Onbegrepen einde

De laatste blog van dit jaar. Veel is gepasseerd in een jaar tijd. Corona lijkt al weer een tijd geleden al komen we af en toe nog wel een patiënt tegen. Veel gelachen, maar ook veel verdriet gezien. Schrijnende situaties. Boze patiënten, lachende patiënten, dankbare patiënten, patiënten die we niet geheel tevreden hebben kunnen stellen. Maar dat hoort bij deze job. De gemiddelde lijn is qua werkplezier absoluut positief! Ja, ook heb ik soms in situaties gestaan waar ik niet zoveel raad mee wist. Gelukkig zijn er veel mensen om me heen in het werk en thuis die dan de juiste aandacht geven. De volgende situaties geven wat contrasten weer.

Alcohol heeft soms zijn voordelen. Ja, je leest het goed. Ik zeg dat alcohol soms best voordelen heeft. Nu bedoel ik niet dat iedereen direct een fles moet opentrekken. Maar in de volgende situatie heb ik er best om gelachen. 

Het is zondag laat in de avond. Samen met een collega word ik geroepen naar een man die gevallen is en niet meer kan staan. Volgens de melding komt er bloed uit zijn been. Tja, een melding waar ik op voorhand niet zo veel mee kan. Waarom kan de man niet staan? En waar komt het bloed vandaan en hoeveel?

Eenmaal ter plaatse worden we opgevangen door de melder. Deze leidt ons via een lange en hele steile trap naar een bovenkamer in een oud pand. In enkele seconden overzie ik de situatie. Lege drankverpakkingen, een jongeman die op de grond ligt maar wel aanspreekbaar is. Een klein beetje bloed (op het eerste gezicht) en een onderbeen die een wat afwijkende hoek heeft. Maar deze zal ik verder moeten beoordelen want door de lange broekspijpen kan ik daar geen juist oordeel over geven. De patiënt zelf is druk aan het praten en geeft non-verbale tekenen van pijn. Communiceren gaat met enkele gebrekkige engelse termen en voor de rest via google translate. Dhr wil geen pijnstilling en denkt dat het wel mee valt. Ik geef een korte beschrijving van mijn plan. Ze broekspijp wordt opengeknipt en daar zie ik de bron van het bloed wat op de grond ligt. Een wond in het onderbeen en daaruit steekt een stuk wit bot. Het is voor iedereen al duidelijk dat dit bot (been) gebroken is. De wond dekken we af en dan maak ik een plan. De man moet naar beneden via dat hele smalle en steile trapje. Ik geef de man een infuus, maar pijnstilling wil hij niet. Ik probeer uit te leggen dat dit preventief is, want ik vermoed dat hij de komende uren wel wat pijn gaat ervaren. Maar nee hij is niet te overtuigen. Door het effect van de alcohol ervaart hij nu geen pijn. Sterker nog, hij geeft aan dat hij zal gaan staan en naar beneden zal lopen. Ik moet glimlachen, want een ding weet ik heel zeker: op dat been gaat hij niet staan. Maar hij blijft er van overtuigd dat het gaat lukken. Hij is niet te overtuigen, tja en dan moet je  het maar gewoon ervaren. Ik zeg tegen hem:  ga je gang ik blijf in de buurt. Maar nog sneller als hij overeind gaat, gaat hij ook weer naar de grond, met een van pijn doordrongen gezicht. Ik heb je gewaarschuwd vriend. Nu hoef ik niet zo lang meer aan te dringen om wat pijnmedicatie te accepteren. Zonder verdere discussie en middels acrobatische toeren komen we beneden bij de brancard en leveren we hem wat later af in het ziekenhuis. Tja, door de alcohol ervaart hij veel minder pijn en dat is wel weer een voordeel. Maar diezelfde alcohol is wellicht ook de oorzaak van zijn val…

Kort hebben we kunnen genieten van de vorst en bijbehorende ijspret. Ziekenhuizen lagen overvol door allerlei breuken en letsel. Straten die veranderd waren in ijsbanen zorgden er voor dat mensen bij bosjes uitgleden. Het leek wel of mensen vorst helemaal niet meer gewend waren. As je de zoveelste patiënt wil aankondigen in het ziekenhuis met een fractuur krijg je te horen: we zijn vol. Tja, dat weet ik, maar andere ziekenhuizen liggen ook vol, dus we komen toch naar je toe.

Bekijks heb je wel wanneer je met brancard en alle spullen over het ijs gaat om een patiënt op te halen die een stuk verder is gevallen en niet meer kan bewegen.

Het valt me op dat er de laatste tijd veel meldingen zijn van suïcidale mensen. Zelf heb ik afgelopen maanden diverse meldingen gehad van mensen die een poging deze tot zelfdoding en waarbij er een aantal gelukt zijn. Hoe schrijnend zijn deze situaties soms. Veel mensen zijn jong maar ook een enkele oudere. Is het de maatschappij? Is het de persoonlijke situatie? Soms zul je het nooit weten. 

Ik krijg een melding van een dame die zichzelf het leven ontnomen heeft. Gevonden door 2 buurvrouwen. Allen zijn al dik over de 80 jaar. 3 alleenstaande vrouwen die met elkaar afgesproken hadden elkaar in de gaten te houden. Toen deze morgen bij een van de dames de gordijnen niet werden geopend zijn de andere 2 gaan kijken. Ze troffen niemand aan in de woning totdat een van de vrouwen boven ging kijken. Ze trof daar mevrouw aan en heeft alarm geslagen. Toen we aankwamen was al snel duidelijk dat hulp niet mocht baten. Mijn functie eist dat ik in ieder geval moet controleren of er nog iets aan te doen is. Maar het omgevallen krukje, de zolderbalk en andere tekenen wijzen erop dat hier hulp niet meer nodig is. Het is verder aan de politie om dit af te handelen omdat het een niet natuurlijke dood betreft.

Ik neem de buurvrouwen mee naar een van hun woningen. Daar ga ik met hen in gesprek. Ze zijn beide ontdaan. Op deze leeftijd en dan je vriendin/buurvrouw op deze manier vinden. Hoe kom je tot die daad? De grote gemene deler in deze situaties is altijd de vraag; Waarom? Ik laat de vrouwen hun verhaal doen. Praten is belangrijk. Ik bied de beide vrouwen hulp aan en geef ze wat adviezen zo ver op dit moment mogelijk is. Ik heb met hen te doen. Nadat er familie is gearriveerd laat ik deze buurvrouwen achter. 

Een andere melding betreft een melding van een jong persoon die door een suïcidepoging in een reanimatie terecht gekomen is. Ter plaatse is het druk. De brandweer is al in grote getale aanwezig en ook aan omstanders ontbreekt het niet. Ik kom in een woning waar brandweer collega's met een reanimatie bezig zijn. Ik neem de leiding over en handel snel om de patiënt alle kansen te bieden. De 2e ambulance komt direct met ons ter plaatse en even later is ook het MMT gearriveerd. Wanneer alle medisch technische handelingen zijn uitgevoerd blijven we in het reanimatieprotocol van 2 minuten blokken doorgaan. Ik heb heel even de tijd om rond te kijken. Een nette woning, duidelijk van een jong gezin. Een melding als deze is altijd schrijnend, maar omdat je best druk ben, heb je op dat moment niet veel tijd om stil te staan bij de persoonlijke situatie van de patiënt. Ik kijk even naar buiten en zie ineens een bekende staan. Een collega waar ik vaak en graag mee werk. Ik ken hem niet als iemand die sensatie zoekt in zijn vrije tijd, dus tegelijkertijd besef ik dat hij daar niet voor niets staat. Ik zeg mijn eigen collega van dat moment hem binnen te halen. Als hij binnenkomt geeft hij aan dat de patiënt familie van hem is. Later geeft hij aan dat hij aan mijn gezicht al direct zag dat ik weinig hoop op slagen had. Maar zolang we doorgaan is er hoop. Dan komt op een gegeven moment het punt dat we moeten zeggen dat we stoppen met de behandeling omdat verder gaan geen zin heeft. Dit is een lastig moment. Omdat er een bekende bij betrokken is, schommel je ineens tussen emotie en realiteit. Het verdriet van familieleden en van je collega valt nu meer op. Het komt harder aan. 

Je ziet emoties van bekenden. Je ziet mensen breken. Normaal kun je daar vanuit je professie prima mee handelen, maar nu lijkt het anders te zijn. Ik weet niet wat ik moet zeggen. We vallen elkaar om de nek en ik voel het verdriet, het ongeloof en emotie van een bekende. Iemand waar ik heel graag mee werk, moet ik nu teleurstellen. Je ziet wat het met hem doet. Ik heb veel gesproken met hem de dagen erna. Het past niet om hier verder in te gaan op oorzaak of aanleiding. Dat doet er ook niet toe, maar het is een totaal onvoorziene en onverwachte situatie. Ik heb hem eerlijk gezegd dat het verdriet van hem mij meer raakt dan de situatie zelf. De patiënt is voor mij onbekend, maar hij is op dit moment de verbinding naar de emotie. Normaal kun je je verbergen in je professionele masker. Maar die lijkt nu aan alle kanten beschadigd. Uiteindelijk zijn ook wij maar gewoon mensen. Op momenten als deze merk je hoe belangrijk het is om goede collega`s om je heen te hebben en een goed thuisfront. Ook vanuit het bedrijf is de opvang bij ons goed geregeld. 

Inmiddels zijn de kerstdagen net achter ons. Dagen waarbij in den lande trieste gebeurtenissen hebben plaatsgevonden. (denk aan de ongevallen in Oss en in Rotterdam).

Nog enkele dagen en 2022 ligt achter ons. Wat 2023 ons gaat brengen weten we niet. Ik wens iedereen van mijn kant alle goeds en vooral gezondheid toe!