Je bent een dame van 86 jaar. Je woont in een bejaardenhuis en loopt wat moeizaam. Je bent gevallen. Daarna kun je bijna niet meer staan vanwege de pijn in je heup. In het ziekenhuis word je beoordeeld en word er een foto gemaakt. Daarop blijkt dat de heup alleen gekneusd is en niet gebroken. Dus mag je naar huis met de ambulance. Maar dat kan wel even duren. Het gebeurd regelmatig dat mensen lang moeten wachten op de ambulance. Dit zijn zogenaamde b-ritten. Deze ritten hebben geen hoge urgentie en hebben minder prioriteit dan spoedritten. Hierdoor kan het voorkomen dat je lang (lees:uren) moet wachten totdat je aan de beurt ben voor een rit naar huis. Zo ook de dame wie wij op moeten halen uit een ziekenhuis om naar huis te brengen. Ze ligt al enkele uren te wachten op een ambulance. Dat haar dit niet echt zint blijkt al snel als we binnen komen. Ik probeer uit te leggen dat het druk is met spoedritten. En dat het vervelend is en ik er toch echt niets aan kan doen. We zitten een tijdje te praten en het word een gezellig ritje. Opeens zegt de dame tegen mij: weet je waar ik nu enorm veel zin in heb? Ik zeg geen idee te hebben. Want ja, waar heeft een 86-jarige zin in?? Dan zegt ze: ik heb zo enorm veel trek in een patatje mayonaise. Dat heb ik al 7 jaar niet op. Het is half 10 in de avond. Ik vraag nog eens: dus u heeft zin in een patatje met? Ze begint te glimmen. Dan zeg ik tegen haar. U krijgt van mij een patatje met. Dan zegt ze: nee hoor dat kan niet. Dat kunt u niet maken. Laat maar zitten. Ik roep naar mijn collega dat hij naar de snackbar moet rijden. Hij denkt dat ik hem in de maling neem en zegt na een tijdje dat we er zijn. En inderdaad, we zijn er. Maar niet bij de snackbar maar bij mevrouw thuis. Ik zeg dat ik serieus was met die snackbar en dat we er nog maar even naar toe moeten. Hij kijkt me nog even raar aan maar gaat dan toch rijden. Bij de snackbar bestel ik een patatje. Van de geur ga ik watertanden zo aan het einde van mijn avonddienst. Maar goed, ik met patatje op schoot terug in de ambulance. We bewaren deze maar even voor thuis, want op een wiebelende brancard in een rijdende ambulance is patat eten niet heel handig. We brengen mevrouw in haar woning. Ze vraagt of we ze in bed kunnen helpen. Uiteraard leggen we mevrouw in bed en geven haar daarna haar patat. Er komt later nog iemand van de thuiszorg die haar nog wel helpt met tanden poetsen. Mevrouw ligt in bed, handdoek met bakje patat op schoot. Geloof me: de blik die ik van haar kreeg is onbetaalbaar. Het lijkt een beetje op het gezicht van mijn kinderen als we naar Mc Donalds gaan. Ik wens ze eetsmakelijk en we gaan er vandoor. Natuurlijk vinden wij hectiek geweldig. Maar met zulke ritten heb ik ook een geweldige dienst!
Deze dame is met een ambulance vervoerd. Volkomen terecht. Alleen krijg ik wel steeds vaker de indruk dat mensen geen idee hebben waar een ambulance voor bedoeld is. Dit vraagt om uitleg. Patient A belt een ambulance omdat hij niet lekker is. Hij voelt zich alsof hij elk moment kan flauw vallen. En dan heb je een ambulance nodig. Welja, we gaan er naar toe. Bij het adres aangekomen staat er een mijnheer voor het huis met een hoeveelheid bagage waar je wel 2 maanden mee op vakantie kan. Ik vraag of de patient nog binnen is. Dan antwoord hij dat hij de patient is. Ooh ja... en waarom bent u dan niet met de eigen auto naar het ziekenhuis gegaan? Nou, jullie zijn daar toch voor....? Ja ik ben er voor om mensen naar een ziekenhuis te brengen. Maar ik ben geen taxi!
Patient B is net 30 en heeft een hernia. Uiterst vervelend natuurlijk. Maar ze verteld dat ze dit al 2 jaar heeft. Alleen speelt de pijn op de laatste 4 dagen. Ze was bij familie maar is naar huis gegaan. Via de trap naar de 4e etage gelopen. Toen de huisarts gebeld. Deze is heel empatisch. Als mevrouw zegt dat ze niet kan lopen belt de huisarts een ambulance. Ik neem de situatie in me op. Ik vraag wat de vrouw van mij verwacht. Ze geeft aan dat ze niet kan lopen. Maar hoe bent u dan aangekleed vanmorgen en hoe gaat u naar het toilet? Tja dat lukte wel maar moeizaam. Dus het lukte wel. We gaan zien hoe ver we komen. Het gaat nog veel beter dan verwacht. En we zijn best vlot beneden. Daarna zit ze in de ambulance. Nadat ik ze in het ziekenhuis heb gebracht bel ik de huisarts. Want mij ontgaat de indicatie voor een ambulance volledig. Hoe vervelend een hernia ook is. Sterker nog: met een zere rug kun je denk ik beter in een auto zitten dan op een heen-en-weer-schuddende-en-bonkende ambulance. Ik vraag aan de huisarts wat de indicatie volgens haar was. Die geeft aan dat mevrouw zei dat ze niet kon lopen. (Ze heeft het niet eens geprobeerd). En ja, jullie hebben toch een karretje waarmee je de trap af kan?? Geen idee wat ze bedoeld. Maar een ding weet ik zeker. Ik ga een patient in deze omstandigheden zeker niet dragen. Ik wil mensen helpen maar ze moeten het zelf doen als het zelf kan. De huisarts geeft aan dat ze dit niet wist en zegt dat ze volgende keer deze mensen zelf laat gaan.
Dame 3 is erg benauwd en word door de huisarts ingestuurd wegens ernstige benauwdheid. Ze zou niet stabiel zijn. Bij aankomst bij mevrouw doet een jonge buurvrouw de deur open. Ze loopt ons voor naar mevrouw. Deze is aan het stofzuigen (.....). Ik vraag of zij de patient is. Daarop antwoord ze bevestigend. Maar geeft ze gelijk aan. Ze is nog niet klaar en wij zijn te vroeg. We moeten even wachten. Ik geef aan dat ik met spoed naar een benauwde mevrouw gestuurd ben. Dat deze aan het stofzuigen is geeft aan dat het met de benauwdheid wel mee valt. En ik ben zeker niet van plan om te wachten tot ze daar mee klaar is. Spoed is spoed. Ook de huisarts die deze dame heeft ingestuurd krijgt terugkoppeling.
Andersom kan ook. Mijnheer is niet lekker. Beetje lage bloeddruk. Huisarts belt de ambulance die mijnheer maar even naar het ziekenhuis moet brengen. Mijnheer ziet ernstig bleek. Heeft bloed gebraakt. Een bloeddruk van ver onder het gemiddelde. Ik besluit er zelf een spoedrit van te maken omdat ik mijnheer toch niet zo heel stabiel vind. Ik geef mijnheer vocht en een middel tegen bloeden. In het ziekenhuis blijkt hij een bloeding in zijn maag te hebben....
Onder andere de diversiteit is wat het werk leuk maakt. Sommige ervaringen zijn inbetaalbaar. Andere zou ik wel weer kunnen missen. Maar het totaal van dit alles is dat ik een top baan heb. Ik zou met niemand willen ruilen qua werk.
Deze dame is met een ambulance vervoerd. Volkomen terecht. Alleen krijg ik wel steeds vaker de indruk dat mensen geen idee hebben waar een ambulance voor bedoeld is. Dit vraagt om uitleg. Patient A belt een ambulance omdat hij niet lekker is. Hij voelt zich alsof hij elk moment kan flauw vallen. En dan heb je een ambulance nodig. Welja, we gaan er naar toe. Bij het adres aangekomen staat er een mijnheer voor het huis met een hoeveelheid bagage waar je wel 2 maanden mee op vakantie kan. Ik vraag of de patient nog binnen is. Dan antwoord hij dat hij de patient is. Ooh ja... en waarom bent u dan niet met de eigen auto naar het ziekenhuis gegaan? Nou, jullie zijn daar toch voor....? Ja ik ben er voor om mensen naar een ziekenhuis te brengen. Maar ik ben geen taxi!
Patient B is net 30 en heeft een hernia. Uiterst vervelend natuurlijk. Maar ze verteld dat ze dit al 2 jaar heeft. Alleen speelt de pijn op de laatste 4 dagen. Ze was bij familie maar is naar huis gegaan. Via de trap naar de 4e etage gelopen. Toen de huisarts gebeld. Deze is heel empatisch. Als mevrouw zegt dat ze niet kan lopen belt de huisarts een ambulance. Ik neem de situatie in me op. Ik vraag wat de vrouw van mij verwacht. Ze geeft aan dat ze niet kan lopen. Maar hoe bent u dan aangekleed vanmorgen en hoe gaat u naar het toilet? Tja dat lukte wel maar moeizaam. Dus het lukte wel. We gaan zien hoe ver we komen. Het gaat nog veel beter dan verwacht. En we zijn best vlot beneden. Daarna zit ze in de ambulance. Nadat ik ze in het ziekenhuis heb gebracht bel ik de huisarts. Want mij ontgaat de indicatie voor een ambulance volledig. Hoe vervelend een hernia ook is. Sterker nog: met een zere rug kun je denk ik beter in een auto zitten dan op een heen-en-weer-schuddende-en-bonkende ambulance. Ik vraag aan de huisarts wat de indicatie volgens haar was. Die geeft aan dat mevrouw zei dat ze niet kon lopen. (Ze heeft het niet eens geprobeerd). En ja, jullie hebben toch een karretje waarmee je de trap af kan?? Geen idee wat ze bedoeld. Maar een ding weet ik zeker. Ik ga een patient in deze omstandigheden zeker niet dragen. Ik wil mensen helpen maar ze moeten het zelf doen als het zelf kan. De huisarts geeft aan dat ze dit niet wist en zegt dat ze volgende keer deze mensen zelf laat gaan.
Dame 3 is erg benauwd en word door de huisarts ingestuurd wegens ernstige benauwdheid. Ze zou niet stabiel zijn. Bij aankomst bij mevrouw doet een jonge buurvrouw de deur open. Ze loopt ons voor naar mevrouw. Deze is aan het stofzuigen (.....). Ik vraag of zij de patient is. Daarop antwoord ze bevestigend. Maar geeft ze gelijk aan. Ze is nog niet klaar en wij zijn te vroeg. We moeten even wachten. Ik geef aan dat ik met spoed naar een benauwde mevrouw gestuurd ben. Dat deze aan het stofzuigen is geeft aan dat het met de benauwdheid wel mee valt. En ik ben zeker niet van plan om te wachten tot ze daar mee klaar is. Spoed is spoed. Ook de huisarts die deze dame heeft ingestuurd krijgt terugkoppeling.
Andersom kan ook. Mijnheer is niet lekker. Beetje lage bloeddruk. Huisarts belt de ambulance die mijnheer maar even naar het ziekenhuis moet brengen. Mijnheer ziet ernstig bleek. Heeft bloed gebraakt. Een bloeddruk van ver onder het gemiddelde. Ik besluit er zelf een spoedrit van te maken omdat ik mijnheer toch niet zo heel stabiel vind. Ik geef mijnheer vocht en een middel tegen bloeden. In het ziekenhuis blijkt hij een bloeding in zijn maag te hebben....
Onder andere de diversiteit is wat het werk leuk maakt. Sommige ervaringen zijn inbetaalbaar. Andere zou ik wel weer kunnen missen. Maar het totaal van dit alles is dat ik een top baan heb. Ik zou met niemand willen ruilen qua werk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten