Een hoofd vol zorgen

Ik heb de ambulance gebeld omdat mijn vrouw zo raar doet. Zij reageert helemaal niet goed en praat af en toe raar. Daarbij kan zij helemaal niet staan. Ik sta, laat in de avond, samen met mijn collega in een donkere slaapkamer. Daar ligt ze, dwars op bed. Ze kijkt me aan als ik naar haar toe ga. Terwijl mijn collega allerlei apparatuur aansluit, probeer ik te achterhalen wat er is gebeurd. Mevrouw geeft wel antwoord op vragen die ik stel, maar het valt me op dat bewegen niet makkelijk gaat. Daarbij is haar spraak alsof ze flink aan de alcohol heeft gezeten. Dit laatste blijkt echter niet het geval.

Ik vraag aan mijnheer wat er is gebeurd. Het echtpaar, al in de jaren der zeer sterken, is vanmiddag wezen fietsen en daarbij is mevrouw gevallen. Ze kwam met haar fiets naast het asfalt en viel toen om. Ze heeft last van haar schouder. Ze droeg een fietshelm. (wat ik alleen maar kan toejuichen! Er zijn nog veel te veel oudere mensen die de risico's van een e-bike onderschatten). Maar goed, deze dame is dus gevallen en daarna naar huis gelopen. Ze had hoofdpijn en is op bed gaan liggen. Nu, een uur of 7 later, is ze wakker, maar praat raar en is zichzelf niet. Daarbij braakt ze. Kortom, ze is niet lekker. 

Tegelijkertijd maak ik me zorgen. Veel zorgen. Alles wat ik zie, maakt me ongerust. Er wordt echter diverse keren gezegd dat mevrouw niet op haar hoofd is gevallen. Op haar hoofd is ook geen enkele verwonding of iets anders te zien. Ze gebruikt echter wel bloedverdunners. Ik overleg met mijn collega en zeg dat ik me wel zorgen maak en dat we maar snel naar het ziekenhuis moeten gaan.

Onderweg naar het ziekenhuis, zo'n 20 minuten rijden met spoed, verandert de situatie. Tegen de tijd dat we daar aankomen reageert mevrouw helemaal niet meer. Gelukkig staat het personeel in het ziekenhuis klaar, en al lopend naar de röntgenafdeling, vertel ik mijn bevindingen. Zaak is dat de CT-scan snel gemaakt moet worden. 

Ik ben geen radioloog, maar de beelden van deze scan zijn wel heel erg duidelijk. In haar hoofd zit veel bloed op plekken waar het niet hoort. Ook zijn er tekenen te zien dat de druk in het hoofd al aardig aan het oplopen is. Toch een bloeding in het hoofd. De partner van mevrouw is helemaal van slag wanneer hij dit hoort en dat de dokter zich ernstig zorgen maakt over de situatie en het beloop hiervan. De artsen hebben overlegd (ook nog met een ander ziekenhuis) en daarbij de conclusie gemaakt dat behandeling niet meer mogelijk is. Ze zal op een afdeling worden gelegd in afwachting wat komen gaat. We helpen mijnheer om zijn kinderen te bellen, nadat de arts kenbaar gemaakt heeft dat het raadzaam is om deze te waarschuwen. 

Ik heb met deze man te doen. Vanmiddag zit je nog samen met je vrouw op de fiets en `s avonds zit je naast haar bed met de vraag of ze de volgende dag nog wel gaat halen. 

Een week later ben ik weer in hetzelfde ziekenhuis. Ik kom de neuroloog tegen die de betreffende avond ook dienst had. Ik vraag haar hoe het is afgelopen met deze mevrouw. Er eigenlijk vanuit gaande dat ze overleden is. Mijn vraag komt eigenlijk voort uit het feit dat het allemaal zo abrupt gegaan is en dat ik hoop dat de familie het allemaal heeft kunnen handelen. 

 

Tot mijn grote verbazing krijg ik als antwoord, dat het goed gaat. Mevrouw heeft vanmorgen aan tafel gezeten en zelf ontbeten. Ze heeft nog wel wat restgevolgen van de bloeding in haar hoofd, maar inmiddels gaat het de goede kant op. Ik kijk de neuroloog aan en vraag of we het wel over dezelfde patiënt hebben. DIt blijkt wel het geval. Zij geeft ook aan dat iedereen vol verbazing is. Ze was op de afdeling gelegd in afwachting wat komen zou, en tot ieders grote verbazing gaat het goed. Ik zeg: nou als er een patiënt is waar ik mijn geld niet op gezet had, was het deze vrouw. De neuroloog geeft aan dat zij dit ook totaal niet had verwacht. Uiteraard ben ik onwijs blij met deze afloop. Ik heb de mensen niet meer gezien. Dat hoeft ook niet, maar het is soms wel fijn om te horen dat dingen goed afgelopen zijn.

Mogelijk heeft de fietshelm haar toch voor erger leed behoed. Het is een totaal andere discussie, maar als ik soms zie hoe mensen een e-bike besturen…. of denkend dat het een auto is (qua afmetingen). Snelheid onderschatten. Te groot denken over hun eigen reactievermogen. Het is een geweldige uitvinding, maar in sommige situaties zo levensgevaarlijk…

Deze mevrouw had een helm op, maar het gros van de ouderen fietst zonder helm. Ik snap dat het lastig is, maar met 27 km/h ten gronde gaan en met je hoofd het asfalt verkennen heeft veel meer impact dan men denkt. Daarbij slikt het grootste gedeelte van de ouderen bloedverdunners, wat de impact nog veel groter maakt. 

Dat sommige mensen de ambulance nog steeds zien als oproeptaxi is zeer ergernis waardig. Ik krijg een melding van een patiënt die nogal benauwd zou zijn. Primair alle reden voor een bezoek van de ambulance. Echter krijgen we onderweg steeds meer informatie. Deze patiënt is die middag in het ziekenhuis geweest met deze klachten en de artsen in het ziekenhuis wilde de patiënt daar houden. Echter is deze, tegen medisch advies in, naar huis gegaan. Nu zijn we goed 2 uur verder en het gaat niet meer. Dus bel je een ambulance om je naar het ziekenhuis te laten brengen. U vraagt, wij draaien. 

Ik kom op het opgegeven adres aan. Daar zit de patiënt in de woonkamer. Familie van de patiënt vangt ons op en begint: de zuurstof waarde is laag, dus we hebben het ziekenhuis gebeld en die zeiden dat de ambulance de patiënt wel even naar het ziekenhuis zou brengen. Natuurlijk, geen enkel probleem mevrouw. Waarschijnlijk heb ik non-verbaal iets anders gezegd… Dat brengen valt nog te bezien. Eerst mijn eigen onderzoek maar eens doen. De patiënt en de woning vertonen diepe sporen van jarenlange sponsoring van de tabaksindustrie. Ook de gevolgen hiervan zijn al aanwezig. Zo liggen er diverse puffers en vernevelapparatuur. Ik stoor me aan de toon waarmee de patiënt het verhaal doet. Het is niet de eerste keer dat deze klachten aanwezig zijn. Nu is de benauwdheid al een week aan de gang. Om die reden is er die middag een bezoek aan de longpoli gebracht. De longarts wilde de patiënt opnemen om in het ziekenhuis verder te behandelen. Maar, wordt er laconiek gezegd, ik wilde naar huis. Ik dacht dat het wel over zou gaan. Gezien het feit dat dit niet de eerste keer is, weet je ook dat dit niet vanzelf over gaat. Heeft u al een pufje genomen? Nee, waarom? Nou, om die eenvoudige reden dat dit de eerste behandeling is bij patiënten in uw situatie.

Nee ik heb het ziekenhuis gebeld en die zeiden dat ik 112 moest bellen en dan zou de ambulance me wel even naar het ziekenhuis brengen.

De zuurstofwaarde is echter inderdaad zo laag dat het niet verantwoord is om deze mensen zelf naar het ziekenhuis te laten gaan. Er wordt zelfs nog gezegd dat de zuurstofwaarde vanmiddag ook zo laag was. Ik verbaas me. En dan nog tegen advies van de dokter in naar huis gaan? Ja, geeft de dochter aan. Ze is zo eigenwijs, ze wilde naar huis. Maar u heeft ze meegenomen naar huis? 

Het liefst zou ik zeggen, stap in je auto en breng ze maar weer terug. Je gaat tegen advies naar huis en als het een goed uur later toch niet zo gaat bel je gewoon een taxi om je terug te brengen. Feitelijk is er ten opzichte van die middag niets verandert. 

Alleen kan ik ethisch en beroepsmatig iemand met deze parameters niet zelf naar het ziekenhuis laten gaan. Dus breng ik de patiënt naar het ziekenhuis. Onderweg maak ik nog wel een keer duidelijk dat de patiënt met deze chronische aandoening beter wel naar de dokter kan luisteren wanneer deze adviseert in het ziekenhuis te blijven. Niemand ligt voor zijn plezier in het ziekenhuis, maar soms is het gewoon beter om je over je eigen wil heen te zetten. 

Bovendien belast je de paraatheid van de ambulancedienst onnodig op deze manier.