar in deze tijd van het jaar is het al om 5 uur donker. Dus ook dit ongeval heeft in het donker plaatsgevonden.
Al ver voordat we ter plaatse zijn, zien we een hoeveelheid zwaailichten die ons de plaats van het ongeval aanwijzen. Als ik aankom, zie ik een grote ravage. Een vrachtwagen staat letterlijk dwars op de weg. Wat is hier gebeurd dat zelfs een vrachtwagen dwars op de weg komt te staan. Ik meld me bij mijn collega van de rapid responder en vraag wat de situatie is. 2 slachtoffers in een personenauto die er wonderwel aanspreekbaar en stabiel uit zien. De auto is totall-loss. Door de hele auto hangen lege airbags. Ik neem de beide patiënten in mijn ambulance en doe controles. Wonderwel lijkt het mee te vallen. Aangezien ze wel wat klachten hebben, in combinatie met het ongevalsmechanisme, gaan deze mensen zeker wel mee naar het ziekenhuis.
Dan vraag ik nog een wat er is gebeurd. Deze mensen reden op deze N-weg in het donker. Er is ook geen straatverlichting. En ineens stond daar een vrachtwagen overdwars op de weg. Doordat deze overdwars stond, was ook de achterverlichting niet zichtbaar. De trailer (een leeg container chassis) is donker met een paar kleine oranje lampjes aan de zijkant. De bestuurder van de auto zag ineens deze combinatie staan, heeft nog geremd, maar met een snelheid van 100km/h kun je dat niet meer ontwijken en is volop tegen een van de banden van de trailer aan gereden.
Wanneer ze een aantal meters er naast tegen de trailer waren gereden had ik niet willen weten hoe het afgelopen was. Dan hadden ze er totaal onderdoor gegaan. En de auto zou dan veranderd zijn in een cabrio…
Maar waarom stond die vrachtwagen daar dan? Wat blijkt: de chauffeur was verkeerd gereden en wilde draaien. Nu maakt iedereen wel eens een domme beslissing. Maar draaien op een donkere N-weg, waar de snelheid 100km/h is, waar een dubbele doorgetrokken middenstreep is, en waar de weg niet eens breed genoeg is om een hele vrachtwagen combinatie te keren en je een paar honderd meter de verkeerslichten van een grote kruising kunt zien, kan ik alleen maar benoemen als erg dom. Ik ben geen chauffeur, ik ben geen politieagent en ik ben geen verkeersdeskundige. Maar de enige conclusie die je hier kunt trekken, is dat het een heel stomme actie is. En ik geloof dat de collega`s van de politie er net zo over denken. Anders hadden ze vast dat roze papiertje wel terug gegeven aan de chauffeur…
Hier had dokter google wellicht uitkomst kunnen bieden. Dokter Google maps wel te verstaan…
