We zijn onderweg naar een voetbalveld. Een plek waar we met enige regelmaat ter plaatse worden gevraagd. Dit keer gaat het om een jongeman die op een nare manier gevallen is en zijn enkel zou heel raar staan Een breuk of luxatie (uit de kom) ligt redelijk voor de hand bij een sport als deze. We worden keurig opgevangen en naar het slachtoffer begeleid. Hij is aanspreekbaar en ik begin een gesprek door te vragen wat er is gebeurd. In mijn ooghoek zie ik dat de enkel inderdaad een hele andere stand heeft dan bij het begin van de wedstrijd. Maar ik wil eerst weten wat er is gebeurd om het letsel in kaart te kunnen brengen. Dit gaat snel want de meeste vragen zijn redelijk standaard. Gebruik je medicatie, ben je ergens allergisch voor, hoe is het gebeurd? Etc.
Als ik voldoende weet leg ik hem uit dat hij van mij via een infuus medicatie krijgt tegen de pijn zodat hij (bijna) niets meer voelt en weer een beetje onder de mensen komt in het ziekenhuis. Ik plaats een infuus en vraag aan mijn collega een en ander klaar te maken om te geven. Het liefst een combinatie van diverse medicatie. Ik begin met een lage dosering, voeg er nog een ander medicijn aan toe en wacht even af. De potige jongeman lijkt er niet op te reageren. Dan maar een beetje ophogen. Ook zonder resultaat. Dan nog maar een beetje, en nog een beetje, en nog een beetje. Inmiddels heb ik al aardig wat medicatie in het infuus gespoten, maar hij lijkt er geen krimp op te doen. De hoeveelheid die ik heb gegeven is doorgaans voldoende om een heel gezin mee te sederen. Maar deze jongeman lijkt het niets te doen. Inmiddels zit ik echt aan de max van verantwoord is. Volgens mijn protocol ben ik er zelfs al overheen. Als hij niet pijnvrij is, kan ik ook helemaal niets doen met zijn enkel. Ik zit gehurkt naast hem, misschien ben ik te ongeduldig. Opeens vraagt hij aan mij, waar wachten we op? Tja, de meeste mensen zouden al lang in dromenland zijn van dit spul maar hij niet. Dus ik antwoord hem: tot jij je ogen dicht doet. Vervolgens knijpt hij direct zijn ogen dicht. Tja, inderdaad niet handig uitgedrukt van me. Dus ik verduidelijk mezelf. Ik wacht tot je in slaap valt van de medicatie. Dan ben je ook pijnvrij. Hij lijkt dat niet echt van plan. Langer wachten heeft geen zin want als hij nu niet slaapt gaat hij dat zo meteen ook niet doen. Dat moeten ze in het ziekenhuis maar oplossen. Ik doe een spalk om zijn enkel en zo gaan we naar het ziekenhuis. Ik vraag hem nog: gebruik je wel eens drugs? En toen kwam het verklarende antwoord. Ja, ik gebruik wekelijks …x... en nog regelmatig dit en dat. Ok ok dat verklaart meteen waarom je nu niet goed reageert op mijn middeltjes. Tja, middelengebruik geeft gewenning. Hou daar rekening mee als je besluit drugs te gaan gebruiken... In het ziekenhuis hebben ze wat heftiger medicatie gegeven waarmee ze hem wel pijnloos hebben kunnen behandelen.
Ik heb het al eerder gezegd, maar ik schrik soms van de mentaliteit van de samenleving. Iedereen heeft NU hulp nodig terwijl het vaak best even kan wachten. Ik ben als solo eenheid onderweg als ik naar een supermarkt word gestuurd. Daar zou iemand niet lekker zijn geworden. Tja, niet lekker worden kan van alles betekenen. Ik ga ter plaatse en word opgevangen door de beveiliging. Die loodst met naar de mevrouw toe. Ik zie een dame die er op het oog stabiel uit ziet. Ik vraag wat er aan de hand is. Ze zegt: ik heb buikpijn. Ja, dat zegt me nog niet zoveel dus vraag ik verder. Uiteindelijk komt het hierop neer dat ze de hele dag buikpijn heeft. Ze is bij de huisarts geweest. Die heeft haar nagekeken en een kuurtje voorgeschreven. Dit moet nog worden opgehaald. Onderweg vanaf de huisarts naar huis, besluit ze nog even een paar boodschappen te gaan doen. Ze komt er toch langs. Ja dat lijkt praktisch. Alleen is de buikpijn niet weg. Ze belt 112 en zodoende kom ik ter plaatse. Ik vraag of de pijn anders is dan een half uur geleden. Nee dat is niet zo. Het is niet weggeweest en is nog altijd hetzelfde. Tja, en wat verwacht u nu van mij u komt 5 minuten geleden bij de huisarts vandaan? Mijn advies is om naar de huisarts terug te gaan. Daar zat je 10 minuten geleden nog...
Bloedverlies is een veelomvattende term. Als ik `s nachts een melding krijg van iemand die is gevallen en veel bloed verliest, haasten we ons ter plaatse. Een maal binnen zie ik een man zitten met een doek op zijn hoofd. Op de grond ligt wat bloed, maar geen levensbedreigende hoeveelheid. Dit val wel mee, behalve dat het vooral vervelend is. De man is gestruikeld en met zijn hoofd tegen een kast gevallen. Hij gaat mee naar het ziekenhuis voor verder onderzoek. Uiteindelijk blijkt het allemaal mee te vallen.
Diezelfde nacht krijgen we nog eenzelfde melding. Man gevallen en verliest veel bloed. Tja, dat ken ik inmiddels. Eenmaal ter plaatse worden we door een zenuwachtige dame opgevangen. Die lijdt ons naar binnen. Als we in de badkamer komen, ligt daar een man liggen. Tenminste ik zie bloed, heel erg veel bloed. Over de man ligt een deken die er door mevrouw overheen gelegd is. Werkelijk alles zit onder het bloed en ik vraag me serieus af of de man nog wel leeft. Ik doe snel enkele controles en de man blijkt gelukkig nog te leven. De man is ook gevallen en heeft een forse wond. De wond verbind ik en snel leggen we hem op de brancard. Ik probeer een infuus aan te leggen, maar de man is behoorlijk afgekoeld en doordat hij zoveel bloed is verloren, valt dat prikken nog niet eens mee. Ik wil hier ook niet al te veel tijd mee verliezen. Dus probeer ik het onderweg nog een keer met succes. Dus 2 verschillende meldingen, maar totaal andere situaties. Kon het bij de eerste man nog op het gemak. De tweede melding was duidelijk levensbedreigend en daar was spoed bij.
Ik verbaas me nog steeds over zorg in Nederland. Ik moet een vrouw ophalen die door de huisarts is ingestuurd. Dat gebeurd met enige regelmaat en vaak normaal als de huisarts aanvullend onderzoek wil en de patiënt niet in staat is zelf naar het ziekenhuis te gaan. Het is gewoon mijn werk en prima ritjes. Ik kom ter plaatse en word opgevangen door de partner van de vrouw. Ik word de woonkamer in begeleid. Ik vraag wat er is gebeurd en wat de bedoeling is. Ik vraag of ze een brief van de huisarts heeft gekregen. een brief gekregen? Nee de huisarts is hier niet geweest. Niet?? Wacht even, u bent door de huisarts ingestuurd, maar die is niet ter plaatse geweest? Wat blijkt: De vrouw is chronisch ziek en heeft binnenkort een afspraak met een specialist. Deze specialist heeft telefonisch contact opgenomen met deze mensen en gevraagd hoe het nu gaat. De vrouw vertelt dat het redelijk gaat, en dat ze af en toe een keer hoest. Dit heeft volgens haar geen enkele betekenis. Echter denkt de specialist hier anders over. Stel je voor dat ze corona heeft, dan is ze nu niet welkom in het ziekenhuis. Die overweging kan ik nog volgen. De afspraak kan best een week uitgesteld worden. Maar de specialist neemt contact op met de huisarts om deze mensen eens te bezoeken omdat ze mogelijk corona heeft. Of de betreffende huisarts geen zin heeft of een andere reden heeft ik weet het niet. Mevrouw vertelt dat de assistent van de huisarts is geweest. Die heeft een saturatie (zuurstof) meter afgegeven aan de deur met de mededeling dat ze een paar keer moeten meten en dan de huisarts bellen. (Daar vind ik wel wat van, hoe kun je medische apparatuur aan mensen geven zonder enige instructie of ervaring??). De mensen bellen de huisarts met waarden die volgens het boekje net te laag zijn (maar gezien de situatie voldoende) Daarbij is de vraag hoe betrouwbaar de metingen gedaan zijn. De huisarts echter ziet deze meting en op basis daarvan word mevrouw met de hoogste spoed naar het ziekenhuis gestuurd omdat ze Corona heeft. Van Corona klachten is echter geen enkele sprake. De mensen begrijpen ook totaal niet waarom ze naar het ziekenhuis moeten. Ik wil het liefst de huisarts bellen, maar het is tegen 17.30 uur en ja dan zijn de huisartsen niet meer bereikbaar.
Ik leg uit dat mevrouw maar even mee moet, en dat de specialist dan maar een onderzoek moet doen en de mensen eens uit moet leggen wat er zo dringend is aan deze opname. Hij kan wellicht even contact leggen met zijn collega huisarts. Ik laat mevrouw instappen. Ik hoef toch niet te liggen zeker? Nee hoor, ga maar op de stoel zitten. Vandaag ben ik uw taxi.
Soms is tot tien tellen te kort.... Even wachten nog maar....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten